2. Ενας είναι ο εχθρός του κ. Νίκου. Οχι βέβαια ο ιμπεριαλισμός, αλλά ο Λεωνίδας Κύρκος. Το φαντάζεστε να 'χει δώσει ό,τι έχει και δεν έχει ο Λεό σε Δεξιούς και τώρα να διαλέγουν για πρόεδρο τον κ. Νίκο;

3. Οσον αφορά τη σημερινή δημοτικότητα του υποψηφίου προέδρου, αυτή έχει ανοίξει σαν χάσμα μεγάλο για να τον καταπιεί. Ο κ. Νίκος «πάει καιρός που ζούσε στην αυλή» με το «μπαίνω δεν μπαίνω στον πολιτικό χορό λόγω του 3 τοις εκατό», που ήταν κάποτε, δηλαδή χθες, κορόνα και καμάρι του. Τώρα, όποιος απελπισμένος αφασικός Συνασπισμένος τον παρακαλέσει να εξηγήσει λογικά τη διαφορά των μετρήσεων στο χτες και στο σήμερα, ο κ. Νίκος δεν απαντά.

4. Η ηλικία του κ. Νίκου συμπίπτει ακριβώς με τις ερωτικές φαντασιώσεις της γεροντοκόρης Δημοκρατίας μας. Πριν από δεκαπέντε χρόνια θα της ήταν εντελώς άχρηστος. Και μετά από δεκαπέντε, γι' αυτόν άχρηστη εκείνη.

5. Η ψυχική υγιεινή είναι το μοναδικό μέλημα κάθε προέδρου που επιθυμεί να τα έχει τετρακόσια. Πρέπει ν' αποφεύγει δυνατές συγκινήσεις και όλους όσοι τις προκαλούν. Παραθέτω, προς χρήσιν του κ. Νίκου, τη λίστα που συνέταξε ο τρομερός Τσαρλς Μπουκόφσκι για τους καλλιτέχνες που θαυμάζει, αλλά οι οποίοι λόγω εκείνης της άλλης ζωής που είχαν επιλέξει, με τη σκληρότητα που συνεπάγεται, δεν ταιριάζουν στην αισθητική του κ. Νίκου: «Ο Βαλιέχο / γράφοντας για τη μοναξιά την ώρα / που πέθαινε από την πείνα. / Ο Βαν Γκογκ με το αυτί του/ κομμένο από κάποια πουτάνα. / Ο Ρεμπώ φέρνοντας βόλτα την Αφρική, / ψάχνοντας για χρυσάφι κι αρπάζοντας μια ανίατη σύφιλη. / Ο Μπετόβεν χάνοντας την ακοή του. / Ο Πάουντ σερνάμενος στους δρόμους, / κλεισμένος σε κλουβί. / Ο Τσάτερον παίρνοντας ποντικοφάρμακο. / Ο Χέμινγουεϊ με τα μυαλά του / χυμένα στην πορτοκαλάδα. / Ο Πασκάλ κόβοντας τις φλέβες του / στην μπανιέρα. / Ο Αρτώ κλειδαμπαρωμένος με τον τρελό. / Ο Ντοστογιέφσκι κοιτάζοντας με τις ώρες / τον τοίχο. / Ο Κρέιν πηδώντας στην προπέλα του καραβιού. / Ο Λόρκα σκοτωμένος απ' τις φατρίες / των Ισπανών. / Ο Μπέριμαν πηδώντας απ' τη γέφυρα. / Ο Μπάροουζ πυροβολώντας τη γυναίκα του. / Ο Μέιλερ μαχαιρώνοντας τη δική του. Να τι θέλουν: / Ενα αφορεσμένο σκηνικό, / μια φωτεινή πινακίδα / στη μέση της κόλασης. / Να τι θέλει / αυτό το λεφούσι / των γελοίων, / σμπαραλιασμένων, / ακίνδυνων, / μελαγχολικών / εραστών / των καρνάβαλων» (μετ. Γιώργου Μπλάνα, εκδ. Απόπειρα).

6. Στα φετινά καλλιστεία για την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας, καθοριστικό ρόλο θα παίξει η κατάσταση της ταπεινότητας. Ο απερχόμενος Πρόεδρος κ. Στεφανόπουλος θα μείνει αξέχαστος στο ρόλο του ταπεινού. Ο κ. Νίκος εδώ τα έχει κάνει θάλασσα. Δεν είναι μόνο το ναπολεόντειο σύνδρομο της μεγαλομανίας που τον διαπερνά, μαζί με τη λόρδωση. Είναι και ο τρόπος που υψώνει τη φωνή του σαν γιαλαντζί Ροβεσπιέρος, που χάνει πάντα τα λόγια του, απλούστατα γιατί δεν είναι δικά του. Χρειάζεται κατεπειγόντως μια αυστηρή δασκάλα, σαν την αγία Περπέτουα της Καθολικής Εκκλησίας, που σε ελάχιστο χρόνο θα του παραδώσει μαθήματα ταπεινότητας συνοδευόμενα από την απαραίτητη τιμωρία. Ισα που προλαβαίνει, γιατί ως γνωστόν ο χρόνος είναι... κρίμα και το κρίμα στο λαιμό του αν ο κ. Νίκος χάσει την ιστορική ευκαιρία.