1. «Οχι» στο συρφετό (που σχηματίζεται από Χρυσαυγίτες, ευγενικούς προοδευτικούς, ανιστόρητους ιστορικούς, χριστιανούς πρώτου βαθμού και πρώην αριστερούς Φαράκους) που διαδίδει πως το «Οχι» το είπε ο Μεταξάς και όχι ο λαός. Κύριοι, γνωρίζετε πολύ καλά πως σε διαφορετική περίπτωση θα είχε το τέλος του ήρωά του, του Μουσολίνι, θα βρισκόταν κρεμασμένος ανάποδα χωρίς την Κλάρα Πετάτσι δίπλα του, γιατί, προς απογοήτευσιν των θαυμαστών του, ποια γυναίκα θα τρελαινόταν να κρεμαστεί στο πλάι ενός πυγμαίου δικτάτορα όπως ο δικός μας;

2. «Οχι» στους εθνικόφρονες της Παλαιάς και Νέας Δημοκρατίας, που θέλουν λόγω επετείου να μονοπωλούν τον Εθνικό Υμνο. Αν πράγματι άκουγαν τους θαυμάσιους αυτούς στίχους, θα καταλάβαιναν πως πρόκειται για ύμνο στην ελευθερία. Πότε οι οπαδοί της μόνιμης Δύσης γνώρισαν την ελευθερία; Αν έριχναν μια ματιά στην ιστορία της παράταξής τους, θα έπρεπε ύστερα να παρουσιαστούν αυτοβούλως στη Δικαιοσύνη και να ζητήσουν να τους επιβληθεί ποινή για όσα έχουν κάνει εις βάρος της ελευθερίας.

3. «Οχι» στους μικροαστούς που μιλάνε εκ του ασφαλούς εναντίον καθηγητών και δασκάλων για την απεργία τους. Τους κατανοώ. Πρέπει τα παιδιά μας να γίνουν όπως ακριβώς αυτοί: ημιμαθείς απαίδευτοι, ψεύτες χωρίς λόγο, τσάμπα μάγκες, μισογύνηδες και ανόητοι, για να συνεχίσει να λειτουργεί ατάραχο το βασίλειο του μικροαστισμού στην πατρίδα μας.

4. «Οχι» στον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για τις δημόσιες δηλώσεις του που αφορούν την Παιδεία. Παριστάνοντας τον αφελή που πάσχει ψυχικώς μέχρι ν' ανοίξουν τα σχολεία, απέδειξε πως μπορεί να υπηρετεί δύο κυρίους. Από τη μια δε θέλει να τα χαλάσει με τον Καραμανλή και από την άλλη, μπροστά στην αγωνία των καθηγητών και των δασκάλων, δήλωσε πως προσεύχεται. Για μια ακόμη φορά χρησιμοποιεί ένα μείζον θέμα όπως αυτό της Παιδείας για λόγους προσωπικής προβολής.

5. «Οχι» στη διαμόρφωση της καθημερινότητας από το θέαμα. Πόσοι άραγε από εμάς καταλαβαίνουν ότι κατοικούν μέσα στην τηλεόραση και όχι στο σπίτι τους; Σε λίγο, θα νοικιάζουμε τηλεόραση με σπίτι και όχι σπίτι με τηλεόραση. Είμαστε κάτοικοι μιας εικόνας ελεεινής και ως εκ τούτου αδιαίρετης. Πιστεύοντας ότι αλλάζοντας κανάλι ασκούμε το δικαίωμα της ελευθερίας μας, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να μεγαλώνουμε την τηλεοπτική μας μυωπία. Οσο για τις καλές προθέσεις των παραγωγών της τηλεόρασης, αυτές εξανεμίζονται μπροστά στη συστηματική εξαπάτηση στην οποία καταφεύγουν, προκειμένου να μεγαλώσουν τις καταθέσεις τους. Με φρίκη, ο θεατής ανακαλύπτει πως την πλήξη που ένιωθε μες στο σπίτι του τη νιώθει τώρα και μέσα στην τηλεόραση όπου κατοικεί.

6. «Οχι» στο κράτος που επαναλαμβάνει σαν φθαρμένος δίσκος γεγονότα που καθόρισαν τη μοίρα του ελληνισμού. Μέσω των επετείων, κηδεύουν με τον πιο δόλιο τρόπο την αιτία του πολέμου, γιορτάζοντας το αυτονόητο σαν κάτι εξαιρετικό.

Υστερόγραφο: Επιστροφή στην ποίηση. Σε αυτήν ανήκουν οι αγαπημένοι νεκροί που υπερασπίστηκαν το «όχι» με το αίμα τους. Σε αυτούς αφιερώνουμε το σονέτο του Λορέντσου Μαβίλη Η λήθη: «Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε / την πίκρια της ζωής. Οντας βυθίσει / ο ήλιος και το σούρουπο ακολουθήσει / μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι. / Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε / στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση, / μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει / α στάξει γι' αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε. / Κι αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται, / διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι, / πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται. / Α δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι, / τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν: / θέλουν - μα δε βολεί να λησμονήσουν».