3.Οταν ο Αιγύπτιος ιερέας έλεγε: «Σόλων, Σόλων, οι Ελληνες είστε αιώνια παιδιά. Δεν υπάρχει Ελληνας γέρος», το έλεγε γιατί δε γνώριζε την κυβέρνηση των εκσυγχρονιστών. Αυτοί έφεραν και το τέλος μιας παιδικότητας, που έσβησε μέσα στη μηχανή της Ευρώπης. Το να μην εμπιστεύεσαι τίποτα, το να είσαι συνέχεια σε μια κατάσταση ετοιμότητας, μια πολεμική μηχανή από το πρωί ως το βράδυ, γέρασε πρόωρα τον ελληνικό λαό, που η αμεριμνησία του ήταν το κέντρο του, το νερό απ'όπου έπιναν όλοι οι άλλοι. Και όχι ότι η κυβέρνηση γνώριζε πού πήγαινε το μικρό καράβι το αταξίδευτο... Οχι, βέβαια. Γι' αυτό η πιο τραγική στιγμή που έζησε η Ελλάδα τις τελευταίες μέρες ήταν ότι, ενώ είχε πάρει κλίση το μικρό καράβι και βούλιαζε, το πλήρωμα συγκρατούσε τον κόσμο, φωνάζοντας ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για κανέναν. Αλήθεια, πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτές τις καθησυχαστικές φωνές στη ζωή μας! Και πόσες φορές δε βρεθήκαμε μόνοι μας στη... θάλασσα.
4.Οι εκσυγχρονιστές μπροστά σ' αυτό που συμβαίνει καταφεύγουν στη μαγγανεία: Κατηγορούν τη θάλασσα ότι είναι κακιά, με ό,τι προκαλεί, και σε λίγο, όπως ο Δαρείος, θα αρχίσουν να τη μαστιγώνουν για να την τιμωρήσουν.
5.Στην εφηβεία μου, η ανάγκη και η περιέργεια μ' έσπρωξαν να εργαστώ στα καράβια. Τότε, ανάμεσα στα Εικονογραφημένα Κλασικά, διάβαζα και του Χέρμαν Μέλβιλ τον Μπόμπι Ντικ ή τον Θαλασσόλυκο του Τζόζεφ Κόντραντ. Αλλά μόλις πάτησα το πόδι μου στο καράβι, κατάλαβα πόσο υψηλή είναι η τέχνη των ναυτικών και πόσο αληθινά ήταν όσα διάβασα σ' ένα χειρόγραφο που βρίσκεται στο Βατικανό και χρονολογείται από τα τέλη του 16ου αιώνα: «... εις την μεγάλην τέχνην και αγνώριστον, λέγω την ναυτικήν, τα κοπέλλια οπού εμπαίνουσι να μάθουν ναύτες πρώτα μαθαίνουν να λάμνουν και να κάμνουν σκαρμούς και τροπωτήρες εις την βάρκα και απέκει να μαθαίνει να ανεβαίνει απάνω εις τα κατάρτια και εις ταις αντένες και εις τα σκοινιά... να μάθει την ναυτικήν και απόλλιγο αρχίζει να γνωρίζει τους ανέμους, τους καιρούς, να κυβερνά». Εχουν καμία σχέση με αυτά ο πλοίαρχος και ο υποπλοίαρχος του «Σαμίνα»;
6.Ανάμεσα στο «να μη σε νοιάζει τίποτα, εγώ είμαι εδώ» και στο «αναλαμβάνω κάθε ευθύνη», πήγαινε το μικρό καράβι το αταξίδευτο...