1. Ο Ράντου Λούπου, ο Ρουμάνος πιανίστας, που έχει συνεργαστεί με τους μεγάλους μαέστρους Χέρμπερτ φον Κάραγιαν και τον Ρικάρντο Μούτι, βρέθηκε στην Αθήνα. Μπροστά σ' ένα πιάνο Στάνγουεϊ διάλεξε, ανάμεσα στ' άλλα, να παίξει το Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα σε μι ύφεση μείζονα, αρ. 5, έργο 73, του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν - το επονομαζόμενο «Αυτοκρατορικό». Το κομμάτι γράφτηκε την εποχή που ο Ναπολέων βομβάρδιζε τη Βιέννη, κάνοντας τον Μπετόβεν, στη θέα των Γάλλων στρατιωτών, να φωνάζει θυμωμένος: «Αν ήξερα στρατηγική όπως ξέρω αντίστιξη, θα σας έδειχνα εγώ!». Ο Ράντου Λούπου είναι με το μέρος μας, γιατί παίρνει μια στιγμή της άνοιξης και μ' έναν μαγικό τρόπο την πολλαπλασιάζει και μας τη χαρίζει.

2. Ελαβα ένα δώρο: μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία. Σ' ένα πάρκο μια πανέμορφη γυναίκα κρατάει στην αγκαλιά της έναν κύκνο. Συγκινήθηκα. Είναι η χορεύτρια Αννα Πάβλοβα. θυμήθηκα πως ο «Θάνατος του κύκνου» ήταν το περίφημο σόλο της, που είχε χορογραφήσει ειδικά γι' αυτήν ο Φοκίν, το 1905.

3. Στο δρόμο που ενώνει το Σούνιο με το Λαύριο υπάρχει μια καντίνα βαμμένη μπλε, όπου έχει ζωγραφισμένα κάτι θαυμάσια κίτρινα λουλούδια. Τα παρατηρούσα πολλή ώρα, μέχρι που με συνέφερε χαμογελαστός ο ιδιοκτήτης της καντίνας, που μου φώναξε: «Μην τα φοβάσαι! Δεν έχουν αγκάθια! Κόψε, αν θες, κανένα. Ετσι κι αλλιώς, αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνει κάποιος άλλος».

4. Σ' ένα δημοτικό σχολείο, κάπου στο Αιγάλεω, κάτω από ένα μεγάλο χαρτόνι με τις λέξεις: «ΤΕΛΕΙΑ, ΚΟΜΜΑ, ΘΑΥΜΑΣΤΙΚΟ», τρεις μαθητές ξεκαρδίζονται στα γέλια, πειράζοντας ο ένας τον άλλον. Ο δάσκαλός τους τούς φωνάζει να προσέξουν στον τοίχο τα τρία αυτά σημεία της στίξης. Φωνάζει, αλλά, ενώ είναι δίπλα, μοιάζει να στέκεται μακριά. «Η άνοιξη», παραμιλάει ο δάσκαλος, «είναι με το μέρος των παιδιών, γι' αυτό και δεν ακούν τίποτα, θα πάω μαζί τους».

5. Στην οδό Ασωμάτων ο ποιητής Ιβυκος, μεθυσμένος, μιλάει για τον έρωτα. Σκύβω και τον ακούω: «Την άνοιξη κι οι κυδωνιές [ανθίζουνε], / καθώς απ' τα τρεχούμενα νερά των ποταμών ποτίζονται, / εκεί που βρίσκεται ο άσπιλος ο κήπος των παρθένων / και μεγαλώνουνε τ' ανθάκια τ' αμπελιού, / κάτω απ' τους σκιερούς βλαστούς, τους φυλλοσκέπαστους και θαλερούς, / ωστόσο μέσα μου ο έρωτας καμιά εποχή στην κλίνη του / γαλήνιος δε γέρνει, αλλά σαν το βοριά, / που απ' τη Θράκη έρχεται πυρπολημένος μ' αστραπές, / ορμά σταλμένος απ' την Κυπρίδα με πάθη αλλόφρονα, ανελέητα, / και σκοτεινός κι ατρόμητος, από τα βάθη της / με δύναμη τραντάζει την καρδιά μου».

6. Σ' ένα καφενείο επί της οδού Ακάδημου στο Μεταξουργείο, καθόμουν και διάβαζα. Δίχως να το καταλάβω - εξαίφνης, όπως θα έλεγε ο Καβάφης - βρέθηκα στο Καφενείο με τους καθρέφτες στο Χαλ Χαλίλι του Καΐρου. Δίπλα μου κάποιος πιστός διάβαζε με αφοσίωση μεγάλη το Κοράνι. Τον ρώτησα ποιο απόσπασμα διάβαζε. Μου είπε: «Οι πλούσιοι είναι εκείνοι που βάζουν εμπόδια στην αλήθεια. Ο πόθος να αυξήσετε τα πλούτη σας σάς υπεραπασχολεί μέχρι τη στιγμή που θα κατεβείτε στον τάφο. Σίγουρα θα μάθετε. Ακόμα μια φορά θα μάθετε, θα δείτε την κόλαση - θα τη δείτε, είναι απόλυτα σίγουρο - και τότε θα σας ρωτήσουν για τις απολαύσεις σας. Αλίμονο σ' αυτόν που θησαυρίζει και φαντάζεται πως οι θησαυροί του θα τον κάνουν να ζει αιώνια. Ω προφήτη, διακήρυξε όλα όσα σε δίδαξε, με την επιφοίτησή του, ο Κύριος σου. Αν δεν το κάνεις, δε θα έχεις εκπληρώσει το μήνυμά του».