1. Πρέπει να βγάλουμε τη ζωή μας μέσα από τον τάφο Παπαδήμου, αυτό το μεσαιωνικό δημιούργημα των τραπεζιτών. Το χαμόγελο και οι εκλεπτυσμένοι τρόποι του θριαμβεύουν πάνω στη δυστυχία μας.

2. Ο Εφραίμ χρόνια τώρα είναι μέσα για μέσα στην υπόθεση Βατοπέδι. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με το σύνηθες λάθος των δικαστικών αρχών. Ο νόμος αποκτά στιγμιαία συνείδηση, και αντιδρά όπως αντιδρά. Σ' έναν άλλο πολιτισμό θα μπορούσε και συνείδηση και αίσθημα να είχε, και ως εκ τούτου θ' αποκτούσε το δικαίωμα να βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση προστακτικής, δηλαδή να είναι όσο αυστηρός κρίνει. Τώρα όμως, αναπνέοντας μέσα στον καπιταλισμό, ο νόμος συμπεριφέρεται ως «παρεπόμενο». Ούτε ελεύθερος ούτε ακέραιος είναι, απλά κυλάει στον κρατικό βίο αναπτύσσοντας σφοδρό ζήλο, κυρίως εναντίον των αδυνάμων, όλων όσων ζούνε κάτω από συνθήκες εξαθλίωσης. Ο Εφραίμ τίναξε την αγιορείτικη παράδοση στον αέρα - κι ας τυρβάζουν περί του αντιθέτου οι γέροντες- και τώρα επιθυμεί να μην τον πάρουν από το κελί του - κελί που διέσυρε με τον χειρότερο τρόπο. Η δικαιοσύνη, εκτός από τυφλή, αποδείχτηκε και κουφή, ένα ακόμα μπάλωμα στο σάπιο σπίτι της βλακείας, όπως έγραφε ο Σίλερ.

3. Οι ακαδημαϊκοί σιωπούν. Οποιοι σιωπούν είναι με το μέρος του λύκου, όχι για να ερωτοτροπήσουν μαζί του, αλλά για να μοιραστούν τη λεία του. Οι ακαδημαϊκοί έχουν συνδέσει την ύπαρξή τους με το κράτος και, κάθε φορά που αυτό κινδυνεύει, το στηρίζουν πάση θυσία. Μονίμως εκτός πραγματικότητας, απλώνουν τις επιστημονικές δοξασίες τους, που πάσχουν αφού δεν μπορούν να έχουν κρίση για το τι είναι ψέμα και τι αληθές. Εχοντας φάει τα ψωμιά τους, το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι τρίμματα από το τραπέζι της κατάπτωσης.

4. Αφιερώνω το τραγούδι που έγραψα σ' όλους τους συντρόφους καθώς και στους πολίτες που ονειρεύονται έναν καλύτερο θάνατο έξω από τον τάφο του Παπαδήμου:

Τάφο δικό μου δεν θα 'χω, στον άνεμο όλα τα γράφω. / Ο θάνατος είναι κουτάβι, γάλα ζητάει και χάδι. / Και το θηλάζω εγώ, ο παρίας, με ύφος αειπαρθένου Μαρίας. / Να μεγαλώσει να γίνει αντράκι, με μια φαλτσέτα να κόβει όποιον λάχει. / Από του πρώτου νεκροταφείου τον πάτο, να τρώει το καλύτερο πιάτο: / κόκαλα υψίστης σημασίας κάθε γνωστής αγίας οικογένειας. / Μετά να πέφτει να κοιμάται, στο όνειρό του ένα τραγούδι θυμάται, / που έλεγε κάποιος δίχως αύριο: / «Τάφο δικό μου δεν θα 'χω, στον άνεμο όλα τα γράφω».