Το δικό μας Πάσχα | ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΡΟΔΟ | ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Το δικό μας Πάσχα

Το δικό μας Πάσχα, με τους γέροντές μας, τους σιωπηλούς, που όρθιοι στην άκρη της μάχης, μέσα στην ομορφιά τους, διάβαζαν σαν μικρά παιδιά το γράμμα που τους έστειλαν ο Σαράφης και ο Αρης: «Να είστε περήφανοι για το έργο σας και να έχετε ήσυχη τη συνείδησή σας ότι κάνατε το καθήκον σας προς την πατρίδα. Γυρίζοντας στα σπίτια σας, πρέπει να είστε οι καλύτεροι πολίτες και να εξακολουθήσετε ειρηνικά, εργαζόμενοι για την ευτυχία σας και την πλήρη αποκατάσταση των λαϊκών ελευθεριών. Οπως είσαστε καλοί πολεμιστές, αποδειχθείτε και καλοί πολίτες». Τότε έγινε το άλμα από την κατάσταση του πολεμιστή στο πέρασμα του επαναστάτη Βούδα. Αναρίθμητοι χρυσοί Βούδες γέμισαν κάθε γωνιά της Ελλάδας, οι δικοί μας Μποτισάτβα, που μας φωτίζουν χωρίς ποτέ να ζητούν τίποτα. Με μια αταραξία, που έχουν μόνο όσοι έχουν θητεία μεγάλη στην ταραχή. Και συνεχίζουν έτσι μαζί μας, για να λάμπει χάρη σ' αυτούς το δικό μας Πάσχα.

Το δικό μας Πάσχα, με το γέλιο του Γιάννη Ρίτσου μέσα στον παράδεισο που διάλεξε, μαζί με τον Μάνο Κατράκη, μπροστά στον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, που ζωγραφίζει και τους χαρίζει το αγαπημένο σήμα του θιάσου του, Μπαράκα.

Το δικό μας Πάσχα, αυτό που συμβαίνει, όχι μόνο στο Σιάλτ της Αμερικής, αλλά και στις φυλακές της. Εκεί όπου μαθαίνουμε από τον Τζακ - Αμποτ - αυτή τη μοναδική φωνή, σύμφωνα με τον Νόρμαν Μέιλερ - ότι οι απόβλητοι αυτής της κοινωνίας ψηλαφίζουν την αλήθεια τους μέσα από το μαρξισμό και τον κομμουνισμό, γεγονός που αποκρύβεται με επιμέλεια από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το 1956, ο Αλεν Γκίσμπεργκ έδωσε το πρώτο του ποίημα για την Αμερική:

«Αμερική σου τα 'χω δώσει όλα και τώρα είμαι ένα τίποτα - Αμερική πότε θα σταματήσουμε τον πόλεμο;/ Αμερική πότε θα γίνεις αγγελική;/ Αμερική πότε θα βγάλεις τα ρούχα σου και θα γίνεις ανθρώπινη;/ Αμερική πότε θα μου δώσεις πίσω τη μητέρα μου;/ Αμερική πότε θα μου δώσεις πίσω την αγάπη μου;/ Αμερική πότε θα κοιτάξεις τον εαυτό σου μέσα από τον τάφο;/ Αμερική πότε θα γίνεις αντάξια των αμέτρητων Χριστών σου;/ Αμερική τι τρέχει; Γιατί οι βιβλιοθήκες σου είναι γεμάτες δάκρυα;/ Αμερική πότε θα στείλεις τ' αυγά σου στην Ινδία;/ Αμερική πότε θα πάψεις να καταστρέφεις ανθρώπινες ψυχές;».

Η γενιά του γύρισε την πλάτη της στην Αμερική και προσπάθησε να συνδεθεί με την Ανατολή. Ο Γκίνσμπεργκ είχε πολύ θυμό μέσα του. Το 1961 χτύπησε την πόρτα του ποιητή Μεϊμάρη στην Αθήνα. Ο Μεϊμάρης πήρε αυτόν το θυμό από το χέρι και τον πήγε στο Φάληρο, να ακούσει τα αξεπέραστα μπλουζ του Τσιτσάνη με την Πόλυ Πάνου. Και καθώς ησύχαζε ο καλεσμένος του, έπιανε πολλές φορές το τρελό μάτι του Αλεν και το θολό μάτι του Τσιτσάνη να ανταλλάσσουν ματιές αμοιβαίας αναγνώρισης.

Το δικό μας Πάσχα, με τον μεγάλο μας στοχαστή Λάκη Αποστολόπουλο: «Το δικό μας Πάσχα είναι το σύνολο των στίχων των Ελλήνων ποιητών για την Ανοιξη. Το Πάσχα είναι μια εποχή που μπορεί να υπάρξει ως ανάσταση μόνο γι' αυτούς που συνδέονται με τον κυκλικό χρόνο. Από αυτή την άποψη, η ανάσταση είναι μια γέννηση του Θεού, γέννηση και ανάσταση ταυτίζονται. Για μένα, η ανάσταση σημαίνει ανεξαγόραστη επάρκεια του εφήμερου, δηλαδή το σύνολο των δυνάμεων της ζωής κατά του θανάτου. Σημασία εδώ έχει, όχι το γιατί ζω, αλλά για το πώς ζω. Η Ανάσταση σημαίνει ελληνοποίηση του Χριστού, γι' αυτό ταυτίζουμε τον Χριστό με τον Διόνυσο, τον Ορφέα και κυρίως τον Αδωνι. Και ας θυμηθούμε τον Σεφέρη, που έγραφε: «Συχνά όταν πηγαίνω στην ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής, μου είναι δύσκολο να αποφασίσω αν ο θεός που κηδεύεται είναι ο Χριστός ή ο Αδωνις.(...) Κατά βάθος νομίζω πως είναι το φως. Κάτι πρέπει να υπάρχει μέσα στο φως που μας κάνει έτσι».

Καλό μας Πάσχα, το δικό μας Πάσχα.

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ