2. Ο νέος χρόνος είναι τόσο αρχαίος και παλιός, που θα γεννηθεί γέρος, όπως ακριβώς ο Κινέζος φιλόσοφος Λαό Τσε.

3. Ο ευγενής νέος χρόνος, αν θέλει να παραμείνει ευγενής, ας αποκτήσει όση δύναμη μπορεί. Μόνο η δύναμη μπορεί να συντηρήσει την ευγένεια. Ολα τ' άλλα είναι λόγια και πονηρές προθέσεις αφελών αστών και καλών χριστιανών που χάνονται στον άνεμο.

4. Ο νέος χρόνος βρίσκεται στο κέντρο μιας αγριότητας που τ' όνομά της είναι Ευρώπη. Η μόνη ευχή - που παραμένει η ίδια από την εφηβεία μου, όταν άρχισα την περιπλάνηση στα ένδοξα Παρίσια και ένιωσα όλο το κακό να με πλακώνει - είναι όχι απλά να διαλυθεί αλλά να καταστραφούν και οι απρόσωπες δομές της που ρημάζουν τη χώρα μου.

5. Ο νέος χρόνος που απλώνεται... πίσω μας (σύμφωνα με τη θεωρία ότι όλα όσα ζούμε είναι επανάληψη) δεν πρέπει να μας τρομάζει. Ακόμα και οι πτώσεις μας μέσα στα όρια του χρόνου πρέπει, για το κοινό καλό, να μας βρίσκουν με τους στίχους του Ουόλτ Ουίτμαν στα χείλη: «Και λέω ακόμα ότι και το να πέσεις καλό είναι, / οι μάχες χάνονται με το ίδιο πνεύμα με το οποίο κερδίζονται».

6. Η καταστροφή του ιστορικού χρόνου είναι επαναστατικό καθήκον. Το «ένα, δύο, τρία» των μαθηματικών ελάχιστη σχέση έχει με τους ρυθμούς της καρδιάς σου. Ούτε με το πρόσωπό σου έχει στις μεγάλες χαρές και τις λύπες. Μέτρο για όλα είναι μόνο το βλέμμα σου, αυτό το βαθύ και ανεξερεύνητο μυστήριο. Ο ιστορικός χρόνος είναι ένας θλιβερός κύριος που ζυγίζει τα πάντα με γνώμονα αυτά που του πληρώνουμε. Πολλές φορές, δυστυχώς, και με την ίδια μας τη ζωή.

7. Υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία συνανθρώπων μας που ζωντανεύουν τη στιγμή της αλλαγής του χρόνου. Είναι οι λεγόμενοι «χλιαροί μικροαστοί της ελπίδας και της υπομονής». Συμμετέχοντας σε κάτι που δεν τους κοστίζει τίποτα, επιβεβαιώνουν την ύπαρξή τους μπροστά στη θέα όχι μιας νύχτας που η αυτοκριτική θα σαρώσει τα πάντα μέσα τους, αλλά μιας ψητής γαλοπούλας που στολίζει το τραπέζι τους σαν τρόπαιο, σαν το σήμα -έμβλημα της τάξης τους. Απορώ: Αφού τόση ζωή και χαρά τους δίνει, γιατί η γαλοπούλα δε στολίζει με την ομορφιά της τις πράσινες και γαλάζιες σημαίες τους;

8. Είναι σωστό αυτό που λένε ότι οι γιορτές είναι για τα παιδιά. Η εξαπάτηση αρχίζει από την ηλικία της αθωότητας. Πρέπει για λίγο όλα τα δεινά να κρυφτούν ανώδυνα κάτω από το τραπέζι, και το ψυχολογικό μακιγιάζ να παίρνει και να δίνει όσο μπορεί. Ο ρόλος των πρώην παιδιών είναι αυτός του σκηνοθέτη, που διαλέγει να γυρίσει μια απίθανη ιστορία, λέγοντας ψέματα αντί για παραμύθια. Ομως το παιδί (που τυχαίνει να είναι άνθρωπος!) μπορεί να μην καταλάβει αυτή την ανεξήγητη χαρά, αυτό το όριο της γιορτής, όπου από την ερχόμενη Δευτέρα όλα θα λάβουν ένα τέλος και οι οικονομικές δυσκολίες θα κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους υπό το βλοσυρό βλέμμα των μεγάλων. Αν ο Κρόνος τρώει ζωντανά τα παιδιά του, εμείς τα δικά μας τ' αφανίζουμε κάτω από το βάρος μιας αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς. Δούλοι ενός συστήματος, δεν είμαστε τίποτ' άλλο από αντιγραφείς και κακοί μαθητές του. Ο καθένας βλέπει στο παιδί του μια μεγαλοφυία και καταστρέφει το πρωτότυπο που έχει στα χέρια του για ένα αντίγραφο αμφιβόλου προελεύσεως. Το παιδί έτσι γίνεται είτε εκτελεστής μιας τρελής διαθήκης αυτών που δεν κατόρθωσαν να πετύχουν οι γονείς του είτε, τελικά, τίποτα. Φυσικά υπάρχουν ευτυχώς κι αυτά που γλιτώνουν. Αν η αλλαγή του χρόνου μπορούσε να δώσει ένα σύνθημα, αυτό θα ήταν: «Σώστε τα παιδιά σας από τις γιορτές, τις μικροαστικές σας φαντασιώσεις και αφήστε τα όπως είναι, όσο μπορείτε». Καλή χρονιά!