1. Ας θυμηθώ τις συναντήσεις που είχαμε στις Εκδόσεις Κείμενα. Ο αγαπημένος μου Φίλιππος Βλάχος έχει σπρώξει τα Κείμενα στο δρόμο. Οσο οργανώνεται ο ποιητικός λόγος, με τα απαραίτητα πάθη του, ωραίος ο Φίλιππος διψάει για βιβλία και καταστροφή. Απορώ ακόμα πώς υπήρχαν ντουβάρια και στέγη. Ημασταν «έξω» σε αντίθεση με τους σημερινούς εκδότες, που είναι μόνο προς τα μέσα. Αξονας μέσα σ' αυτό το χάος, που τα παρατηρεί όλα, είναι ο Γιάννης Δάλλας, ζωντανός χρόνος και «ηλιοβολβός». Ο ύστερος υπερρεαλισμός μάς χτυπάει κάτω σαν χταπόδι. Μάς παρέχει ευκολίες σαν τοκογλύφος. Κάπου εκεί ορισμένοι ακολουθούν τη νεράιδα της βιωτής, της στιχουργικής δηλαδή, που αρχίζει τη μέρα της με παραγγελίες και τελειώνει με παραγγέλματα. Υπάρχουν και τινάγματα από κοσμικές εκκρεμότητες, ζωή που χάθηκε και χρόνια σιωπής.

2. Σ' ένα αφιέρωμα για τον ποιητή, στην τηλεόραση βλέπω μια συγκλονιστική φωτογραφία. Περπατά μπροστά η μητέρα, το θαυμάσιο πένθος, και πίσω της ο γιος, που ψιθυρίζει: «... Υδρόβιος ο λαιμός μέχρι τους ώμους/ οι ώμοι σκίρτημα πουλιού ως τη λεκάνη/ εκεί κάτω κάνει νερά σκιές φρικιάσεις/ δεν ξέρω αν πρέπει να τα πω διαθλάσεις/ γεύση νέου κριθαριού αλετρισμός της ήβης/ πιο κάτω γάλα θυμωμένης φτέρης./ Κι απάνω στους πιστούς υπηρέτες τα πόδια σου/ περνάς τα ίδια ερείπια περνάς/ με την περηφάνια της Ειρήνης Δούκαινας/ η ίδια σαρκοφάγος και σένα σε περιμένει/ Λίτσα Ντάτση μικρή μου δέσποινα».

3. Με τον Κάλβο γίνεται οφθαλμίατρος, ψυχοπομπός για τον Μίλτο Σαχτούρη, αιμοδότης για τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη.

4. Ας τολμήσω κι ας παρεξηγηθώ. Από το ένα σκοτάδι περνάς στο άλλο. Το ίδιο και με το φως. Το ίδιο και με τους ποιητές. Εκτός από τον Γιάννη Δάλλα. Είναι μεγάλες οι ομοιότητες του ποιητή με τον Νίκο Ζαχαριάδη. Τον Ζαχαριάδη στις Φυλακές της Κέρκυρας, όταν γράφει για τον Κωστή Παλαμά, τον Ζαχαριάδη στο «παρά πόδας», όταν όλα καταστρέφονται, και, τέλος, τον Ζαχαριάδη στο Γράμμο, ανάσκελα, με το Στάγερ στο στήθος, ενώ έπεφταν ακατάπαυστα γύρω οι οβίδες, να λέει περίλυπος: «Πηγαίνετε μέσα» (στην Αλβανία). Χρόνια μετά απάντησε ο Γιάννης Δάλλας: «... Διάβαζα και κατέβαινα στον Αδη/ εκεί που ο Ποιητής γεωμετρούσε/ τους κύκλους μιας φριχτής θεοδικίας/ των λάγνων των μοιχών των κολασμένων/ κύκλοι των σαρκικών - και της χαιρεκακίας/ ανέραστου θεού γραφειοκράτη/ Των τιμωρών και των τιμωρημένων/ Ο ποιητής τον ποιητή χειραγωγούσε/ τον περιέφερε και του 'δειχνε τους λάκκους/ Εδώ οι φραξιονιστές εκεί οι προδότες/ οι συνωμότες με τις σάρκες στα θηρία/ το πνεύμα των τρελών στα χειρουργεία/ κι οι γλώσσες των αιρετικών μες στο καμίνι/ από τη Γέεννα ως τη Σιβηρία/ Μέχρις ενάτου κύκλου της κολάσεως/ (Μα πού 'ναι ο δέκατος και πού οι ιδεοπράχτες;) (...).

5. Παρ' όλα αυτά ο ακέραιος Γιάννης Δάλλας συνεχίζει προσπαθώντας να μας μυήσει σε κάτι ατρόμητο και χαμένο, να μας προετοιμάσει για τις μέρες τις σημαδιακές που έρχονται, όταν «μες στη φωτιά λιώνει τ' ατσάλι».