...Να πάρεις μαζί σου μπόλικο νερό, γιατί ο καινούριος χρόνος θα έχει μεγάλη ξηρασία, όπως έγραφε ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός....να καθρεφτιστείς μέσα στο βλέμμα του συντρόφου σου, όπου κι αν βρίσκεται, πιο πολύ όταν παίζεις στα δύσκολα. Γιατί τώρα το ξέρεις, πάντα έρχονται τα δύσκολα.
Ο καινούριος παλιός χρόνος σίγουρα θ' αρχίσει μ' έναν πόλεμο μεγαλύτερο απ' αυτόν που ζούμε καθημερινά. Μακριά μας, στο Ιράκ, αυτός ο πόλεμος θα φαντάζει καθωσπρέπει, αλλά, παρ' όλα αυτά. θα σαρώνει το κέντρο κάθε καρδιάς. Οι Αραβες, οι αδερφοί μας, θα μετράνε τον καινούριο χρόνο όπως και τον προηγούμενο: με θάνατο.
Αλήθεια, γιατί αφήνουμε να μας παίζουνε σαν όργανο δικό τους, καταστρέφοντας τη μουσική που ο καθένας βγάζει από μέσα του. Πότε θα ακούσω, σύντροφε, τη μουσική σου; Είναι όμως τόσα πολλά που μεσολαβούν μέχρι να φτάσει σ' εμένα. Τι πολιτισμός είναι αυτός που τολμάει κι έχει υπουργείο στην πατρίδα μας; Δεν είμαστε παρά στο κέντρο μιας φτηνής τηλεοπτικής εκπομπής ριάλιτι, όπου όλοι ξεφτιλίζονται μεταξύ τους. Απ' έξω περνά μελαγχολικός πάντα ο Καρυωτάκης και ψιθυρίζει: «Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες/ κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,/ στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει/ στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες./ Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες./ Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,/ στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,/ μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες,/ Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,/ χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε./ Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις./ Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε./ Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις/ είναι το καταφύγιο που φθονούμε».
Παραμερίζοντας την ποίηση ως τρόπο ζωής (γιατί αυτό είναι, και τίποτα άλλο απολύτως), χάνοντας από τα μάτια μας τα δώρα των ποιητών, αποφασίσαμε να ζήσουμε μέσα σε μια τσέπη. Ο καινούριος χρόνος που απλώνεται μπροστά μας είναι ωστόσο δικός μας; Οχι τόσο όσον αφορά το γεγονός ότι υπάρχει το αντικειμενικά τυχαίο στη ζωή μας, αλλά όσο ότι ο χρόνος μας έχει ήδη πουληθεί από τότε που ήμασταν παιδιά σ' αυτούς που γνωρίζουν πώς να τον αγοράζουν και να τον πουλούν. Κι εμείς, θεολογώντας ή ασκώντας τη μέση μας ώστε να είναι ευλύγιστη ή, ακόμα, κλείνοντας τα μάτια, δεν καταφέραμε και πολλά. Κοιτώντας την πρώτη και τελευταία γεωγραφία, που είναι το ανθρώπινο σώμα, βλέπουμε ότι βάλλεται συνέχεια από την κατάθλιψη, που στατιστικά έχει καταλάβει το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου, βάλλεται από τις πλαστικές τροφές και το νερό, που δεν είναι πια καθαρό, ακόμα κι εμφιαλωμένο.
Το σώμα βρίσκεται σε λάθος θέση και δεν είναι πια παρά μια μηχανή για να βγάζει χρήματα, μόνο χρήματα. Αυτή η ασέβεια συντελείται με την ευθύνη όλων μας. Η ζωή μας δε θα είναι σε λίγο παρά η ανάμνηση ενός γεγονότος για το οποίο οι ιστορικοί θα σηκώνουν τα χέρια και οι παπάδες θα τα τρίβουν χαρούμενα. Η υπόθεσή μας, βέβαια, έχει να κάνει με τη δύναμη της κυρίαρχης ιδεολογίας, με την κρυψίνοια και τον υπόγειο τρόπο που εκδηλώνεται. Εξαιτίας της, τόσα χρόνια τώρα, όταν παρατηρώ τις δικές μας τις γραμμές, έναν μόνο εχθρό αδιάκοπα συναντώ: την κούραση. Και συνέχεια μετά επιστρέφω στο 594 π.Χ., και από τα χείλη του Σόλωνος του Αθηναίου και μεγάλου ταξιδευτή ακούω τα πολύτιμα λόγια: «Αν έχετε πάθει δυστυχίες από τη δική σας αθλιότητα, μη ρίχνετε ευθύνη γι' αυτές στους θεούς. Γιατί μόνοι σας τους δυναμώσατε δίνοντάς τους προστασία, και γι' αυτό βρήκατε κακή δουλεία. Ο καθένας χωριστά περπατά στης αλεπούς τ' αχνάρια, αλλά όλοι μαζί έχετε μυαλό ανόητο. Γιατί προσέχετε τη γλώσσα και τα κολακευτικά λόγια, αλλά καθόλου δεν προσέχετε τα έργα που γίνονται».
Παρ' όλα αυτά, το 2003, μην ξεχάσεις να μου δώσεις το χέρι σου, πάλι και πάντα το χέρι σου...
Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ