1. Η περιφρόνηση του Καραμανλή απέναντί μας υπαγορεύεται από την πίστη του ότι μας γνωρίζει όσο κανείς άλλος. Ως εκ τούτου, έχει κάθε δικαίωμα να διαλέγει τον τρόπο με τον οποίο θα μας χειρίζεται. Χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, σχημάτισε ένα επιτελείο γύρω του από επωνύμους, δηλαδή κατά χάριν άθικτους ψευδομάρτυρες που δικαιολογούν κάθε πράξη εις βάρος μας. Ο Καραμανλής δεν εμφανίζεται πια ως πρωθυπουργός αλλά ως σωτήρας. Ζούμε μια παράδοξη θεοκρατική διακυβέρνηση, μια παρωδία στους κύκλους της Ευρώπης.

2. Ο Εφραίμ εκφράζει με χυδαίο τρόπο τη βατικάνεια αντίληψη της Εκκλησίας. Αν έχει ενδιαφέρον η περίπτωσή του είναι ότι άνοιξε το μαγαζί του στο κέντρο της Ορθοδοξίας. Επαιξε κι έχασε. Είναι επικίνδυνος πρώτα για τα πνευματικά του παιδιά όπως ο Ρουσόπουλος και έπειτα για όλους όσοι έπαιξαν μαζί του. Στα υπέρ του: γελοιοποίησε το στερεότυπο του ράσου.

3. Ο κόσμος ούτε μας υποδέχεται ούτε μας αποδέχεται, μου είπε ένας γέροντας σε καφενείο της Πλατείας Βάθης. Από τη μισανθρωπία της Νέας Δημοκρατίας περνάνε στο ρατσισμό της ηλικίας, που καλλιεργούν με πολύ ζήλο τα τσογλάνια του θεάματος.

4. Ο χρόνος μοιάζει με τον Σουρήνα, τον αρχηγό των Μήδων, που είναι μεγαλοπρεπέστατος, πανέμορφος, γοητευτικός, αλλά όταν αφήσεις να σε παρασύρει και ξεχαστείς, έφτασε το τέλος σου.

5. Πόσους χάνουμε μέσα στη μάχη της καθημερινότητας ποτέ δε θα μάθουμε. Οσοι όμως συνεχίζουν όρθιοι αυτό το χρωστάνε στην υπενθύμιση του Τυρταίου: «Γιατί όταν πια ο άντρας γυρνά και φεύγει μες στο φρικτό θέαμα της μάχης, δείχνει την πλάτη του σημάδι δελεαστικό για το δόρυ και είναι θέαμα επονείδιστο να κείτεται νεκρός στη σκόνη με την αιχμή του δόρατος στην πλάτη καρφωμένη».

6. Σπάνια πια πηγαίνω στον κινηματογράφο. Μόλις όμως άκουσα για την ταινία με θέμα τη ζωή και το θάνατο του Μπόμπι Σαντς, του Ιρλανδού επαναστάτη που πέθανε από απεργία πείνας ενάντια στην κυβέρνηση Θάτσερ, δεν το σκέφτηκα στιγμή. Πρόκειται για αριστούργημα με επίκεντρο τη σκυταλοδρομία θανάτου των Ιρλανδών μαχητών. Τον Σαντς ακολούθησαν άλλοι εννιά στο θάνατο. Αυτή είναι η δύναμη του σινεμά, που βγάζει ξαφνικά τον άσο του ενάντια στη λησμονιά.

7. Η καθημερινή κατάντια επιβάλλει να αποκρούεις και να ανταποδίδεις χτυπήματα. Μέχρι πότε;

8. Ποιος τολμά σ' αυτές τις συνθήκες να μιλήσει για σαγήνη της ψυχής;

9. Η δημοκρατία στερείται φαντασίας. Αν είχε έστω κι ελάχιστη, θα έβλεπα τους πολίτες να κηδεύουν καθημερινά μαζί με τις αναμνήσεις τους και το παρόν τους.

10. Η καθημερινότητα μοιάζει με την ιστορία του ελέφαντα: Ενας ελέφαντας που ανήκε σε περιοδεύον τσίρκο είχε σταβλιστεί κοντά σε μια πόλη της οποίας οι κάτοικοι δεν είχαν δει ποτέ ελέφαντα. Τέσσερις περίεργοι πολίτες, ακούγοντας για το κρυμμένο αυτό θαυμαστό πράγμα, πήγαν να δουν περί τίνος πρόκειται. Οταν έφτασαν στο στάβλο, διαπίστωσαν πως δεν υπήρχε φως, άρα η έρευνα έπρεπε να γίνει στο σκοτάδι. Ο ένας, αγγίζοντας την προβοσκίδα, σκέφτηκε πως το πλάσμα αυτό έμοιαζε με σωλήνα, ο δεύτερος περιεργάστηκε το ένα αυτί και συμπέρανε πως ήταν πτερύγιο, ο τρίτος έπιασε το πόδι και του φάνηκε σαν ζωντανή κολόνα και, όταν ο τέταρτος έβαλε το χέρι στην πλάτη του ζώου, πείστηκε πως επρόκειτο για ένα είδος θρόνου. Κανένας δεν μπόρεσε να σχηματίσει μια ολοκληρωμένη εικόνα. Ο καθένας βασίστηκε σ' αυτό που είχε αγγίξει. Το αποτέλεσμα ήταν πλήρης σύγχυση. Και καθένας ήταν σίγουρος πως είχε δίκιο.