2. Οι κόλακες που περιβάλλουν τον κ. Σημίτη πέρασαν στην τελευταία πράξη. Αποφάσισαν πως είναι η ώρα να λάβει ο πρωθυπουργός το τελευταίο του μάθημα. Ζήτησαν και κατάφεραν να τον... δεχτεί ο κύριος Μακιαβέλι, που κατανόηση έχει μεγάλη και διδάσκει κάθε ηγεμόνα όταν εκείνος δεν ξέρει πια τι του γίνεται: «Κι αυτός που γίνεται άρχοντας μιας πολιτείας συνηθισμένης να ζει ελεύθερα και δεν την καταστρέφει, πρέπει να περιμένει ότι θα καταστραφεί απ' αυτήν γιατί εκείνη έχει πάντα για καταφύγιο στους ξεσηκωμούς της το όνομα της ελευθερίας, καθώς και τις παλιές της συνήθειες, που ούτε το πέρασμα του χρόνου, ούτε κανένα ευεργετικό μέτρο θα μπορέσει ποτέ να τις κάνει να ξεχαστούν. Κι ό,τι κι αν κάνει ο ηγεμόνας, ό,τι κι αν προνοήσει, εκτός κι αν διαιρέσει ή διασκορπίσει τους κατοίκους της, αυτοί δε θα λησμονήσουν ποτέ αυτό το όνομα, ούτε αυτές τις συνήθειες...».

3. Θεός είναι μια μετριότητα που κάνει ματ. Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Δε θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε αν υπάρχει Θεός παρά μόνο αν και πώς υπάρχει ο Ανθρωπος.

4. Αφορισμός του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι: «Οι λέξεις μου πολύ χρυσάφι κρύβουν. Εχω τη δύναμη ανάθεμα να ρίχνω σε ψυχές και ν' ανασταίνω τα κορμιά. Ωστόσο δηλώνω πως κάθε κόκκος ζωντανός είναι πολύ πιο ακριβός απ' όσα έχω φτιάξει. Ακούστε! Ουρλιάζοντας κηρύσσει των καιρών μας ο φωνακλάς Ζαρατούστρας! Τα μούτρα μας πιο νυσταλέα είν' κι από σεντόνια, κρέμονται τα χείλη μας από πάνω σας σαν τα πολύφωτα. Εμείς, της πολυτέλειας και της ρυπαρότητας οι τερατοφόροι, με τη σφραγίδα του λεπρού - πιο παστρικοί θα είμαστε κι από τον καθάριο ουρανό της Βενετίας, πιο άχραντοι κι αμόλυντοι από θάλασσα και ήλιο: στον Ομηρο και στον Οβίδιο ήρωες δεν απαντάς να 'χουν βλογιά στο σώμα ούτε να ξύνουν τα χελώνια τους, καθώς ανάμεσά μας! Η λάμψη απ' την καρδιά μας κάνει τον ήλιο να ντραπεί, το πρόσωπο να στρέψει. Σ' εμάς οι τένοντες που δένουν στους μυώνες πιο αληθινοί κι από τις προσευχές μας είναι. Γιατί, λοιπόν, να κάνουμε στο χρόνο παρακάλια; Επίθεση να κάνουμε! Τον κινητήριο ιμάντα του Κόσμου αρπάζουμε και τόνε σταματάμε - κι απ' την αρχή τον βάζουμε ξανά για να κινήσει!»

5. Αυτός ο αφορισμός ας πέσει στους διανοούμενους που σνομπάρουν τους λαϊκούς αγώνες. Είναι εκείνοι που πρώτοι και καλύτεροι θα καρπωθούν από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, αφού χάρη στους τελευταίους απολαμβάνουν αυτό που είναι τώρα. Διαβάζω από ένα γράμμα του Πιερ Πάολο Παζολίνι στον Ιταλό Καλβίνο: «Ξέρω καλά πως περνά η ζωή ενός διανοούμενου. Το ξέρω γιατί εν μέρει είναι και η δική μου ζωή. Μελέτη, μοναξιά στο εργαστήριο, κύκλος με λίγους φίλους και πολλούς γνωστούς, όλους διανοούμενους και αστούς. Μια ζωή δουλιάς και καθωσπρεπισμού. Αλλά εγώ, όπως ο δρ. Χάιντ, έχω και καλή ζωή. Για να τη ζήσω πρέπει να σπάσω τους μυθικούς και αθώους μικρούς ταξικούς φραγμούς. Να γκρεμίσω τα τείχη της Ιταλίας και να μπω σ' έναν άλλο κόσμο: τον κόσμο των χωρικών, τον κόσμο του υποπρολεταριάτου και τον κόσμο των εργατών. Ο τρόπος με τον οποίο έχω αυτούς τους κόσμους εξαρτάται από τη σημασία της προσωπικής μου εμπειρίας και όχι από την αντικειμενική τους σημασία. Πριν από λίγα χρόνια αυτός ήταν ο προαστικός κόσμος, ο κόσμος της κυρίαρχης τάξης».

6. Πρωτομαγιά. Η πατρίδα όπου πάντοτε θα επιστρέφουμε.

Γιώργος Κακουλίδης