1. Είναι το τελευταίο τραγούδι που αφιερώνει σ' εμάς εξαιρετικά η τάξη των νεόπλουτων, η οποία μας κυβερνά με τις ευλογίες της Εκκλησίας. Πρέπει να αναπροσαρμόσουμε τους στίχους στα μέτρα των εκλεκτών αντιπάλων μας, γιατί αλλιώς φοβάμαι πως θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα αποτελούμε μέρος του τραγουδιού.

2. It' s only money, τραγουδάνε ευτυχισμένοι οι ρασοφόροι μέσα στην αγκαλιά της Εκκλησίας και κάτω από το χρυσό ψαλίδι του Χριστόδουλου. Κόβει, συνέχεια κόβει, ο αρχιεπίσκοπος κείμενα που αφορούν την ουσία της ορθοδοξίας, επειδή κρίνονται επικίνδυνα για το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Ιεράς Συνόδου μας: «Κοινωνία ζωής τελειοτάτη επικαλούμαι, στην οποία είχε εξοριστεί η ιδιότητα της ιδιοκτησίας, είχε εκδιωχθεί η αντίθεση της θέλησης και είχε σταματήσει ανάμεσά τους κάθε ταραχή, φιλονικία και διαμάχη, και όλα ήταν κοινά, οι ψυχές, οι θελήσεις, τα σώματα και με όσα το σώμα τρέφεται και υπηρετείται» (Μ. Βασίλειος, Ασκητικαί διατάξεις 18,1-2).

2. Επίσης: «Ξέρετε ότι οι άρχοντες των λαών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους και οι ισχυροί τούς καταδυναστεύουν. Αυτό να μη συμβαίνει σ' εσάς...» (Ματθ. κ΄ 25-26), ενώ ο Απόστολος Ιάκωβος λέει για τους πλούσιους της εποχής του: «Να ο μισθός των εργατών που θέρισαν τα χωράφια σας κι εσείς τους τον στερήσατε. [...] Ζήσατε πάνω στη γη με απολαύσεις και σπατάλες. Παχύνατε σαν τα ζώα που είναι για σφάξιμο» (Ιακ. ε΄ 4-5)

3. It's only money. Το τραγούδι στην πολιτική καθημερινότητα έχει ανατεθεί επάξια στον κύριο Μητσοτάκη. Σε καθημερινή βάση, ο Επίτιμος γυρνάει από πίστα σε πίστα, παρ' όλη την ηλικία του, και τραγουδά στους εργαζομένους θυμίζοντάς τους τη μοίρα τους, που δεν είναι άλλη από το να υπηρετούν για πάντα την ακίνητη πραγματικότητα. Τραγουδώντας, μεταφέρει το μήνυμα της τάξης του, παρά τον παλιομοδίτικο τρόπο του, με μεγάλη επιτυχία. Και εις ανώτερα!.

4. It's only money, τραγουδούσε ο αθάνατος Βολταίρος, με αφορμή τη σχέση του με τον Φρειδερίκο Β΄. Μας θυμίζει τις σημερινές σχέσεις των καλλιτεχνών με την εξουσία. Μόνο που οι δικοί μας, πρώην αριστεροί, πρώην απ' όλα, μέτριοι εικαστικοί, λογοτέχνες της συμφοράς, δημοσιογράφοι για όλα τα μεγέθη και κόλακες φτηνοί, περιμένουν λίγα ψίχουλα αγάπης από τον μαοϊκό Τατούλη, που έχει αναλάβει το φορτίο τους. Λέει ο Βολταίρος: «Ηταν το πεπρωμένο μου να τρέχω από βασιλέως εις βασιλέα, παρότι λάτρευα την ελευθερία μου. Πώς ν' αντισταθείς σ' έναν βασιλέα τροπαιούχο, ποιητή, μουσικό και φιλόσοφο, που διατείνεται συν τοις άλλοις ότι σε αγαπά; Πίστεψα πως τον αγαπούσα.[...] Υστατη παραπλάνηση, μια επιστολή που μου έστειλε από το διαμέρισμά του στο δικό μου. Ούτε ερωμένη δε θα εκφραζόταν με τέτοια τρυφερότητα. [...] Κάποια μέρα, ο Λα Μετρί, που έλεγε στον βασιλέα ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι, του είπε πως κάποιοι ζήλευαν την εύνοια που μου έδειχνε και την καλή μου τύχη». «Ας είναι», του απάντησε ο βασιλεύς. «Στύβουμε το πορτοκάλι και το πετάμε μόλις πιούμε το χυμό».

5. It's only money. Ας αφήσει τα σάπια η κυβέρνηση με τις εθνικές εορτές, τις επετείους, κι ας προχωρήσει με γενναιότητα προς την αλήθεια της. Ας γράψει τους στίχους του τραγουδιού παντού: Στη σημαία, στα σχολικά βιβλία, στους δρόμους. It's only money σ' αυτή την έρημη χώρα, σ' αυτόν τον έρημο πλανήτη. Και μη χειρότερα...