Περνώντας στη γνώση, διαλέγω έναν αιώνα που έχει παραμεληθεί. Είναι ο έκτος κλασικός αιώνας π.Χ. Τον θεωρώ τον σημαντικότερο αιώνα όλου του παρελθόντος. Κοιτάξτε τι μας χάρισε: τον Πυθαγόρα, τον Ηράκλειτο, τον Σόλωνα, τον Βούδα, τον Κομφούκιο και τον Λάο Τσε. Αυτός ο αιώνας μας έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα για τον ελληνισμό: ότι δε θα πρέπει να τον εγκλωβίζουμε σε στενά γεωγραφικά, φυλετικά ή εθνικά πλαίσια. Η γνώση δεν τρομάζει μπροστά σε κανέναν δυνατό, αντιθέτως τον αντιμετωπίζει με κυνισμό, για να θυμηθούμε και μια ιστορία με τον Διογένη: Καθώς πολλοί πολιτικοί άνδρες και φιλόσοφοι πήγαν να τον συναντήσουν και να τον συγχαρούν, ο Αλέξανδρος έλπιζε πως θα έκανε το ίδιο και ο Διογένης ο Σινωπέας, που ζούσε στην Κόρινθο. Κι επειδή εκείνος ελάχιστη σημασία έδινε στον Αλέξανδρο και προτιμούσε να κάθεται άπραγος στο Κράνειο, πήγε ο Αλέξανδρος να τον βρει. Τον πέτυχε να λιάζεται ξαπλωμένος. Ο Διογένης ανακάθισε λιγάκι, σαν αντιλήφθηκε τόσους πολλούς ανθρώπους να έρχονται και κοίταξε κατά τον Αλέξανδρο. Εκείνος τον αγκάλιασε και τον ρώτησε αν χρειαζόταν τίποτα. «Να πας λίγο πιο κει από τον ήλιο», απάντησε ο Διογένης. Λένε πως ο Αλέξανδρος τόσο πολύ θαύμασε και εξεπλάγη με την περηφάνια και το ανάστημα εκείνου του ανθρώπου που τον αψήφησε έτσι, ώστε καθώς άκουσε τους συνοδούς του να περιγελούν και να κοροϊδεύουν τον Διογένη καθώς έφευγαν από κει είπε: «Εγώ όμως, αν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήμουν Διογένης».