2. Θα 'πρεπε την ώρα της γιορτής της Ανάστασης ν' ακούμε σε απευθείας σύνδεση από τα μαιευτήρια τις φωνές από τα νεογέννητα.

3. Το κράτος και η Εκκλησία έχουν συμφωνήσει κρυφά να συνδέεται η γέννα μόνο με την είσοδο κάθε νέου χρόνου. Ομως ο χρόνος αλλάζει βαρετά επαναλαμβανόμενα. Κάθε γέννα είναι μοναδική, εκρηκτική, αναστάσιμη.

4. Κανένας απόστολος δεν καταδέχτηκε να μιλήσει για τους πόνους του τοκετού της μάνας του Ιησού. Η εικόνα που έχουμε από τη φάτνη είναι το θείο βρέφος ετοιμοπαράδοτο από τον πανάγαθο στα χέρια της.

5. Ο Ιησούς αρνήθηκε τη μάνα του όταν τον ενημέρωσαν οι μαθητές του πως ήρθε να τον δει. «Ποια είναι η μητέρα μου;» είπε και συνέχισε: «Μόνο όποιος κάνει το θέλημα του πατέρα μου είναι για μένα μάνα, αδελφός και αδελφή». Κι αυτό γιατί γνώριζε πως ό,τι κι αν γινόταν εκείνη πάντοτε θα ήταν δίπλα του. Ακόμα και κάτω από το σταυρό απ' όπου δεν έχουμε μαρτυρία για το θρήνο της κι ας ξέρουμε ότι ήταν εκεί. Αιώνες μετά ο Κωνσταντίνος Καβάφης με τον καλύτερο τρόπο μάς το υπενθυμίζει: Τίτλος: «27 Ιουνίου 1906, 2 μ.μ.». «Σαν το 'φεραν οι Χριστιανοί να το κρεμάσουν / το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί, / η μάνα του που στην κρεμάλα εκεί κοντά / σέρνονταν και χτυπιούνταν μες στα χώματα / κάτω απ' τον μεσημεριανό, τον άγριο ήλιο / πότε ούρλιαζε, και κραύγαζε σα λύκος, σα θηρίο / και πότε εξαντλημένη η μάρτυσσα μοιρολογούσε: / "Δεκαεφτά χρόνια μοναχά με τα 'ζησες, παιδί μου ". / Κι όταν το ανέβασαν τη σκάλα της κρεμάλας / κι επέρασάν το το σκοινί και το 'πνιξαν / το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί, / κι ελεεινά κρεμνιούνταν στο κενόν / με τους σπασμούς της μαύρης του αγωνίας / το εφηβικόν ωραία καμωμένο σώμα, / η μάνα η μάρτυσσα κυλιούντανε στα χώματα / και δε μοιρολογούσε πια για χρόνια τώρα: / "Δεκαεφτά μέρες μοναχά" μοιρολογούσε, / "δεκαεφτά μέρες μοναχά σε χάρηκα, παιδί μου"».

6. Την ιδέα της γυναίκας ως «περιτύλιγμα» του παιδιού της πρώτοι οι χριστιανοί την έθεσαν. Επειτα, χωρίς να καταλάβουν την έννοια της Ανάστασης στη γέννα, άρχισαν να διαιρούν τη γυναίκα σε σύζυγο, ερωμένη, μάνα, αδερφή, φίλη, πόρνη.

7. Κάθε σοφός και κάθε ηλίθιος εξισώνεται μέσα από το δικαίωμα που τους δίνει ο θρίαμβος της γέννησής τους.

8. Η αθανασία της ψυχής ως κατάσταση αγωνίας είναι λιγότερο δυνατή από το θρίαμβο που εμπεριέχει κάθε γέννα. Εξηγεί ο Χόρχε Λουί Μπόρχες: «Δεν υπάρχει δυσκολία να φανταστώ ότι, όπως πηγαίνω να κοιμηθώ κάθε νύχτα, ίσως στο τέλος να έχω έναν ανέξυπτο ύπνο. Και δεν καταλαβαίνω τον Ουναμούνο που έγραφε ότι ο Θεός, κατ' αυτόν, ήταν ο χορηγός της αθανασίας και ότι δεν μπορούσε να πιστέψει σε έναν Θεό που δεν πιστεύει στην αθανασία. Δεν το βλέπω πια έτσι. Ισως να υπάρχει ένας Θεός που δε θέλει να συνεχίσω να ζω ή που μπορεί να θεωρεί ότι το σύμπαν δεν έχει την ανάγκη μου. Στο κάτω κάτω δε με είχε χρειαστεί ως το 1899, όταν γεννήθηκα. Δεν είχα υπάρξει, ωσότου να με χρειαστεί».

9. Χάρη στην αναστάσιμη γέννα, ο Ιωάννης Χρυσόστομος έγραψε τον κατηχητικό του λόγο την Κυριακή του Πάσχα: «Ο Αδης, φησίν, επικράνθη, συναντήσας σοι κάτω. Επικράνθη, και γαρ καταργήθη. Επικράνθη, και γαρ ενεπαίχθη. Επικράνθη, και γαρ ενεκρώθη. Επικράνθη, και γαρ καθηρέθη. Επικράνθη, και γαρ εδεσμεύθη [...] Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου, Αδη, το νίκος; Ανέστη Χριστός, κι εσύ καταβέβλησαι».