1. Οταν ένας σοσιαλιστής ανακαλύψει σε μεγάλη ηλικία ότι είναι θαυμαστής του εθνικισμού και του ρατσισμού, τότε το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βρίζει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, ίσως καταφέρει να ασχοληθεί με τα κοινά και να κλέψει τη δουλειά που με τόσο πολύ κόπο έχει στήσει εναντίον των Κόκκινων ο Ριχάρδος Σωμερίτης.

2. Ο αντικομμουνισμός εξελίσσεται στην πιο προσοδοφόρα επιχείρηση. Παρέχει πλήρη απασχόληση σε δημοσιογράφους της συμφοράς και σε εκδότες. Αν έχουν λίγο μυαλό, μπορούν να συγκεντρωθούν όλοι κάτω από μια ανώνυμη εταιρεία και να μπουν στο χρηματιστήριο.

3. Τυφλά λάθη, άπληστος χρόνος και σκληρό πεπρωμένο, απρόσεκτος φθόνος, δουλική μανία, πονηρός ζήλος, ασυνήθιστο θράσος, ασεβές μυαλό, κι όμως δεν κατάφεραν να σκοτεινιάσουν τον ουρανό μας, φωνάζει ο πάντα επίκαιρος Τζορντάνο Μπρούνο. Οπως δεν κατάφεραν να μας καταστήσουν σκοτεινούς τα παλικαράκια της ομάδας Δέλτα.

4. Προσπαθώντας να αποφύγει το εσώψυχο κακό, ο Καραμανλής δημιουργεί αναρίθμητα και χειρότερα.

5. Πληθαίνουν οι φωνές απελπισίας μέσα από τις φυλακές αυτής της έρημης χώρας. Από το υπουργείο Δικαιοσύνης μόνο λόγια και λόγια και άλλα λόγια. Αρκετά. Επιστρέφω στον ποιητή της πολιτικής πράξης Κάρολο Μαρξ και στην Αγία Οικογένεια: «Μια ποινική θεωρία που αναγνωρίζει στον εγκληματία ταυτόχρονα τον άνθρωπο, μπορεί να το κάνει αυτό μόνο στην αφαίρεση, στη φαντασία, ακριβώς επειδή η τιμωρία, ο καταναγκασμός αντιφάσκουν στη συμπεριφορά του ανθρώπου. Ωστόσο το ζήτημα θα ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Στη θέση του αφηρημένου νόμου θα έμπαινε η υποκειμενική αυθαιρεσία, αφού θα έπρεπε να εξαρτιέται κάθε φορά από τους "επίσημους", τους "τίμιους" και "αξιοπρεπείς" ανθρώπους η ρύθμιση της τιμωρίας ανάλογα με την ατομικότητα του εγκληματία. Ο Πλάτων ακόμη είχε τη γνώμη ότι ο νόμος πρέπει να είναι μονόπλευρος και να μη συνδέεται με το άτομο. Αντίθετα, κάτω από ανθρώπινες σχέσεις, πραγματικά η τιμωρία δε θα είναι τίποτε άλλο από κρίση αυτού που έσφαλε για τον ίδιο τον εαυτό του. Δε θα χρειάζεται να πειστεί ότι μια εξωτερική βία που του επιβλήθηκε από άλλους είναι μια βία που επέβαλε ο ίδιος στον εαυτό του. Αντίθετα, στους άλλους ανθρώπους θα βρίσκει τους φυσικούς λυτρωτές από την τιμωρία που έχει επιβάλει στον εαυτό του, δηλαδή θα αναστραφεί σχεδόν η σχέση» (Καρλ Μαρξ, Η Αγία Οικογένεια).

6. Η κατάσταση της ισότητας επανέρχεται δριμύτερη σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς. «Μόνο η ισότητα, λέει ο Τοκεβίλ, μας ευαισθητοποιεί απέναντι στην οδύνη των άλλων και κάνει τον καθένα μας να εκδηλώνει μια γενική συμπόνια για όλα τα μέλη του ανθρώπινου είδους. Οταν οι χρονικογράφοι του Μεσαίωνα, που όλοι τους, λόγω της καταγωγής τους ή των συνηθειών τους ανήκαν στην αριστοκρατία, εξιστορούν το τραγικό τέλος ενός ευγενούς, έχουμε να κάνουμε με μια άπειρη οδύνη, ενώ περνούν επί τροχάδην και δίχως την παραμικρή συγκίνηση τις σφαγές και τα μαρτύρια των ανθρώπων του λαού».

7. Τους Κόκκινους κυβερνούν οι νεκροί τους. Αυτό από μόνο του είναι ένα θαύμα, όπως το αποτύπωσε σε στίχους ο Διονύσιος Σολωμός: «Τα κόκαλα εβαρέθηκαν / στο μνήμα καρτερώντας / και τρίζουνε ακατάπαυστα / την κρίση αναζητώντας».