Αν, αγόρι μου, την ώρα που εσύ σκαρφαλώνεις στις οικοδομές κυνηγώντας το μεροκάματο, κάποιοι βουτάνε ένα αεροπλάνο - μαζί και τον ιδρώτα σου - και τρέχουν για τις... Μπαχάμες, και εσύ δεν επαναστατείς αλλά απλώς τους παρακολουθείς να φεύγουν,

Αν, κορίτσι μου, την ώρα που εσύ αποκτάς φλεβίτιδα, αφού σε υποχρεώνουν να στέκεσαι 8 και περισσότερες ώρες όρθια, κάποιοι -αυτοί που σε υποχρεώνουν σε φλεβίτιδα - σπάνε τα μπιμπίκια τους στις σάουνες και στα ινστιτούτα αδυνατίσματος με τα δικά σου χρήματα, και εσύ το θεωρείς αυτό φυσικό,

Αν, την ώρα που εσείς σκοτώνεστε στα πανεπιστήμια, για να αποχτήσετε ένα πτυχίο αμφίβολης ποιότητας, που θα σας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην ανεργία, κάποιοι - αυτοί που δημιουργούν την ανεργία - ανεβοκατεβάζουν τις τιμές στα χρηματιστήρια θησαυρίζοντας σε βάρος σας, και εσείς λέτε «έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι και στο μέλλον»,

Αν μετράτε τις πενταροδεκάρες της σύνταξης και στριμώχνετε τη ζωή σας στις εκατό, στις εκατόν πενήντα χιλιάδες το μήνα, την ώρα που κάποιοι ξοδεύουν το αντίστοιχο ποσό - που εισπράττουν από τις δικές σας κρατήσεις - μόνο για ένα πούρο, και εσείς συγκρατείτε την οργή σας λέγοντας «ε, πόσο θα ζήσουμε ακόμα»,

Αν, την ώρα που οι κάμερες, τις οποίες έχουν στήσει σε κάθε γωνία, σε κάθε στενό, στους χώρους δουλιάς, στα γήπεδα, στα σχολεία και φωτογραφίζουν κάθε σας κίνηση, κάποιοι - αυτοί που έστησαν τις κάμερες - βγάζουν τα χρήσιμα συμπεράσματά τους από τις κινήσεις σας, από τη συμπεριφορά σας, και εσείς απλώς χαμογελάτε την ώρα που σας αποτυπώνουν,

Αν, την ώρα που εσείς στέκεστε μπροστά στο κουτί και θεωρείτε τα ριάλιτι σόου αλήθεια, κάποιοι -αυτοί που εφεύραν τα ριάλιτι - τρίβουν τα χέρια τους γιατί εξασφάλισαν έναν ακόμα τρόπο να σας αποσπάσουν την προσοχή, και εσείς μακαρίζετε την τύχη σας που είστε «κάπως καλύτερα από αυτούς τους δυστυχισμένους που δείχνει η τηλεόραση»,

Αν την ώρα που εσύ θεωρείς το μετανάστη εχθρό σου και τα βάζεις μαζί του, κάποιοι - αυτοί που δημιουργούν τη μετανάστευση - θησαυρίζουν και από αυτόν και από εσένα, και εσύ, παρ' όλα αυτά, θεωρείς το μετανάστη υπεύθυνο για την ανεργία σου,

Αν, την ώρα που εσύ σκάβοντας, οργώνοντας, θερίζοντας, οικοδομώντας τον κόσμο, πνίγεσαι στον ιδρώτα, κάποιοι - αυτοί που σε πνίγουν στον ιδρώτα - εισπράττουν και θησαυρίζουν από τον κόπο σου, και εσύ πιστεύεις πως «έτσι είναι η ζωή και η φύση»,

Αν, για να μην τα πολυλογούμε, θεωρείς πως αυτό που βιώνεις λέγεται και είναι ζωή, ζωή για ανθρώπους, τότε, και συγχώρα με, είσαι άξιος της τύχης σου! Τέτοια, και χειρότερη, ζωή σού πρέπει. Ζήσε μέσα στην εξαθλίωση και στην αναξιοπρέπεια. Βουτηγμένος στην ανεργία, στην ανασφάλεια, στην εκμετάλλευση! Ζήσε με τον πόλεμο, με τη φτώχεια. Ζήσε στις ουρές για την υγεία σου, για τη μόρφωσή σου, για το μεροκάματο. Ζήσε για να βλέπεις τους άλλους να ζούνε και να απολαμβάνουν. Να ζούνε σε βάρος σου και να απολαμβάνουν σε βάρος σου. Ζήσε για να τους κάνεις πλουσιότερους, πιο άπληστους και, κυρίως, εκδικητικότερους και αγριότερους. Ζήσε να τους οργανώσεις καλύτερα. Να φτιάξουν καλύτερους στρατούς και καλύτερες αστυνομίες. Γέμισέ τους το όπλο για να σε σκοτώσουν!

Αν, όμως, πιστεύεις πως ο άνθρωπος δεν είναι αυτός που γνωρίζουμε σήμερα, γιατί αυτός που γνωρίζουμε σήμερα δεν είναι ελεύθερος άνθρωπος. Αν πιστεύεις πως ο πραγματικός άνθρωπος είναι αυτός που θα γνωρίσουμε αύριο, αυτός που θα αποφασίσει να μας δείξει τον πραγματικό εαυτό του πολεμώντας αυτούς που τον πολεμούν. Τότε ξεκίνα από το πιο μικρό, από το πιο ασήμαντο και φτάσε στο πιο μεγάλο, στο πιο σημαντικό. Θεώρησε τον εαυτό σου, γιατί τέτοιος είναι, τον μοναδικό υπεύθυνο για ό,τι στραβό και ανάποδο εμποδίζει την πρόοδο και εξακολουθεί να παραμένει στη θέση του. Πες «όχι» σε ό,τι δε σε αντιπροσωπεύει. Η ανοχή εξαντλήθηκε!