Τα βιολιά των Στραντιβάρι και Αμάτι σ' ένα μουσείο στην Κρεμόνα. Ανάμεσά τους υπάρχει ένα βιολί Αμάτι σκαλισμένο με λουλούδια, τα πιο τρελά λουλούδια, που αυτά δίνουν τον τόνο στο βιολί.

Η εικόνα του Μάιλς Ντέιβις στην οδό Βουκουρεστίου, μπροστά στο καφέ Μπραζίλιαν, έτοιμος για τη συναυλία στο Παλλάς.

Τα πόδια μιας χορεύτριας που, ένα βράδυ δύσκολο για τη ζωή, σας μαθαίνουν τι είναι ο παραληρηματικός λόγος. Είναι η μεγάλη χορεύτρια Πάβλοβα, όταν δούλευε στο τσίρκο.

Ο γέροντας που έχει στο λόγο μοναδική προσήλωση. Ενας γέρος δασοφύλακας που στην καρδιά του δάσους έχει φτιάξει μια ανοιχτή βιβλιοθήκη. Επιλέγει από κάθε βιβλίο μόνο τις σελίδες εκείνες που θεωρεί ότι αξίζουν και τις κρεμά πάνω σε κάθε δένδρο ανάλογα με το όνομά του και το θρόισμα των φύλλων του. Βρίσκεται κάπου στην Ηπειρο.

Η "Κοιμωμένη του Χαλεπά". Πηγαίνετε να τη δείτε. Μπορείτε να της μιλήσετε.

Ο ψίθυρος του Οσκαρ Ουάιλτν: "Ενα κόκκινο τριαντάφυλλο δεν είναι εγωίστικό επειδή θέλει να είναι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο".

Η παράδοση κατά τον Στραβίνσκι: "Η παράδοση είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τη συνήθεια, ακόμα κι από μια εξαιρετική συνήθεια. Γιατί η συνήθεια είναι εξ ορισμού ένα ασυνείδητο απόκτημα και τείνει να γίνεται μηχανική, ενώ η παράδοση είναι το αποτέλεσμα μιας συνειδητής και σκόπιμης αποδοχής. Η πραγματική παράδοση δεν έχει σχέση με τα λείψανα ενός παρελθόντος που παρήλθε ανεπιστρεπτί. Είναι μια ζωντανή δύναμη που εμψυχώνει κα διαπλάθει το παρόν. Υπό αυτή την έννοια, επαληθεύεται η χαριτωμένη παραδοξολογία πως ό,τι δεν είναι παράδοση είναι κοινοτυπία. Χωρίς να συνεπάγεται την επανάληψη πραγμάτων που υπήρξαν, η παράδοση προϋποθέτει την πραγματικότητα της έννοιας διάρκεια. Μοιάζει με ένα κειμήλιο, μια κληρονομιά που την παίρνει κανείς υπό τον όρο να την κάνει να καρποφορήσει, πριν την παραδώσει στους απογόνους του".

Ο Πάμπλο Νερούντα όταν γράφει: "Σκυφτός στο δειλινό, ρίχνω τα θλιμμένα δίχτυα μου στα ωκεάνεια μάτια σου./ Εκεί γιγαντώνεται και καίει στην πιο ψηλή φωτιά η μοναξιά μου, που χτυπάει τα χέρια σαν τον ναυαγό./ [...] Στη σκοτεινή φοράδα της καλπάζει η νύχτα, σκορπώντας γαλάζια στάχυα πάνω στον κάμπο".

Και όλα αναπαύονται πάνω στον κρίνο του Ουίλλιαμ Μπλέικ: "Και το σεμνό τριαντάφυλλο έβγαλε ένα αγκάθι/ το πρόβατο το ταπεινό ένα κέρατο άγριο/ αλλά το κρίνο το λευκό σε αγάπης φως θα χαίρεται/ και μήτε αγκάθι ή απειλή/ θα κηλιδώνουν την αγνή ομορφιά του".

Καλή δύναμη!