Σχόλια για την ποιητική συλλογή της Μαριάνθης Αλειφεροπούλου-Χαλβατζή
2. Η εμμονή για τους Προμηθείς φέρνει στο φως και μια άλλη αναμέτρηση, που ενώ συντελείται αποκρύβεται συστηματικά: του Προμηθέα ενάντια στον φαουστικό τύπο ανθρώπου, που ενσαρκώνει τον πολιτισμό της Δύσης.
3. Το νέο που φέρνει το ποίημα είναι πως, ενώ υπάρχει μια άκρη στο κουβάρι της Ιστορίας, δεν καταδέχεται να εμπλακεί με όσους πάτησαν στα πτώματα των αγωνιστών, αλλά δίνει το χέρι της απευθείας στη φύση: η Πούλια τρομάζει και μεταφέρει τη φωνή ενός ανταρτόπουλου στον γκιώνη, τον κότσυφα και το έρημο αηδόνι, για να την κάνουν τραγούδι. Ετσι κατορθώνει η Μακρόνησος να σημαίνει καταστροφή της ατομικότητας και της μισολογίας, όσο για το Μονοδέντρι, αυτό γίνεται ένα μελτέμι που δροσίζει όσους δεν είναι πια ανάμεσά μας.
4. Αντίθετα με όλα τα χαρακτηριστικά που έχει κάθε ήττα, οι αγωνιστές στο ποίημα επιστρέφουν όχι σαν εκδικητές. Επιστρέφουν ήσυχα και κάθονται στο στασίδι τους. Μπροστά στην παρουσία τους παίρνουμε δύναμη και αρχίζουμε να αλλάζουμε. Βάζοντας την Ιστορία στη σωστή θέση, μακριά από τα χειρουργεία, τους χλευασμούς και την ευτέλεια που την έχουν υποβάλει οι μετριότητες της κυρίαρχης ιδεολογίας, η ποιήτρια καταφέρνει και της μεταφέρει τον κώδικα των αγωνιστών και έτσι καθιστά την Ιστορία ικανή να κρίνει.
5. Το έργο της ποιήτριας ξεπήδησε από τη βεντέτα που έχει με την πραγματικότητα, από το γεγονός πως το χώμα της πατρίδας έγινε έδαφος εχθρικό και τόπος εξορίας, απ' όλους εκείνους που με μια απίστευτη αφέλεια τα τελευταία χρόνια αποφάσισαν να εξαπολύσουν έναν νέο διωγμό με μορφή λησμονιάς ενάντια στους νεκρούς, που συνεχίζουν ευτυχώς να ταράζουν την καθολική μας αποβλάκωση. Το ποίημα-τραγούδι «Προμηθέων τόποι» αντικαθιστά το μνημόσυνο. Ετσι αξίζει στους αθανάτους. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση κρύβει προσήλωση στον ευδαιμονισμό, στο ατροφικό μας εγώ που φουσκώνουν οι τεχνικοί της εξουσίας.