«Ποτέ πια», φώναξε το κοράκι του Πόε. «Στώμεν καλώς», απαντά μια φωνή μέσα από μια άδεια εκκλησία.

Ενας ζητιάνος παραμιλάει: «Ως θεός Λόγος, από τη φύση του είναι ολότελα ελεύθερος από υπακοή και παρακοή, γιατί κι από τη φύση του, σαν κύριος που είναι, μας δίνει εκείνος κάθε εντολή, και η τήρηση της εντολής αυτής είναι η υπακοή, ενώ παρακοή η παράβιασή της. Γιατί ο νόμος με τις διατάξεις του και η εκπλήρωση ή η παράβασή του είναι για όσους έχουν στη φύση τους την κίνηση, όχι για κείνον που η φύση της ουσίας του είναι η στάση».

Ο ποιητής Γκέοργκ Τρακλ επιτέλους συναντά το σκοτεινό φθινόπωρο, ένα κόκκινο δάσος, μια γαλήνια ταπεινοσύνη, έναν ρόδινο άνθρωπο, έναν μαύρο παγετό, μια σκοτεινή αγάπη, τον Τίτο Βανδή να γελά με ό,τι περνά από μπροστά του.

Πλέοντας προς το κέντρο της Αθήνας, πέφτουν θαυμάσια φύλλα πάνω μου. Ποιας, αλήθεια, εποχής είναι; Σ' ένα παγκάκι, απέναντί μου, είδα κάποιον ταραγμένο που κάτι μου θύμιζε. Συνέχισα να περπατάω, αλλά πιο κάτω γύρισα και είδα ότι στο παγκάκι εγώ ήμουν ο ταραγμένος.

«Εμένα με ξέρεις;». Μου λέει ο εαυτός μου. «Γιατί;». Του απαντά σαν ηχώ η παιδική μου ηλικία, που κατεβαίνει από τα δάση.

Σημίτης και Χριστόδουλος, πόσος κόπος, πόσος χρόνος για να με κάνουν να αισθάνομαι απαραίτητος μέσα στο κάτεργο.

Κάθε αυγή τι ψάχνουμε όλοι; Εναν στολισμένο κανίβαλο, τον παραμυθά των παραμυθάδων, κάποιον για να του δώσουμε το χέρι; Πάντοτε, όταν βρισκόμουνα σε μεγάλη χαρά, δεν ένιωθα παρά ελάχιστα πράγματα. Γιατί, όταν κοίταγα γύρω μου, το περιβάλλον έπεφτε σαν χτύπημα πάνω μου. Και μετά ξέρετε πώς είναι. Μένεις ακίνητος, με τα χέρια τεντωμένα μέσα στο δάσος, νομίζεις ότι θα πετάξεις κάποια στιγμή, αλλά να, τα χρόνια περνάνε, αργείς να καταλάβεις γιατί ο κόσμος, τα πουλιά, όλα φεύγουν μπροστά στη θέα σου μέσα στο δάσος: η πτήση που δεν έγινε σε μεταμόρφωσε σε σκιάχτρο.

Στο δρόμο βλέπω κάποιον που έχει μετανιώσει για όσα δεν έχει κάνει και ζητάει πίσω τη ζωή του. Μόνο η θάλασσα, που ποτέ δεν είναι στη θέση της, μπορεί να τον ακούσει και να τον περιμένει.

Λένε και πάλι μαγικά πως ζήσαμε πολλά μέσα σ' έναν καθρέφτη στριμωγμένοι. Αλλά, πριν συνεχίσω, ποια ψυχή είναι αυτή που κλαίει έξω στα φυλλώματα; Και μεις τι κάνουμε μπροστά της; Για την ψυχή δεν ενδιαφέρεται κανείς. Τόσες ψυχές μέσα σε γυάλες ξεχασμένες. Ξένο χέρι με οδηγεί από παιδάκι, γι' αυτό γράφω για ό,τι ξέρω. Αντί για την ψυχή, τώρα κοιτάνε τα σπλάχνα μας. Γνωρίζω κάποιον που ξελόγιασε μια κοπέλα που είχε έρθει από πολύ μακριά και δεν ήξερε. Και εκείνος, που ήταν άρρωστος, μ' έναν χαρούμενο τρόπο απλά της πήρε το νεφρό. Η κοπέλα λέει ακόμα ναι, ακόμα δέχεται...

Τόσα καρτούν μας προσπερνούν στο δρόμο, τόσα δάκρυα περιμένουν την ώρα τους. Τροχαία κάτω από έναν ήλιο που γέρασε πια και δεν μπορεί να χαρεί τίποτα. Δεν κοιτά κανείς πουθενά, όλοι είναι αδέρφια, αλλά δεν ξέρουν προς τα πού να πάνε. Μόνο ο Βαγγέλης Ροζακέας στέκεται ακίνητος και λέει πως η γυναίκα του είναι η μητέρα Τερέζα, είναι η Αγία Θηρεσία, και μόνο στο δρόμο μπορεί να τη συναντήσει. Γιατί ο δρόμος, όπως λέει, είναι η καρδιά, εκεί τους συναντάς όλους.