1. Η φυγή από τον εαυτό του είναι μόνιμη πια κατάσταση του πολίτη. Δεν πρόκειται για ανευθυνότητα, αλλά για το τελευταίο ελάττωμα που κόλλησε από την αξιοσέβαστη Δημοκρατία μας.

2. Τυλιγμένος σ' ένα σύννεφο γελοιότητας, ο πρωθυπουργός βάζει μονίμως σε δοκιμασία τη νοημοσύνη μας. Χωρίς να γνωρίζει, επιμένει... σε τι; Η επιδερμική αλληλεγγύη του με τον πολίτη τον καθιστά κομπορρήμονα. Σίγουρα αξίζει η φιγούρα του να προστεθεί στο θίασο σκιών, και να τον χλευάζει και να τον καταχεριάζει ο Καραγκιόζης.

3. Ηταν ζήτημα χρόνου η Αριστερά να καταλήξει στο φορείο, χωρίς να προλάβει το νοσοκομείο, σαν ανώδυνη φάρσα. Το μοιραίο το προκάλεσε πρώτα ο κ. Κουβέλης με τη ναπολεόντεια δήλωσή του στο πανελλήνιο: «Εχω επίγνωση της μεγάλης ιστορικής ευθύνης». Η φράση αφορούσε το νέο παλιό κόμμα που αποσπάστηκε από το Συνασπισμό και τώρα ζει και βασιλεύει, σ' ένα δυαράκι στην πλατεία Βικτωρίας. Ο έτερος Καππαδόκης, υπεύθυνος για το θάνατο της Αριστεράς, είναι γνωστός για την προεδρομανία του. Παραμόνευε χρόνια για ένα θώκο και, μόλις ο Βαρδινογιάννης του έκανε νόημα, ανταποκρίθηκε με κλειστά μάτια. Οίκτος για τον μεν, δικαίωση για τη μόνιμη περιφρόνηση που είχα στο πρόσωπό του τόσα χρόνια για τον δε.

4. Ποιος διανοούμενος μπορεί να ισχυριστεί στις μέρες μας πως μετέχει στη σημερινή κατάσταση με την ουσία του; Πως οι επιλογές του δεν εκπορεύονται από ένα περιβάλλον που βρωμά και προάγει μόνο όποιον πολλαπλασιάζει την κυρίαρχη αθλιότητα;

5. Ο πιο άσπονδος εχθρός του κινήματος είναι η νωθρότητα. Το ένστικτο εξανεμίζεται και στη θέση του ανθρώπου της πράξης εμφανίζεται ο θεατής, που δεν είναι ικανός ούτε για καλό ούτε για κακό. Η παράσταση της καθημερινότητας τον καθηλώνει και χωρίς να το θέλει νομιμοποιεί κάθε τερατωδία. Προτιμώ να κρύβω μέσα μου έναν τρελό παρά κάποιον που βαριέται τη ζωή του, όπως λέει ο Σιοράν.

6. Είμαστε «τυχεροί» με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Για πρώτη φορά η πραγματικότητα δε δίνει πιασίματα σε κανέναν για να παραμυθιαστεί. Ούτε όνομα αξίζει να της δώσουμε. Μέχρι και οι αφελείς που κάποτε μας διασκέδαζαν τώρα ψεύδονται όπως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ενώ ο πρωθυπουργός συνεχίζει να μαραίνεται μέσα στη γλάστρα της τηλεόρασης μόνος του. Σκέφτομαι πως, είτε το θέλουμε είτε όχι, όλοι παίζουμε στα ίδια, και - αφού δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα - είμαστε δυνατοί μπροστά στην επερχόμενη και ευλογημένη καταστροφή.

7. Οταν θα βγούμε απ' αυτόν τον κύκλο, πώς θα είμαστε; Ηταν το ερώτημα που στριφογύριζε στα κεφάλια μας των δεκαοκτώ χρονών μέσα στο τριήμερο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Τώρα πια, πενήντα και φεύγα, μπροστά στη λευκή κόλλα, αναρωτιέμαι από πόσους κύκλους έκτοτε καταφέραμε και βγήκαμε. Είναι σίγουρο πως θα βγούμε και απ' αυτόν τον κύκλο της απάτης, της βλακείας, της έλλειψης πολιτισμού. Αυτή είναι και η μόνη αλήθεια που ασπάζομαι. Να βγαίνουμε από τους κύκλους ζωντανοί.