«Τι λες εσύ; Ποιος γεμίζει τις αίθουσες του "Κώδικα Ντα Βίντσι"; Ποιος στήθηκε προσοχή μπροστά στην άθλια και πανάκριβη Γιουροβίζιον; Ποιος τροφοδοτεί τα ριάλιτι; Ποιος αιμοδοτεί το τίποτα; Εμείς! Ενα κομμάτι μας! Αυτό το μεγάλο "ανώνυμο" κομμάτι μας, που, λόγω του όγκου του, διαμορφώνει τη ζωή μας! Αυτό το κομμάτι, που κλείνει τα παράθυρα, όταν περνάνε έξω από το σπίτι του οι διαδηλώσεις. Που κλείνει τα μάτια του για να μη βλέπει τον πόλεμο. Που κλείνει τα αυτιά του για να μην ακούει τις κραυγές των πεινασμένων, των απολυμένων, των άστεγων, των απελπισμένων!».

«Και να 'λεγες πως αυτό το "κομμάτι" ζει καλά, να το καταλάβω. Δε ζει, όμως! Είναι πνιγμένο μέσα στο άγχος και την ανασφάλεια. Μέσα στις υποχωρήσεις και στους συμβιβασμούς. Στο γραφείο, στο πανεπιστήμιο, στο εργοστάσιο. Είναι αναγκασμένο να "αναφέρεται" πάντα. Στο μεγάλο αφεντικό, στον προϊστάμενο, στον αστυφύλακα, στο θυρωρό του. Ούτε στο σπίτι του δε βρίσκει ησυχία. Πλήρης ασυνεννοησία. Ο πατέρας σε δυο και τρεις δουλιές, για να εξοφληθούν τα δάνεια. Η μάνα το ίδιο ή κάθεται και περιμένει ή περιορίζεται στα καθήκοντα της νοικοκυράς. Από τα παιδιά, βέβαια, δε λείπει τίποτα! Τίποτα, εκτός από μια φυσιολογική ζωή. Με οχτάωρα, με άδειες, με Σαββατοκύριακα»!

Πολλές φορές προσπάθησα να τον διακόψω, δε με άφησε! Με κοίταζε που του μιλούσα, αλλά δε με έβλεπε! Το βλέμμα του με διαπερνούσε, σαν να 'μουνα διαφανής, και καρφωνότανε απέναντι. Ο κόσμος που στέκονταν ουρές έξω από τον κινηματογράφο ήταν η αγωνία του.

«Δε δέχομαι τη δικαιολογία της διαφήμισης! Το μυαλό τους, πια, ρέπει προς το σκάνδαλο. Η τρικυμία του μυαλού τους πλησιάζει να γίνει αθεράπευτη. Τρέχουν πίσω από τα ασήμαντα, ενώ τα σημαντικά τούς προσπερνάνε! Τους προσπερνάνε, αλλά και τους συνθλίβουνε την ίδια στιγμή».

«Δικό τους πρόβλημα δεν είναι το όριο ηλικίας για σύνταξη; Δικά τους δεν είναι τα παιδιά, που θα μείνουν έξω από τα πανεπιστήμια ή τα άλλα, που θα ξενιτευτούν για να πάρουν πτυχίο; Αυτούς δε βλάπτει η ανεργία; Αυτοί δε συνωστίζονται στους διαδρόμους των νοσοκομείων και του ΙΚΑ; Και, κοίτα! Νέοι άνθρωποι στην ουρά! Και μόνον που περιμένουν έτσι σαν πρόβατα, για να βοσκήσουν μια τόσο άνοστη τροφή, με κάνει να τους σιχαίνομαι!».

«Δεν είναι βαριά κουβέντα, είναι δίκαιη κουβέντα!», απάντησε στην παρατήρησή μου, δείγμα πως με άκουγε, άλλο που δε σταμάταγε το παραλήρημα. «Ο "Κώδικας", η Γιουροβίζιον, το παγκόσμιο κύπελλο σε λίγο, οι καυγάδες στην τηλεόραση δεν τους γεμίζουν το κενό, δεν είναι ευτυχισμένοι, σε βεβαιώνω! Κοίτα τους! Δείξε μου έναν να ελπίζει! Ολοι με σκυμμένο κεφάλι! Είναι στάση για ανθρώπινο κεφάλι αυτή; Να κοιτάζεις τις μύτες των ποδιών;».

«Αλλοθι είναι, δεν είναι περισυλλογή! Δεν μπορεί να είναι περισυλλογή. Συνειδητό ψεύτικο άλλοθι είναι, που πάνω του ακουμπάνε την υποκρισία τους. Πολύ καλά ξέρουν πως για άλλα είναι πλασμένος ο άνθρωπος, όμως αυτά τα άλλα χρειάζονται αγώνες και θυσίες. Και αυτοί δε θέλουν να ιδρώσουν. Προτιμούν να κοιτάζουν τις μύτες των ποδιών τους! Τις πλάκες του πεζοδρομίου. Η άλλη στάση, η όρθια απαιτεί θάρρος. Απαιτεί κουράγιο, δύναμη! Γιατί πρέπει να καρφώσεις τα μάτια σου πάνω στον αντίπαλο και να μην τα πάρεις μέχρι να λύσεις το πρόβλημα».