Η κυρία Παναγιωταρέα, ας πούμε, μετά την επίθεση που έγινε στο σπίτι της, εκφωνεί λόγους ηρωικούς και πολιτικούς στο κανάλι όπου εργάζεται, γνωρίζοντας πως ο γκαζάκιας Αριστεριστής κάθεται στον καναπέ του πίνοντας καφέ και απολαμβάνοντας το σόου της. Ουδείς μπορεί να καταλάβει πόσο ο ένας κακόμοιρος έχει ανάγκη τον άλλον. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει Παναγιωταρέα χωρίς Αριστεριστή, και το ανάποδο. Είναι ένας αρραβώνας ιδιότυπος, που δεν εξελίσσεται σε γάμο, γιατί οι εγωισμοί εκατέρωθεν δεν επιτρέπουν τα στέφανα. Αν ζούσε όμως η Παναγιωταρέα με τον γκαζάκια της, έστω για ένα εικοσιτετράωρο, όλες οι σχολές της ψυχιατρικής και τα ντουβάρια που τις συγκρατούν θα είχαν καταρρεύσει. Αν ο Αριστεριστής γνώριζε τις στιγμές του καθημερινού βίου του δύσμοιρου Βέλτσου, δάκρυα θα κυλούσαν ακατάπαυστα από το μέτωπό του. Αν τον έβλεπε να κάθεται ήσυχος σ' ένα εστιατόριο μαζί με τον πρωθυπουργό συμμαθητή του και ξαφνικά να τινάζεται πάνω (όσο πάνω μπορεί να τιναχτεί ένας Βέλτσος) φωνάζοντας πως ο σολομός του πρωθυπουργού δεν είναι φρέσκος, θα μαλάκωνε η υπερτροφική καρδιά του και θα έδινε προσωπικά κουράγιο στον ατάλαντο. Αν έβλεπε ο Αριστεριστής την Αννα, την Αννούλα του Βοριά στο γραφείο της, στο κανάλι όπου υποτίθεται πως εργάζεται, πώς υφαίνει τις ίντριγκες για να κρατήσει την καρέκλα της, πόσους δημοσιογράφους έχει ταλαιπωρήσει - η «τρελή κι αδέσποτη» Αννα - ε, τότε θα της έστελνε καθημερινά λουκούμια για να γλυκάνει την πίκρα της. Η Αννούλα του Βοριά, η Παναγιωταρέα, για να αναπνέει οφείλει να είναι στόχος για το καλό της τηλεθέασης. Τα νούμερα όμως της AGB αφορούν, εκτός από την Αννα, και τους Αριστεριστές, που τα παρακολουθούν επίσης με μανία.

Εκεί στο λιβάδι θα ξύπναγε μέσα της κάτι το επαναστατικόν και το μεγαλειώδες - που δε θέλει και πολύ κόπο άλλωστε, αλλά να κρατάμε και τα προσχήματα - που θα ταίριαζε με τους στυλοβάτες της γκαζάκηδες. Ισως εκεί ο Γιώργος Βέλτσος, μαζεύοντας χορταράκια, μακριά από τη βάσανο της ποιήσεως, να ανακάλυπτε εκστατικός την πραγματική του μούσα, αυτήν που τον εξέθρεψε και που δεν είναι άλλη από τη Χάιντι, και να λησμονούσε τα μίση και τα πάθη.

Κι εμείς, στην άκρη του ποταμού, να μιλάμε γι' αυτούς τους ανθρώπους όπως σε παραμύθι, που, όπως πάντα, κλείνει με το «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».