Από τον Μαραθώνιο στην κάλπη
2. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο σ' αυτόν τον μάταιο Δήμο της Αθήνας από το να τον εκπροσωπεί μια μετριότητα που πιστεύει πως είναι ιδιοφυΐα. Σπάνια συναντά κανείς τέτοιον προσκυνητή της εξουσίας. Δεν του καίγεται καρφί για το ποιος κυβερνά. Οποιος και να είναι, μαζί του ο Κακλαμάνης. Οπως οι μοναχοί, που ορκίζονται συχνά δημόσια για την αγνότητά τους, έτσι κι ο Νικήτας ορκίζεται πως δεν εκπροσωπεί τη Νέα Δημοκρατία στις Δημοτικές. Δεν είναι δήμαρχος, είναι οσιομάρτυρας, που αναγκάστηκε να τριφτεί με την πραγματικότητα για το καλό του Αθηναίου πολίτη. Τι έκανε στο Δήμο; Ο,τι και στην πολιτική του ζωή. Κυλάει από το ένα ψεύδος στο άλλο, προσκολλημένος στη μόνη θρησκεία που τον ανέδειξε: των ΜΜΕ. Εκτοτε εκπροσωπεί επάξια τον Ελληνα μικροαστό, και οτιδήποτε δεν είναι μικροαστικό το καταδικάζει ως ψυχολογική διαταραχή. Να φύγει από το Δήμο και, για να μην καταρρεύσει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ν' αρχίσει ως πνευματική άσκηση το κέντημα.
3. Ας στείλουμε τον κ. Δημαρά, γνωστό και ως αντίγραφο του Γιωργάκη, να συναντήσει επιτέλους το πρωτότυπό του. Ολες αυτές τις μέρες ο σενιόρ Δημαράς, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, κυκλοφορεί ως λατίνος εραστής, μαυρισμένος από το σολάριουμ, επιβεβαιώνοντας τη φράση: «Μια φορά ΠΑΣΟΚ, για πάντα ΠΑΣΟΚ». Ας πάει στην Αμερική να παίξει σε Β-Μούβι.
4. Μαύρο στους υποψήφιους του ΛΑ.Ο.Σ. Γιατί ζουν ακόμη στο Φαρ Ουέστ, γιατί ονειρεύονται να χτίσουν τον κόσμο τους πάνω στα σώματα των μεταναστών, γιατί βρίσκονται σε κατάσταση μόνιμης εθνικιστικής αποβλάκωσης, που αποκλείει τη λογική.