«Γιατί ντύθηκες έτσι, γιατί φωνάζεις;» τον ρώτησε ο ταξιτζής.

«Γιατί πήραμε το κύπελλο, τι ερώτηση; Η Ελλάδα, κύριε, επιτέλους, πήρε αυτό που της άξιζε. Ηρθε πρώτη»!

«Η Ελλάδα, κύριε, δεν ήρθε πρώτη», τον αποπήρε ο ταξιτζής. «Η ποδοσφαιρική ομάδα της Ελλάδας ήρθε πρώτη. Η... υπόλοιπη Ελλάδα έμεινε στη θέση της. Σχεδόν ακίνητη. Με όγκους προβλημάτων στην πλάτη της. Με απειλές. Με διαταγές που πρέπει να εκτελέσει. Με κάμερες που σημαδεύουν τους πολίτες της. Με ανεργία, με ανασφάλεια, με άθλιο ιατροφαρμακευτικό σύστημα. Με αυτό το μποτιλιάρισμα που μας πάει σημειωτόν και μου σπάει τα νεύρα. Για ποια Ελλάδα φωνάζεις;».

«Η Ελλάδα νίκησε, κύριε», αγρίεψε! «Απέκτησε αξιοπρέπεια. Αφησε έξω Γαλλίες, Ιταλίες, Ρωσίες, Τσεχίες. Τώρα ολόκληρη η ανθρωπότητα μας σέβεται. Τους μπήκαμε σφήνα. Τι Ζιντάν και τι Φίγκο; Καραγκούνης»!

«Καλά θα σε δω αύριο και σένα και τον Καραγκούνη», επέμεινε ο ταξιτζής. «Μόλις τελειώσουν οι κραυγές, πάλι στον πάγκο»!

«Αύριο, είπες! Σήμερα, όμως, γιορτάζω! Σήμερα φωνάζω! Δηλώνω την παρουσία μου. Ντύνομαι Ελληνας! Μπλε και άσπρο! Πριν ένα μήνα, μετά ένα μήνα, εάν με έβλεπες έτσι ντυμένο και βαμμένο θα με πέρναγες για τρελό. Σήμερα, όμως, μου άνοιξες την πόρτα. Κάθομαι δίπλα στον κύριο που δεν πιάνει άκρη. Σχεδόν ακουμπάμε. Με θεωρεί φυσιολογικό. Λίγο υπερβολικό, ίσως, αλλά φυσιολογικό. Σήμερα, κύριε, κύριοι καλύτερα, είναι η μέρα μου. Η μέρα μας. Η μέρα του ανώνυμου Ελληνα. Και θέλω να τη γευτώ, θέλω να φωνάξω! Παρακαλώ, κατεβάστε με».

«Θα τη χωθώ ανάμεσα στον κόσμο. Και θα φωνάζω συνθήματα και θα χοροπηδάω. Ολη η Ελλάδα απόψε φωνάζει συνθήματα και χοροπηδάει. Και όχι μόνον η Ελλάδα, αλλά και οι Αλβανοί μαζί μας! Κανένας δεν είναι βλάκας. Ολοι ξέρουμε τι φωνάζουμε, γιατί φωνάζουμε. Ελλάς. Ελλάς, λέμε και κλαίμε! Κρατήστε τα ρέστα».

Αμίλητοι και ακίνητοι, βέβαια, από το μποτιλιάρισμα, τον βλέπουμε να απομακρύνεται. Στα είκοσι μέτρα βγάζει την μπλούζα του και αρχίζει να την ανεμίζει. Η ατμόσφαιρα δονείται. «Ελλάς», «Ελλάς».

«Πού είπατε, πάτε»; με ρωτάει ο ταξιτζής.

«Ομόνοια, παρακαλώ», του λέω, πληρώνω και κατεβαίνω.

«Οχι και εσείς», μου φωνάζει, «εσείς φαίνεστε σοβαρός».

Σκύβω κοντά του και τον ρωτάω:

«Οταν δεν μπορείς να προχωρήσεις από την κίνηση, ποια είναι η πρώτη σου σκέψη;».

«Να βγω από το ταξί και να το κόψω με τα πόδια».

«Και γιατί δεν το κάνεις;», ρωτάω.

Με κοιτάζει. «Εκεί», του δείχνω. Κάνει μια το τιμόνι και το ανεβάζει στο πεζοδρόμιο.

«Πάμε», μου λέει και με τραβάει από το μπράτσο.

Σε λίγο την έχουμε «χωθεί» ανάμεσα στον κόσμο. «Ελλάς». «Ελλάς»! Και, νάτος πάλι, εκείνος.

«Ελλάς». «Ελλάς», μας φωνάζει. «Καθένας φωνάζει για τη "δική" του Ελλάδα», μας λέει εμπιστευτικά. «Αλλος φωνάζει για την ανεργία του, άλλος για τη σύνταξή του, άλλος για την ανασφάλειά του, άλλος για το χωριό του και τις ελιές που άφησε πίσω του, άλλος για τον ερωτά του. Ακόμα και οι Αλβανοί για τη "δική" τους Ελλάδα φωνάζουν. Το μόνο κοινό που έχουμε μεταξύ μας είναι η ανάγκη μας να φωνάξουμε. Η ανάγκη μας να βρεθούμε μαζί. Να ακουστεί η φωνή μας. Η ανάγκη μας να γιορτάσουμε»!

«Ελλάς», λοιπόν! Και ζήτω ο Καραγκούνης και το κεφάλι του Χαριστέα!