1. Το περασμένο Σάββατο η μέσα Καισαριανή υποδέχτηκε τον υποψήφιο για τη δημαρχία Δημήτρη Αγκαβανάκη μέσα στο δάσος της. Τη βραδιά, πρώτος τη τάξει, άνοιξε ο γέροντάς μας Παναγιώτης Μακρής. Παρών ήταν και ο Γιώργος Κατημερτζής, με τον οποίο είχα μια διαφωτιστική συνομιλία για την εμπειρία του από τα χρόνια που ήταν δήμαρχος. Ο λόγος του είναι συναρπαστικός και συνοδεύεται από μια παιδικότητα που πίστευα πως έχει χαθεί στα βάθη μιας εποχής που δεν επιστρέφει με τίποτα. Να όμως που η παρουσία του Κατημερτζή λειτουργεί σαν απόδειξη ότι η εποχή αυτή λάμπει ακέραια και συνεχίζει μέσα μας.

2. Ο Δημήτρης Αγκαβανάκης είναι ικανός όχι μόνο για δήμαρχος, αλλά κυρίως ως πρόσωπο που μπορεί να καθρεφτιστεί μέσα στον Καισαριανιώτη. Αποφασίζοντας να συνδέσει τη μοίρα του με τη γειτονιά, τόνισε πως δεν πρέπει να ξεχνάμε, παλεύοντας για τη δημαρχία, πως αυτή λειτουργεί ως κρατικό παράρτημα και ως εκ τούτου δίνουμε προτεραιότητα στις πολιτικές μας θέσεις απέναντί της. Είναι μια ευκαιρία να αφυπνιστεί η μέσα Καισαριανή και να ξεσηκώσει με τον καλύτερο εαυτό της πλευρές θαμμένες κάτω από το μικροαστικό θίασο των Συνασπισμένων. Η Καισαριανή, αν θέλει να προχωρήσει, πρέπει να εφεύρει κάτι πολύ απλό: τον ίδιο της τον εαυτό. Πρέπει να βασανίσουμε τα αυτονόητα και, πέρα από κάθε διάθεση επίδειξης και προεκλογικής φανφάρας, να δούμε πως έχουμε να παλέψουμε με δύο κατεξοχήν πνευματικές αρρώστιες: την ακηδία και την τρυφηλότητα. Η πρώτη νεκρώνει κάθε δράση και η δεύτερη μας αφήνει να παραμυθιαζόμαστε πως αρκεί η ιστορία της Καισαριανής από μόνη της να καθαρίσει για μας στις εκλογές. Πρέπει να περπατήσουμε στους κήπους της γειτονιάς, που κακώς πιστεύαμε πως τους γνωρίζαμε, και να επιστρέψουμε με δύναμη στο κέντρο της, αναζητώντας σαν λαγωνικά την αλληλεγγύη, την αδελφότητα, το κοινό βίωμα και τη γενναιοδωρία, που τείνουν να εξαφανιστούν.

3. Ο υποψήφιος του Συνασπισμού Τσόκας δεν είναι παρά μια δυστυχισμένη μάσκα που κρύβει πίσω της τον καημό ενός επιστήμονα χωρίς αναγνώριση. Μαζί του συμφύρονται φύρδην μίγδην μετριότητες με έπαρση παγονιού. Οι τύποι αυτοί είναι γνωστοί κυρίως από τη βαθιά τους επιθυμία να ανέλθουν κοινωνικά στο φιλελεύθερο μεσαίωνα. Παραδόξως, πάντα εμποδίζονται από κάτι και αναγκάζονται να κάνουν υπομονή, γυρνώντας συνέχεια γύρω από τα ντουβάρια της δημαρχίας, περιμένοντας ένα κάλεσμα από κάποιο κέντρο, δηλαδή από κάτι που δεν υπάρχει. Ο Τσόκας αυτούς εκφράζει, γιατί κουβαλά σαν πολύτιμο φυλαχτό αυτό που του συμβαίνει: είναι άδειος.

4. Η Καισαριανή δεν είναι ένα ακόμη απολίθωμα μέσα στα όρια της Ιστορίας. Δεν ανήκει σε αρχαιολόγους, το βάρος της το οφείλει στην ενέργεια της και στο όνομά της, που εξαρχής έγινε σκάνδαλο. Τον τελευταίο χρόνο υπέκυψε στον πιο ανήκουστο πειρασμό, αυτόν της σιωπής, που της επέβαλαν οι Συνασπισμένοι που διαχειρίζονται τα του δήμου. Εφτασε η στιγμή να υψώσουμε έναν πυκνό λόγο ενάντια σε αυτούς που προσπαθούν να τη θάψουν ζωντανή. Από το Σάββατο κάτι άρχισε να κινείται. Ας το διευρύνουμε. Ο Δημήτρης Αγκαβανάκης είναι εδώ.