Φυσιολογικά, και αν πράγματι είμαστε η συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων, θα έπρεπε να αναζητήσουμε το «θεό» μας στους απογόνους του Δία. Το πράγμα, όμως, κάπου σκάλωσε, και από τους πολλούς θεούς, θεούς που ήταν γεμάτοι κέφι, σύμφωνα με μια εκδοχή, βρεθήκαμε να πιστεύουμε σε έναν - μόνον - σοβαρό και αυστηρό «θεό». Σε έναν θεό, μάλιστα, χωρίς προέλευση! Ξαναγυρίσαμε στο Χάος, δηλαδή! Αυτός ο καινούριος «θεός», ο Μονοθεός, ας τον πούμε έτσι, είναι ένα ον αιώνιο, αθάνατο και τέλειο! Και το κυριότερο, αυτό το τέλειο ον, δημιούργησε τον κόσμο! (Οι «θεοί» του Ολύμπου, όλοι ξέρουμε, δεν είχαν τέτοιες υπερφυσικές δυνάμεις, και επιπλέον, ήταν και γεμάτοι «ελαττώματα»).

Εδώ, για να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να τονίσουμε πως δε φταίνε για όλα οι... Εβραίοι! Η «ιδέα» του ενός και μοναδικού θεού έχει πολλούς πατέρες. Ο Αναξαγόρας, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, και άλλοι πολλοί, έβαλαν το χεράκι τους. Πριν ο μονοθεϊσμός αποκτήσει ρίζες υπήρξε η αναζήτηση μιας «ανώτερης» δύναμης, μιας μοναδικής «ανώτερης» δύναμης, που θα μπορούσε να συγκεντρώσει πάνω της όλες τις αρετές και όλες τις εξουσίες. Είχε, δηλαδή, προετοιμαστεί το έδαφος. Από εκεί και κάτω, και κυρίως στο θεοκρατικό Μεσαίωνα, το «ανώτερο» αυτό ον τελειοποιήθηκε! Το ζήτημα της ύπαρξής του εξετάστηκε «σχολαστικά». «Επιστημονικά», κάποιοι λένε! Ακούστηκαν πολλές εκδοχές. Η θρησκευτική φιλοσοφία συμπεριέλαβε και τοποθέτησε στο πρόσωπο και την ύπαρξη του «θεού», όλα τα υπερθετικά του τέλειου, από «αρχαιοτάτων χρόνων», της ηθικής, του όμορφου, του ωραίου, του δίκαιου και πάει λέγοντας!..