Τραβάτε το αυτί του αυτιά! | Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Τραβάτε το αυτί του αυτιά!

Σας βεβαιώνω, δεν είμαι εμπαθής. Επίσης, γνωρίζω, ικανοποιητικά τους νόμους που διέπουν την κοινωνία, σκέφτομαι διαλεκτικά, αντιλαμβάνομαι ότι τα τρωκτικά έχουν αποστολή να ροκανίζουν αργά, βασανιστικά, τις σάρκες μας... και έτσι δεν εκπλήσσομαι με τον κύριο Αυτιά. Ομως, ετούτος ο άνθρωπος, ξεπέρασε κάθε άλλο παρόμοιο παράδειγμα. Με εξοργίζει!

Ακόμα και η διατεταγμένη υπηρεσία έχει - και αυτή - κανόνες. Κάποια προσχήματα, που πρέπει να κρατιούνται. Στην περίπτωσή του, όμως, δεν ισχύει, πια, τίποτα. Ούτε όταν γλείφει, ούτε όταν λαϊκίζει. Και στις δυο περιπτώσεις, πληγώνει βάναυσα την αισθητική μου. Η φωνή του, οι κινήσεις του, το κλείσιμο και το άνοιγμα των ματιών του, το λύγισμα της μέσης του, το λαδωμένο του χαμόγελο, όλα τα «στοιχεία» του ξεπέρασαν την απλή ενόχληση. Τώρα, πια, μόνον εξοργίζει!

Η μέθοδός του, έχει γίνει σχολή. Καλεί τον απεργό στο «παράθυρο» και αφού πρώτα του πλέξει το προσωπικό εγκώμιο, «εσείς που είστε γνωστός, για τους αγώνες σας και την ευαισθησία σας», κλπ., κλπ., μπαίνει στο ψητό: «δεν έχετε καρδιά, δεν έχετε αισθήματα, πώς αντέχετε να βλέπετε τους γέροντες και τους συνταξιούχους, τους φτωχούς αυτούς ανθρώπους να ταλαιπωρούνται, να μην έχουν να πάρουν ένα κουλούρι», κλπ., κλπ. Ροδάνι η γλώσσα του. Γλιστρίδα, σαν οχιά φαρμακερή. Σαν ηλεκτρονικό βασανιστήριο, βγαλμένο από τις γνωστές αμερικάνικες σχολές ψυχολογικού πολέμου.

Κάθε προσπάθεια του καλεσμένου να δώσει απάντηση, να πει πως και ο κόσμος, που ταλαιπωρείται, πρέπει να βγει και αυτός στους δρόμους, γιατί οι συντάξεις που παίρνει, δεν αντέχουν πάνω από τριάντα μέρες που διαρκεί ο μήνας, δεν αντέχουν πάνω από ένα κουλούρι την ημέρα, και εκεί είναι το ζήτημα, προσκρούει στην ασφαλίτικη μέθοδο του δημοσιογράφου. «Τα ξέρουμε αυτά, δώστε μου απάντηση σε αυτό που σας ρωτάω».

Και ρωτάει, ό,τι, ακριβώς, ρωτάνε στις ανακρίσεις. «Γιατί, ρε, απεργείς»; «Γιατί με κλέβουνε»! «Σε κλέβουνε οι συνταξιούχοι»; «Δεν απεργώ ενάντια σε αυτούς, απεργώ και γι' αυτούς! Και το ξέρεις»! «Εγώ εκείνο που ξέρω, είναι ότι οι άνθρωποι κάνουν ουρές». «Κάνουν ουρές σε λάθος κατεύθυνση, όμως. Στο πλάι μας πρέπει να σταθούν. Και να στραφούν και αυτοί μέτωπο απέναντι στους τραπεζίτες και την κυβέρνηση». «Μα είναι γέροι άνθρωποι, και άρρωστοι, δεν τους λυπάστε», το βιολί του αυτός. «Διάλογος» παράλογος και προαποφασισμένος. Οπως, ακριβώς, γίνεται στο Γκουαντανάμο.

Αλλά είναι, τάχα μου, ένα κακομαθημένο παιδί, ο κύριος Αυτιάς; Ενας Λελές, που έγινε - ανεξήγητα - πρώτη φίρμα; Ενας χαζοβιόλης, που πιστεύει ότι δακρύζει η εικόνα της Παναγίας; Ενας χαζοχαρούμενος, που θεωρεί εθνική νίκη, τη «νίκη» στη Eurovision; Ενας ψιλομπαγάσας, που χαριεντίζεται με τον παπα-Τσάκαλο, μιλώντας πότε για την ομοφυλοφιλία και πότε για τα κουμπιά της Αλέξαινας; Ενας βλάκας, τέλος πάντων, που δεν καταλαβαίνει, ποιος έχει δίκαιο και ποιος άδικο; Ενας ηλίθιος, που δεν ξέρει γιατί γίνονται οι απεργίες και σε ποιους ενάντια στρέφονται;

Ο άνθρωπος ενεργεί συνειδητά και προκαθορισμένα. Το χαζό του χαμόγελο είναι μόνο μια σύμπτωση. Ο ίδιος είναι σουπιά και πέφτει συνειδητά πάνω σε τίμιους αγώνες και σε τίμιους ανθρώπους. Μια σουπιά, που αγωνίζεται, με νύχια και με δόντια, χωρίς κανόνες και χωρίς ηθική, για να αμαυρώσει απεργούς και απεργιακές κινητοποιήσεις. Δεν είναι αρκετή η δικαιολογία, ότι το κυνήγι της ακροαματικότητας τον έχει κάνει νευρικό και ακραίο. Δεν κόβει τις φλέβες του από το άγχος του, όπως θα έκανε ένας ειλικρινής αγχωμένος. Δε στρέφεται ενάντια στη μάνα του και στην τσέπη του. Πέφτει απάνω σε τρίτους. Και δεν πέφτει αδιάκριτα πάνω σε τρίτους, αλλά πάνω σε συγκεκριμένους. Πάνω στους εργαζόμενους. Σε αυτούς, που αγωνίζονται για αξιοπρέπεια. Και αυτή η άθλια στάση του, αυτή η συνειδητή και δακτυλοδεικτούμενη πράξη του, τον καθορίζει.

Εσείς, τραβάτε του το αυτί, όταν δε σας αφήνει να μιλήσετε!

Του
Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ