Δεν μπορούσα σε αυτόν τον αρχαίο θρήνο, που μπροστά του γεννήθηκα και μεγάλωσα, ν' ακούσω εκείνον που (ξεχνώντας προς ώρας την ιστορία της παράταξης που εκπροσωπεί και την ελεεινή συμπεριφορά της απέναντι στους Διακόσιους ίσαμε τώρα) μπορεί να βγάλει ακόμη κι έναν θαυμάσιο λόγο, ξεδιπλώνοντας το όνειρό του για κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών. Διότι δε με πείθει.

Ο εν λόγω συνδύασε το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Αδραξε την ευκαιρία να μιλήσει για κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών προς ίδιον ωστόσο όφελος, καταργώντας στην ουσία την ιστορική μνήμη. Σε καιρούς ταραγμένους, με το εργατικό κίνημα σε έξαρση, παρουσιάζει το πρόσωπο του ενωτικού πρωθυπουργού, που βρίσκεται υπεράνω όλων - πρόσωπο ωστόσο που ανά πάσα στιγμή αλλάζει ανάλογα με τις απαιτήσεις της κυρίαρχης ιδεολογίας. Εκείνος, για την ώρα, μπορεί να μη σέβεται την ιστορία της παράταξής του - και συμφωνώ κι εγώ μαζί του -, αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα ξεχάσω εγώ τη δική μου. Αντιθέτως, αφού παίζουμε ακόμα στο ίδιο έργο, μπορώ να ανασύρω όποιο ιστορικό γεγονός νομίζω, όποτε θέλω και να το λειτουργήσω ακέραιο στην καθημερινότητα. Διότι το οφείλω τουλάχιστον στους νεκρούς.

Επρεπε, λοιπόν, να λειτουργήσουμε όπως οι σοφοί Ιάπωνες, όσον αφορά στη θρησκεία τους. Οταν πήγαν κάποτε όλοι οι Δυτικοί να αποτίσουν φόρο τιμής σ' έναν Ιάπωνα ηγέτη που μόλις είχε πεθάνει, οι Ιάπωνες τους συγκέντρωσαν κάτω από μια τέντα μακριά από τον νεκρό και τους ανακοίνωσαν πως δε θα μπορούσαν να εισέλθουν στα ενδότερα, γιατί ο χώρος εκείνος ήταν αποκλειστικά δικός τους.