Φίλε μου, εγώ σε καταλαβαίνω! Τι είσαι εσύ που θα παραστήσεις τον Ατλαντα; Ενα μικρό κουρέλι είσαι, μια μικρή ψυχούλα. Ενα πούπουλο στα χέρια του συστήματος! Μια κατσαρίδα, που απαξιώνουν ακόμα και να σε πατήσουν! Θα τα βάλεις εσύ με το χρηματιστήριο; Θα εναντιωθείς εσύ στην πώληση του ΟΤΕ; Μπορείς εσύ να εμποδίσεις τις ιδιωτικοποιήσεις; Μπορείς λες να πατήσεις το ένα ποδάρι σου στην Πάρνηθα και το άλλο στον Υμηττό και να τους τρομάξεις με το μπόι σου; Οχι, φίλε μου! Στη Γεωπονική! Εκεί τα πράγματα είναι ελεγχόμενα! Και σε κάθε στροφή της μουσικής, σε κάθε σκάλα και σε κάθε τουαλέτα, σε κάθε καημό και σε κάθε φόβο, υπάρχει πάντα και η τζούρα της λησμονιάς! Μια, δυο, τρεις, τέσσερις και λύθηκε το πρόβλημα! Αρχίζεις και τραγουδάς ροκ την Καραγκούνα!

Εγώ σε καταλαβαίνω φίλε μου! Πού να μπλέκεις σε περιπέτειες. Πού να μπαίνεις τώρα στη λογική και, κυρίως, στη διαδικασία να αλλάξεις τον κόσμο! Να μετατραπείς από μυρμήγκι σε ελέφαντα! Αν ανοίξεις τέτοιες δουλειές, πού καιρός για φεστιβάλ και για τζούρες! Γίνεσαι άλλος άνθρωπος! Αποκτάς άλλες υποχρεώσεις! Πρέπει να στρωθείς για διάβασμα, να παίρνεις το πανεπιστήμιο στα σοβαρά, την αξιοπρέπεια στα σοβαρά, την προσβολή στα σοβαρά, την αδικία στα σοβαρά, τη δικαιοσύνη ακόμα πιο στα σοβαρά!

Κάτσε, αγόρι μου, στα αβγά σου! Μη διεκδικείς το δικαίωμα στη ζωή! Κοστίζει ένας τέτοιος αγώνας! Θέλει ιδρώτα. Και τόλμη! Θέλει να κάνεις έφοδο στον ουρανό! Θέλει πρωτ' απ όλα να νικήσεις τους φόβους σου! Διεκδίκησε το δικαίωμα να πεθάνεις. Αυτό είναι εύκολο και εφικτό. Βάνεις την ουρά κάτω από τα σκέλια και νίκησες. Τραβάς και μια-δυο τζούρες και αρχίζεις την «Καραγκούνα». Το ρίχνεις στην παλαβή. Ούτε προβλήματα, ούτε υποχρεώσεις.