Το μυστικό που μοιραζόμαστε μαζί με τη θεατρική ομάδα «Πολιτιστική Παρέμβαση», είναι κοινό: όλοι υπηρετούμε πολλούς αφεντάδες, πουλώντας, όμως, έναν και μοναδικό κόσμο, αυτόν στον οποίο ανήκουμε - κόσμο που τρέμει κάθε φορά που η αλήθεια του, βιαστική, κάνει την εμφάνισή της. Το τίμημα αυτής της αλήθειας ο Γκολντόνι το μετράει μόνο σε ό,τι βάζει σε δοκιμασία την αξιοπρέπειά μας, που τιμή δεν έχει κι όμως τον καθένα για πάντα σημαδεύει.

Στην παράσταση υπεύθυνη για την αλλαγή της υπηκοότητας του Γκολντόνι σε Ελληνα, ήταν η σκηνοθέτιδα Λίλιαν Δημητρακοπούλου, από την οποία ζήτησα και έλαβα τρία θαυμάσια γράμματα.

Δεν υπήρξε μια αυστηρή γραμμή πλεύσης, για το μόνο που ήμασταν σίγουροι και αυστηρά αμετακίνητοι, ήταν πως η παράσταση θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον καλή. Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Υπάρχει, κινείται, αναπνέει πάνω στη σκηνή. Πιστεύω, λοιπόν, ότι είναι λάθος ο σκηνοθέτης να κάθεται και να σχεδιάζει σε χαρτί πώς θα κινήσει το σύνολο ή το πώς θα στήσει τον ηθοποιό και να βιάζει τα πράγματα, στην προσπάθειά του να πραγματώσει ένα προσωπικό του όραμα. Το θέατρο είναι μια τέχνη συνόλου. Αυτός που προΐσταται δεν πρέπει να «καπελώνεται» από τις όποιες γνώσεις του, αλλά να τις χρησιμοποιεί διατηρώντας, στο μέτρο του δυνατού, την αθωότητα του ανθρώπου που ψάχνει. Να είναι ανοιχτός σε προτάσεις, να οσμίζεται, να βλέπει, να ακούει και στο τέλος να επιλέγει. Αυτή η παράσταση ευτύχησε να έχει πολύ καλούς ηθοποιούς - δημιουργούς, που πραγματικά καταθέτουν την ψυχή τους και ο καθένας χρεώνεται προσωπικά την επιτυχία του έργου.

Τρουφαλντίνο ή Αρλεκίνος; Ο πρωταγωνιστής της Κομέντια ντελ άρτε, ένας ήρωας - σύμβολο, εκπρόσωπος του καταπιεσμένου λαού, ένας ανυπότακτος υπηρέτης, ένας πανέξυπνος κατεργάρης γκαφατζής λόγω της αμορφωσιάς του, αλλά που στο τέλος τα μπαλώνει με την εξυπνάδα του. Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι πρωτοξάδελφος του Καραγκιόζη. Στην προγκολντονική Κομέντια ντελ άρτε, που ήταν καθαρά αυτοσχεδιαστική, ο Αρλεκίνος γυρνούσε με την κιθάρα του και σχολίαζε, καυτηρίαζε και κατήγγελλε τα κακώς κείμενα και τα βάσανα του λαού. Ο,τι δηλαδή έκανε και στις δόξες του ο Ελληνας Καραγκιόζης πίσω από τον μπερντέ. Ο Πανταλόνε και η κόρη του, Κλεαρέτη, ίσως ο Βεζίρης και η Βεζιροπούλα; Ενας αρχοντοχωριάτης, ένας Ελληνας μεσοαστός, πλούσιος, παραδόπιστος, και η άβουλη κακομαθημένη κόρη, που μόνο ο έρωτας είναι ικανός να την ταρακουνήσει. Βεατρίκη: η αμαζόνα, μια γυναίκα δυναμική, με πραγματικά προχωρημένη για την εποχή της συμπεριφορά, μια κοντινή στο σήμερα γυναίκα, που αγαπά, διεκδικεί και κερδίζει.

Στην παράστασή μας πράγματι υπάρχουν σημεία που θυμίζουν Θέατρο Σκιών. Ο δικός μας Καραγκιόζης και η Κομέντια ντελ άρτε έχουν έναν πολύ ισχυρό συνδετικό κρίκο: την απλότητα. Το Θέατρο Σκιών είναι η πιο αφαιρετική δομή θεατρικής επικοινωνίας. Αυτό είναι ίσως που αρέσει στα πιο αυθεντικά άτομα της κοινωνίας, τα παιδιά. Τα παιδιά, που το σύγχρονο «θέατρό» τους είναι η τηλεόραση, πληρώνουν το τίμημα μιας άχρηστης πολυπλοκότητας (;). Μακάρι το θέατρο να τους δίνει την ελευθερία της φαντασίωσης και να τους απευθύνεται με τη λιτότητα που πρέπει.