Πάντοτε μένω έκπληκτος πώς τα πρόσωπα αυτά, ενώ απολαμβάνεις το καθένα ξεχωριστά, ταυτόχρονα συγκροτούν ένα όλον. Οι οικογένειες φροντίζουν τις φωτογραφίες τους σαν να καλλιεργούν λουλούδια σ' έναν κοινό κήπο, σε συνθήκες που μόνο το αίμα γνωρίζει. Δίχως να το καταλάβουν, με τη χειρονομία τους, που αρχίζει ως υπενθύμιση φέρνοντας μέσα της το σπέρμα του χρέους απέναντι στους αγωνιστές, δημιουργούν ένα αρχείο αγάπης που μοιράζονται μαζί μας. Αρχείο που αρχή δεν έχει, ούτε τέλος.

«Τούτος ο δίσκος είναι ν' ακούγεται μόνο όταν ο άνεμος χτυπά τα τηλεγραφικά καλώδια και τα κάνει να τρίζουν σαν κόκαλα. Τούτος ο δίσκος είναι ν' ακούγεται μόνο όταν τ' αυτοκίνητα πρώτων βοηθειών ουρλιάζουν τα μεσάνυχτα».

Η αγαπημένη σελίδα είναι ένα σημείο, είναι ένα κέντρο, μια ξεχασμένη φράση, ένα ρίγος που ανανεώνει τα πάντα, ένα νησί που πλέει μόνο του μέσα στην εφημερίδα. Θυμίζει αυτό που έλεγε ο Σαιν-Ζυστ: «Οι ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να θεμελιώνονται στο πάθος».

Αν τα έργα είναι αυτά που μένουν κι όχι τα πρόσωπα, θα διαλέξω τα πρόσωπα, αυτά που συνάντησα όταν ήμουν παιδί και αυτά που με χαιρετούν πάλι σαν παιδί - το πρόσωπο ενός συντρόφου, στην αγαπημένη σελίδα στη μνήμη των αγωνιστών, με το γέλιο της κατανόησης.