1. Το τελευταίο τρικ του Συνασπισμού έκανε την εμφάνισή του. Μέσα από το συνέδριό του υψώθηκε σαν αόριστη και φιλάνθρωπη η προσευχή τους για την ενότητα της Αριστεράς μ' έναν τρόπο που αγγίζει τα όρια της μεταφυσικής. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, με θεολογικούς όρους. Το Αγιο Πνεύμα μου επιτρέπει να διακόψω την αποστολική μου κινητικότητα ως Ιησουίτη και να αναμειχθώ εις τα κοινά. Τον νεομάρτυρα Αλαβάνο δεν εσταύρωσε παραδοσιακά, ως όφειλε, η πραγματικότης. Αντιθέτως, τον εστράβωσε. Διότι μόνο ένας στραβός θα χρειαζόταν δεκαπέντε χρόνια για να καταλάβει πως δεν είχε καμία σχέση και θέση μέσα στο σπίτι όπου φιλοξενούνταν, δηλαδή στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Με τέτοια γρηγοράδα σκέψης και οξυδέρκεια, πώς να μη γίνει ο νέος ηγέτης του Συνασπισμού; Οσο για τον έτερο Αριστεριστή Παπαδόπουλο, έτοιμο να γνωρίσει τις υπερβατικές αξίες του Συνασπισμού, τι να πω; Αυτός δε μίλησε, λάλησε εν μέσω σταδίου. «Σύντροφοι, είπε, ο Συνασπισμός τα τελευταία χρόνια είχε καταντήσει αστικό κόμμα». Τώρα αυτόν πρέπει να βραβεύσω για την ανακάλυψη της πραγματικότητας ή την τελευταία που ανακάλυψε τον Παπαδόπουλο;

Αλλά να ήταν μόνο αυτό. Ολοι οι Συνασπισμένοι, συνεννοημένοι, προχώρησαν στη χειροτέρα έκπτωση του εαυτού τους κατά του Νικολάου Κωνσταντόπουλου. Ολον αυτόν τον καιρό τον άφησαν χωρίς γιατρό και απαραίτητη στήριξη, ενώ περνούσε κρίση ματαιοδοξίας, να τον κοροϊδεύουν όλοι, από τους γάτους της γειτονιάς του, που τον έβλεπαν κάθε δύο ώρες με άλλο κοστούμι, προεδρικού σχήματος, μέχρι τα σαλόνια όπου εμφανιζόταν ο δυστυχής παίζοντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και θυμίζοντας έντονα τον κωμικό Λάμπρο Κωνσταντάρα σε αντίστοιχο ρόλο.

Η πρότασή μου για το Συνασπισμό είναι απλή. Οποιαδήποτε βοήθεια, ακόμα και χριστιανική, λόγω εορτών, προς κάθε Συνασπισμένο θα κρίνεται από τον κόσμο ως πονηρή, γιατί θα έχει το χαρακτήρα πειράγματος νεκρού στον οποίο αποκλείουμε τη χαρά της αναπαύσεως.

2. Παραμονές της αγίας φάτνης και οι χριστιανοί μας ανήρτησαν μετά αγαλλιάσεως το νέο ξόανον της Προεδρικής Δημοκρατίας. Ο Καραμανλής ο Β' έβγαλε έναν δεκάρικο λόγο κι έδειξε μια φευγαλέα σκιά που θα αναλάβει χρέη προέδρου. Πλησίον του Καρόλου, το έθνος θα νιώθει ασφάλεια και θα αναπαύεται μεταξύ των ώμων του. Οποιαδήποτε αντίρρηση από παγανιστές και κομμουνιστές πέφτει στο κενό. Το ξόανον εξέρχεται από τα βάθη του ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα από την μπουτονιέρα του μακαρίτη Ανδρέα, που τόσα χρόνια μετά μας θυμάται κι όλο και κανέναν αποξηραμένο Κάρολο μας χαρίζει.

3. Στα κεφάλια των Τούρκων σχηματίζεται αυτές τις μέρες το βασίλειο της Ευρώπης και ο πολιτισμός της. Η Ευρώπη είναι το πιο δυνατό ναρκωτικό που έχουν δοκιμάσει ποτέ οι Τούρκοι, πιο δυνατό κι από τη συγκίνηση που τους προκαλεί ο πόλεμος με τους Κούρδους, και από το στρατό τους, που όλα τα κινεί και τα εμπνέει. Ακόμα και στον τελευταίο Γκρίζο Λύκο, παρ' όλες τις ροπές του προς το ευγενικό σπορ της εξόντωσης όλων των ξένων γενικώς, τρέχουν τα σάλια του για να βρεθεί στην παρέα της Ευρώπης. Είναι αλήθεια ότι χρειάζεσαι πάντα κάτι δυνατό που να ξεπερνά, έστω προς ώρας, την ένδειά σου. Οι τεχνικοί της εξουσίας βρήκαν εύκολα το κουμπί του μέσου Τούρκου. Αρκεί να συμπεριφέρεσαι σε κάποιον σαν σε καθυστερημένο παιδί, για να τρέχει σαν σκυλί από πίσω σου. Στο καθυστερημένο συγχωρείς όλα του τα εγκλήματα (εναντίον των Αρμενίων, των Κούρδων, των χριστιανών και των επαναστατών Αριστερών), από τη μια, και από την άλλη το αφήνεις να βουλιάζει στην άγνοια και τη δυστυχία του.