Οταν οι γέροντές μας οι έφηβοι αποφάσισαν ν' αρχίσουν το κυνήγι, ανακάλυψαν πως μέσα στο λαβύρινθο ο καθένας είχε και τον προσωπικό του Μινώταυρο. Πολλοί χάθηκαν για πάντα και όσοι έμειναν ανέλαβαν το χρέος να λειτουργούν και για τους συντρόφους που έφυγαν. Ενιωσαν δε πως μέσα στο σκοτάδι υπήρχαν στιγμές, που χτυπούσαν, όχι τον ίδιο τον Μινώταυρο, αλλά τη σκιά του. Το διάστημα που μεσολάβησε από την είσοδο στο λαβύρινθο μέχρι την έξοδο γέμισε από γενιές αγωνιστών που χαιρετούσαν η μία την άλλη μέσα σε συνθήκες παράνομες, χαιρετισμός που μόνο λίγοι τον αξιώθηκαν και τον οποίο οι δυνάμεις που μας περιβάλλουν, αν κρίνουν, ας τον αξιώσουν και για μας.

Η πρώτη μεταμόρφωσή του έγινε στο θάνατο του Γρηγόρη Λαμπράκη. Ημουν παιδί και έζησα όλο το δράμα, και μαζί μ' αυτό την παρουσία του Μινώταυρου. Επαιρνε πάλι επάνω του και ήταν σαν να ξεκινούσαν όλα από την αρχή. Εκεί κατάλαβα τα λόγια του Ομπερμαν: «Ο άνθρωπος είναι φθαρτός. Μπορεί. Αλλά αν φθειρόμαστε προβάλλοντας αντίσταση, κι αν το μηδέν είναι η μοίρα μας, ας μην το κάνουμε να φαίνεται μια δίκαιη πληρωμή». Η συνέχεια ήρθε από τους Λαμπράκηδες, που φύσηξαν ποιήματα μέσα στον γυάλινο κόσμο, κάνοντας τον Μινώταυρο ν' αρχίσει το κάλεσμα της νύχτας.

Στην Επταετία ο Μινώταυρος σταμάτησε τις μεταμορφώσεις. Η κατάστασή του εξελισσόταν με απλό τρόπο. Το μάθημα που έπαιρναν όσοι κρατούνταν στη Γενική Ασφάλεια ήταν ένα και μοναδικό: κάθε σώμα βασανιζόταν. Το σύνδρομο του Θησέα αφορούσε πάλι την Αριστερά από την πλευρά του ήθους.

Στις μέρες μας ο Μινώταυρος κατοικεί μέσα στην τηλεόραση, συνήθως στα δελτία ειδήσεων. Ενοχλείται που βρισκόμαστε μπροστά του. Το χριστουγεννιάτικο δώρο που θα του άρεσε είναι να εξαφανιστούμε, ενώ εκείνος θα συνεχίζει να εκπέμπει. Αλλά εμείς ακολουθούμε τους στίχους του Βερλαίν: «Προχώρα, μόνο η καρδιά μας ξέρει τι είμαστε».