1. Τα Πεταμένα λεφτά είναι η άσκηση απελπισίας ενός παίχτη που αναγκάστηκε να χαράξει τη δική του τράπουλα και ν' αρχίσει έτσι το δικό του κάλεσμα στον κόσμο. Οποιος νομίζει πως χωρά στην ιστορία του παίχτη, ευπρόσδεκτος, αλλιώς ...πεταμένα λεφτά.

2. Χαίρομαι κάθε φορά που τον βλέπω, αυτόν που σωματοποίησε τους στίχους του, τινάζοντας στον αέρα της ζωής του μαζί με την πλήξη που προσπάθησε η πρώτη να του χαρίσει.

3. Πρέπει να είσαι δυνατός παίχτης της ζωής και να ασκείς συχνά τον αυτοέλεγχό σου, για να είσαι εκείνος, ο αναγνώστης.

4. Τα Πεταμένα λεφτά αφορούν τη νεότητά μας, που κύλησε ανάμεσα στα σκουπίδια, μέσα στη σοβαροφάνεια των γύρω μας μα και των επιφανών νεκρών μας, που επιμένουν στον άλλο κόσμο να παίζουν στα ίδια, ανάμεσα στις «αρσακειάδες», που χωρίς ίχνος βιωμάτων, ατσαλάκωτες, μπλέκονται πολλές φορές στα πόδια της ποίησης και ενίοτε καταφέρνουν και τη ρίχνουν.

5. Αφιερωμένο από τον ποιητή στον Γιώργο Μαρκόπουλο. Τίτλος: «Ο πατέρας δεν πίνει στους ουρανούς»: «Χθες είδα πάλι στον ύπνο τον πατέρα. / Καθόμασταν οι δυο μας σ' ένα τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο. / Κάποιος μας έφερε δυο ποτηράκια και κρασί / - Είσαι καλά; του λέω. / - Καλά, καλά! Και μου 'πιασε το χέρι. / - Αντε, στην υγειά σου, είπε. / Σήκωσε το ποτήρι, τσούγκρισε και το άφησε πάνω στο τραπέζι. / - Δεν πίνεις; ρώτησα. / - Εσύ να πιεις, απάντησε. Εγώ δεν θέλω να ξεχάσω».

6. Τον διαβάζω. Συνέρχομαι απότομα από το βύθισμα της πραγματικότητας. Μόνο ο Λεό Φερέ καταδέχεται και βρίσκεται απέναντί μου. Τον διαβάζω, γιατί οι φωνές που ακούω πολλαπλασιάζονται μέσα στο κεφάλι μου με μαγικό τρόπο. Τον διαβάζω, εγώ, ένας μόνιμος πελάτης στο κέντρο της Αθήνας, τραυματισμένος χωρίς να ξέρω από πού, διαβάζω και γελάω όπως όλοι οι απελπισμένοι.

7. Στα Πεταμένα λεφτά η μοναδική κίνηση που έχει αξία είναι να πέφτει πάντοτε το αιώνιο ζάρι. Αδιάφορο τι θα φέρει. Μόνο να πέφτει: το αγαπημένο παιχνίδι του ποιητή.

8. Το γεγονός ότι όλοι πέφτουμε μαζί, αυτός ο τρελός συντονισμός, κάνει τον ποιητή να τα χάνει. Αλλά βρίσκει πάλι και πάλι στις λέξεις τη δύναμη να ελέγχει την πτώση του. Κι εμείς τη δική μας.

9. Η μουσική που συνοδεύει τους τελευταίους στίχους του ουδεμία σχέση έχει με τη μεγάλη αγάπη του ποιητή, τον Λεό Φερέ. Η μουσική τώρα έρχεται από τους Τζατζούκα του Μαρόκου,γιατί μόνο αυτοί ανοίγουν δρόμο στους απελπισμένους.

10. Το χιούμορ του θυμίζει έντονα αυτό του Γκράουτσο Μαρξ, όταν δήλωνε αγέρωχα: «Πέρασα μια υπέροχη βραδιά, αλλά δεν ήταν η αποψινή». Ή του Λόρδου Μπάυρον, που μόλις αντίκρισε το Μεσολόγγι είπε: «Είμαι τρελός που ήρθα εδώ».

11.«Ανθρωποι φτωχοί γεννηθήκαμε και της αγάπης ενορίτες / πώς τάχα γίναμε συνταξιούχοι τον οίκτου /του εμπρησμού συνδρομητές /πώς και φουντώσαμε σαν τα γεράνια / και πώς καταδεχτήκαμε ξένο νερό για πότισμα· πολύ μας αγάπησαν, δε νομίζετε / ώρα για εκδίκηση / ώρα για αγάπη ανόρεχτη / ζευγάρια που μαζεύουνε τα πράγματα και τα ρολόγια τους και τα αντικείμενά τους / κι όταν πια δίνουν το κλειδί / το πεταχτό φιλί/ τύμπανα εκεχειρίας βαρούν στο διπλανό ξενοδοχείο».

12. Εύχομαι και προσεύχομαι το έργο του να πολλαπλασιάζεται.