2. Για το μόνιμο σκοτάδι που συνοδεύει την παιδεία μας.

3. Γιατί την υποταγή μας ακολουθεί η σκληρότητα.

4. Γιατί είμαι Ελληνας, Πακιστανός, ορθόδοξος, χριστιανός, μουσουλμάνος και θέλω να ζήσω.

5. Γιατί η αστική τάξη περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τον τρόπο που θα μας αφανίσει.

6. Γιατί είναι υψίστης σημασίας ακόμα και το τελευταίο δευτερόλεπτο που χάνουμε από τη ζωή μας μέσα στο θλιβερό κατάλυμα της καθημερινότητας.

7. Γιατί βαρέθηκα, αηδίασα από αυτήν τη μόνιμη επίδειξη ένστολων σε κάθε στιγμή αντιπαράθεσης με τα αφεντικά.

8. Γιατί το όργανο που ακούει στο όνομα Καρατζαφέρης δεν θ' αργήσει να γίνει τυφλό. Τις επιπτώσεις της μεταμόρφωσης του εν λόγω θα τις μάθουμε επάνω μας.

9. Η προσπάθεια ορισμένων δημοσιογράφων να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα με την ιδέα που έχουν γι' αυτήν (δηλαδή που έχουν τ' αφεντικά τους) τους καθιστά συνενόχους. Πρόκειται για μέτριες υπάρξεις που προσπαθούν να μη χάσουν τη θεσούλα τους σε εφημερίδες, κρατικά ραδιόφωνα και υπουργεία. Ηδη βρίσκονται στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή, παρατηρώντας το μέλλον τους, που δεν είναι άλλο από την ταβανοσκόπηση.

10. Αλλο πτώση, άλλο έκπτωση, άλλο ισότητα και άλλο ισοπέδωση. Ετσι δεν είναι, φίλοι της αόριστης Αριστεράς;

11. Ο λεγόμενος αναποφάσιστος είναι το αγαπημένο μου θέμα. Πρώτα απ' όλα για τον τίτλο του, που τον έχει αποδεχτεί, ως βραβείο. Για το γεγονός ότι ζει παραμονεύοντας. Μακριά από υπαρξιακά προβλήματα που θα τον κλόνιζαν και θα τον οδηγούσαν σ' ένα κόμμα, φροντίζει να είναι όσο το δυνατόν απρόσωπος. Δεν είναι λούμπεν, αλλά συμπεριφέρεται σαν να είναι. Παρατηρεί τον κόσμο με τη σιγουριά του αλογομούρη στον ιππόδρομο. Πιστεύοντας ότι όλα εξαγοράζονται, περιμένει μέχρι τελευταία στιγμή να πουλήσει την ψήφο του πριν κλείσει η κάλπη. Μετά περιμένει να τη χωθεί όπου μπορεί, γιατί μια ολόκληρη ζωή αυτό κάνει: Περιμένει να τη χωθεί.

12. Για το θέμα της πολιτικής δράσης των καλλιτεχνών καίρια είναι η σκέψη του Μπλανσό: «Αρκεί να υπενθυμίσουμε τι έγραψε ο Χαίλντερλιν, αυτός για τον οποίο το λιγότερο που θα είχαμε να πούμε είναι πως η μοίρα του συνδέθηκε με το ποιητικό του πεπρωμένο εφόσον δεν έζησε παρά μόνο μέσα στην ποίηση για την ποίηση. Κι όμως, το 1799, την ώρα που έβλεπε την Επανάσταση να κινδυνεύει, κάθισε και έγραψε στον αδερφό του: "Αν όμως παρ' όλα αυτά κάνει πανίσχυρο την έφοδό του το βασίλειο του Σκότους, τότε ας σπάσουμε τις πένες μας και ας τρέξουμε στο προσκλητήριο του Θεού, εκεί όπου θα είναι μεγαλύτερη απ' οπουδήποτε αλλού η απειλή και η παρουσία μας περισσότερο χρήσιμη"».

13. Οι συνθήκες, οι αποτρόπαιες συνθήκες, καθιστούν τους πολίτες δύσπιστους και ευερέθιστους. Η αστική πλέμπα, ενώ πετρώνει το καθετί στο πέρασμά της, αφήνει εν αγνοία της ορισμένους θύλακες ανοιχτούς για να εισβάλουν τα δαιμόνια. Τα κόκκινα δαιμόνια είναι εδώ.

14. Σ' αυτούς τους μικρόψυχους καιρούς υπάρχουν σύντροφοι που παλεύουν με το πένθος μας, θυμίζοντας με τις πράξεις τους την καλύτερη εποχή που έχουμε μέσα μας.