1. Ακούγοντας τον πρωθυπουργό, θαύμασα την περιαυτολογία του. Ούτε λίγο ούτε πολύ, εμφανίζεται ως εσταυρωμένος που σηκώνει τις αμαρτίες μας. Ο άδειος λόγος του υποχωρεί μπροστά σε όσους πράττουν τα αίσχιστα, στους πάσης φύσεως τοκογλύφους που είναι απαραίτητοι για την επιβίωσή του.

2. Χωρίς αυτοσυγκράτηση, ας μοιραστούμε το μεγάλο θυμό, το μόνο που μπορεί να απαντήσει στον παραλογισμό τους με το ίδιο νόμισμα. Ο μεγάλος θυμός δεν καταλαγιάζει, δεν αναχαιτίζεται. Βρίσκεται πάντοτε σε κίνηση. Είναι γνώρισμα των σοβαρών ανθρώπων που ποτέ δεν ξεπέφτουν στη λύπη. Το μεγάλο θυμό δεν τρομάζει ούτε ο ίδιος ο θάνατος, αφού υπηρετεί πιστά τα λόγια του Επίκτητου: «Ο θάνατος δεν είναι κάτι φοβερό, γιατί τότε θα ήταν και για τον Σωκράτη. Το θάνατο τον κάνει φοβερό η ιδέα ότι είναι φοβερός».

3. Ας μην κατηγορούμε μονίμως τους άλλους για την πτώση μας. Ολα είναι παιδεία και δικό μας μέλημα. Ο καθένας μπορεί να γίνει λαγωνικό, να μπει στις βιβλιοθήκες (έστω σ' αυτές τις λίγες που έχουμε) για να συναντήσει τον εαυτό του. Ο καθένας πρέπει να πάρει την υπόθεση της μόρφωσής του στα χέρια του, με υπομονή, γιατί μόνο έτσι θ' αποκτήσει το οπλοστάσιο για ν' αντιμετωπίσει τα δύσκολα.

4. Μας ζητάνε να παρακολουθήσουμε την κηδεία μας όσο πιο ψύχραιμα γίνεται. Γι' αυτό και στοχοποίησαν τους συντρόφους του ΠΑΜΕ. Ποιοι; Ο γνωστός Ριχάρδος Σωμερίτης, του οποίου τα σάλια τρέχουν μονίμως μπροστά στη θέα της εξουσίας, οι Ακροδεξιοί του ΛΑ.Ο.Σ., που ντρέπονται για τις ιδέες του, γι' αυτό κρύβονται ως δημοκράτες, οι δημοσιογράφοι προστάτες των τραπεζών και οι γνωστοί Αριστεροί που δεν μπορούν να καταλάβουν πότε είναι ξύπνιοι και πότε κοιμούνται.

5. Εχω βαρεθεί τη συστηματική κακοποίηση των αρχαίων φιλοσόφων μας από Ακροδεξιούς που προσπαθούν να τους φέρουν στα μέτρα τους. Τις προάλλες έβλεπα το γνωστό κοκοράκι να μιλά από την εκπομπή του εναντίον της ιδέας της ισότητας που εκδίδει. Οσα συμβαίνουν γύρω μας κάνουν επίκαιρη την κατάσταση της ισότητας όσο ποτέ. Ας θυμηθούμε: «Κανείς δεν γεννήθηκε ανώτερος από τον άλλο» (Σοφοκλής), «Το δίκαιο υπάρχει στην ισότητα και όχι στην ανισότητα» (Πλάτωνα, Γοργίας), «Καλύτερα θα ήτανε να συνηθίζει ο άνθρωπος να ζει ίσος με όλους» (Ευριπίδη, Μήδεια), «Κοινός είναι για όλους τους ανθρώπους ο ουρανός και η γη» (Ευριπίδη, Ελένη), «Το καλύτερο είναι να προτιμάς την ισότητα, η οποία δένει σφιχτά και για πάντα φίλους με φίλους, πόλεις με πόλεις και συμμάχους με συμμάχους» (Πλάτωνας).