1. Σαν Ελληνας ενθουσιάζομαι εύκολα, αλλά το ίδιο εύκολα μελαγχολώ. Η χαρά μου για τις νίκες της εθνικής ομάδας θα γίνει απόλυτη αν, με το κλείσιμο της φιέστας στην Πορτογαλία, μου έχουν εξασφαλίσει και το υποκατάστατο εκείνο που θα βοηθήσει ψυχικά την κάθοδό μου στην καθημερινότητα.

2. Η αγάπη για την πατρίδα. Πόσο θα ήθελα να ψιθυρίσει κάποιος στην Ελλάδα το κομπλιμέντο που έκανε ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες όταν γνώρισε την Εστέλα Κάντο: «Εχεις το χαμόγελο της Τζοκόντας και τις κινήσεις του αλόγου στο σκάκι». Μέχρι τότε θα ακολουθούμε σαν σκυλιά τους ποδοσφαιριστές περιμένοντας, για ν' ακούσουμε τον εθνικό ύμνο, πρώτα η μπάλα να φιλήσει το δίχτυ.

3. Τον ήρωα αντικατέστησε ο τερματοφύλακας, τον θεό ο Ολυμπιονίκης, τον άγιο ο μοναχικός οπαδός της εξέδρας. Πρέπει να ρωτήσουμε ξανά τα θεολογικά απολειφάδια της Εκκλησίας γι' αυτές τις σαρωτικές αλλαγές.

4. Διαβάζοντας Φρανς Κάφκα. Γράφει: «Δεν επιτρέπεται να εξαπατά κανείς κανέναν, ούτε ν' αποσπά με απάτη τη νίκη». Αλίμονο, στο γήπεδο επιτρέπονται όλα, γιατί απλούστατα τα ξεχνάς όλα.

5. Ο εθνικός ύμνος γράφτηκε για όλα και για τίποτα, αφού τραγουδιέται για όλα και για τίποτα. Αυτό το τίποτα, όταν καταφέρει και γίνει μηδέν, δίνει αφορμή στο μεγάλο στοχαστή Μπέμε να γράψει: «Το μηδέν πεινάει πάντοτε για κάτι».

6. Οι Ελληνες φίλαθλοι θέλουν να δουν την Εθνική βασίλισσα, που θα τους δώσει το σκήπτρο, και προς ώρας να νιώσουν βασιλιάδες. Εδώ χρειάζεται μεγάλη προσοχή, περισσότερη απ' όσο έδειξαν στη διάρκεια των αγώνων. Αλήθεια, ξέρουν να κρατάνε το σκήπτρο; Ανέτρεξα στον Ιταλο Καλβίνο καλού κακού, γιατί μια σελίδα έχει πια γυρίσει στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, για να μάθουμε πώς ακριβώς κρατάμε το σκήπτρο: «... όρθιο, με το δεξί, αλίμονο αν θελήσεις να το αφήσεις, άλλωστε δε θα ήξερες πού να το ακουμπήσεις, δίπλα στο θρόνο δεν υπάρχουν τραπεζάκια ή μπουφέδες ή τρίποδα στα οποία να μπορείς να ακουμπήσεις ας πούμε ένα ποτήρι, ένα τασάκι, ένα τηλέφωνο, ο θρόνος είναι απομονωμένος, σε περίοπτη βέβαια θέση, στο τέλος μιας μικρής αλλά απότομης σκάλας, κι αν σου πέσει κάτι, αμέσως κατρακυλάει και δεν το ξαναβρίσκεις. Αν το σκήπτρο σου πέσει από το χέρι, εσύ θα πρέπει να σηκωθείς, να κατέβεις από το θρόνο και να το μαζέψεις, αφού κανείς δεν επιτρέπεται να το αγγίζει εκτός από τον βασιλιά και δεν είναι βέβαια ωραίο θέαμα ένας βασιλιάς να σέρνεται στο πάτωμα για να μαζέψει το σκήπτρο του που κατέληξε κάτω από κάποιο έπιπλο ή την κορόνα, που είναι εύκολο να γλιστρήσει από το κεφάλι σου αν κάνεις πως σκύβεις».

7. Είναι αργά πια για την υπεράσπιση του ποδοσφαίρου. Η περιπέτειά του είχε να κάνει με την παιδική ηλικία, που αγέρωχη έμπαινε στα γήπεδα. Τα πόδια που συνόδευαν το μυαλό τώρα εκπορνεύονται, γεγονός που αποτελεί ήττα για το ποδόσφαιρο και νίκη χωρίς αντίκρισμα για τις γνωστές οικογένειες που αγοράζουν ομάδες.

8. Η μόνη χαμένη πατρίδα που αναγνωρίζω είναι η προσφυγική αλάνα όπου παίζαμε μπάλα στο δάσος της Καισαριανής. Ηταν η μόνη αγκαλιά που μας δεχόταν όπως ακριβώς ήμασταν. Μόλις περνούσαμε τις γραμμές της, ζούσαμε μ' έναν άλλο τρόπο, «εν ετέρα μορφή» όπως λεν οι χριστιανοί. Την αλάνα κατέκτησε πρώτα κι έπειτα κατέστρεψε η χούντα. Ετσι αποβλήθηκε η αθωότητα και η απόλαυση, κι εμείς με βαριά πόδια ακολουθήσαμε τον κόσμο των μεγάλων. Η επιστροφή της χαμένης αλάνας είναι ένα μόνιμο αίτημα. Γιατί η αλάνα είναι τόπος ανταρσίας, επιθυμίας και σύγκρουσης, ο μόνος χώρος όπου δοκιμάζεται ο κάθε νέος.