«Ο Μενούσης μεθυσμένος... »! | Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ | ΓΥΝΑΙΚΑ

ΓΥΝΑΙΚΑ

«Ο Μενούσης μεθυσμένος... »!

Ηταν ένα ηλιοβασίλεμα απ' αυτά που μόνο στη Θεσσαλονίκη συμβαίνουν! Το κρύο έτσουζε, όμως ποιος νοιάζεται! Στεκόμουν στην παραλία, δίπλα στο λιμάνι, αγκαζέ με τον «Μενούση» και είχα απλώσει τα μάτια μου πέρα κατά τον Ολυμπο. Εκεί ο ήλιος έκανε τους ζωγράφους να ντρέπονται! Η λάμψη του σκόρπαγε του κόσμου τις αποχρώσεις... Η «ψυχή», όπως καταλαβαίνετε, ήταν σε πλήρη αρμονία με το τοπίο. Δίπλα μου, βέβαια, τα αυτοκίνητα, ο θόρυβος της πόλης. Ωστόσο, το ηλιοβασίλεμα!..

Ομως δεν ήταν μόνο το ηλιοβασίλεμα, ήταν και η δική μου διάθεση! Νωρίτερα, στην αγορά του Μοδιάνου, σε μια μικρή ταβέρνα, δέκα - δεκαπέντε διαφορετικές γλώσσες προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε. Αλλος μετέφραζε από τα κινέζικα, άλλος από τα ρωσικά και άλλος απ' τα βιετναμέζικα. Ενα παγκόσμιο πανηγύρι! Ο Πύργος της Βαβέλ, του Μπρίγκελ! Γέλια, φωνές, πειράγματα! Τίποτα δεν έδειχνε ικανό να μας σταματήσει.

Και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα. Κανείς, βέβαια, δεν έδωσε σημασία. Ούτε εγώ, φυσικά. Μέχρι που ακούστηκε η πρώτη νότα. Δεύτερη, τρίτη, τέταρτη και η πολυεθνική φασαρία βουβάθηκε. Απόλυτος σεβασμός στο κλαρίνο. Το πρώτο τραγούδι ακολουθούσε δεύτερο, τρίτο, τέταρτο. Στο δέκατο, ίσως και περισσότερα, είδα μια κόπωση στο μουσικό. Και μια αγωνία στην προσπάθειά του κάτι να «συμμαζέψει» στο εσωτερικό του στόματός του. Αυτό με έκανε να τον προσέξω. Είδα πως είχε το κλαρίνο στην άκρη, στην πολύ άκρη, από τα χείλη του. Με κοίταξε με αγωνία. Κατάλαβε πως πλησίαζα στο «μυστικό» του. Σε κάποια στιγμή, χωρίς καμιά ειδοποίηση, γυρίζει και βγαίνει! Ενα μεγάλο «γιατί» ακούστηκε σε όλες τις γλώσσες.

Δεν ξέρω, ζήτησα δε ζήτησα συγνώμη από την πολυεθνική, πάντως βγήκα! Τον πρόλαβα σε μια από τις διακλαδώσεις της αγοράς. «Γιατί έφυγες, έκανα κάτι που σε πρόσβαλα»; του λέω. «Δεν έκανες», μου λέει. «Δικό μου είναι το πρόβλημα. Δεν ήθελα να καταλάβετε πως παίζω χωρίς δόντια! Δε με ένοιαζε για τους Ελληνες, τους ξένους σκέφτηκα». «Μα η μουσική»! του λέω. «Ολοι τη λάτρεψαν»! «Τη λάτρεψαν γιατί δεν είχε ελαττώματα. Ενας ξεδοντιασμένος μουσικός είναι κακή εικόνα. Εφυγα λίγο πριν προδοθώ. Ηθελα να σας άφηνα με την ομορφιά των ήχων». «Ομως δεν πήρες χρήματα, στα χέρια μας τα κρατούσαμε. Να κοίτα», του λέω και του δείχνω τα λεφτά. «Αυτό δεν έχει και τόση σημασία», μου απαντάει. «Ετσι κι αλλιώς και με μασέλες δε βγαίνει καλός ο ήχος. Αλλο να έχεις τα δόντια σου! Ασε που οι μασέλες κοστίζουν και του κόσμου τα ευρώ και εγώ έχω άλλες, πιο πιεστικές, ανάγκες»! «Σε παρακαλώ», του λέω, «θέλω να τα δεχτείς»!..

Μετά από διαπραγμάτευση δέχτηκε τα χρήματα. Του είπα ευχαριστώ και γύρισα να φύγω. «Στάσου», μου λέει. «Θέλω να ακούσεις ετούτο το μοιρολόγι». Βάζει στα χείλη, στην άκρη από τα χείλη, το κλαρίνο και αρχίζει να παίζει. Μετά το μοιρολόγι, αρχίζει ένα του γάμου. Μετά ένα της ξενιτιάς. Και όπως ξεδιπλώνεις με προσοχή και αγάπη τις σελίδες από ένα βιβλίο που αγαπάς, άρχισε ο αγαπημένος να ξεδιπλώνει τις μουσικές απ' όλες τις περιοχές της Ελλάδας. Από την Πελοπόννησο, στον Εβρο. Από τη Θεσσαλία στα νησιά του Αιγαίου. Γέμισε η αγορά του Μοδιάνου Ελλάδα!

Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα πότε η ταβέρνα άδειασε και πότε η πολυεθνική παρέα ήρθε κοντά μας. Σημασία έχει πως όρθιοι, μουσικός και ακροατές, γνωρίσαμε την Ελλάδα! Κάποια στιγμή μου κάνει νόημα με τα μάτια. Δεν ήταν, απλώς, νόημα, ήταν παράκληση. Τελείωναν οι αντοχές του! «Σας παρακαλώ», τους λέω, «πρέπει να τον αφήσουμε να φύγει». Μέχρι να γίνουν οι μεταφράσεις εκείνος πήρε την κατηφόρα. Τον παρακολουθούσαμε να φεύγει παίζοντας. Στη γωνία άρχισε το, «Μωρή κοντούλα Λεμονιά».

Με πέθανε! Με «τέλειωσε», που λένε και τα πιτσιρίκια!.. Τον πήρα διακριτικά από πίσω. Μπροστά εγώ πίσω αυτός με έφερε στο λιμάνι. Εκεί κοντοστάθηκε. Τον έφτασα. «Δεν είναι μόνον η μουσική», μου λέει, «είναι και το ηλιοβασίλεμα. Η ζωή έχει χιλιάδες ομορφιές! Εσύ να μείνεις εδώ, εγώ θα φύγω παίζοντας». Το τελευταίο κομμάτι που άκουσα ήταν το, «Ο Μενούσης μεθυσμένος...». Επιασα το τραγούδι αγκαζέ και γύρισα στο ηλιοβασίλεμα. Σύμφωνα με τις εντολές του!

Του
Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ