Το πιο χρυσοφόρο εμπόρευμα στις μέρες μας είναι ο πιστός. Ο πανάγαθος φροντίζει να τον απασχολεί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, ανάλογα με τις διαθέσεις του. Ο πιστός ως πελάτης συνήθως ξετυλίγει τη φρικαλέα ατραξιόν του για να διασκεδάσει τον κύριό του. Αυτή τη σχέση πελάτη και Θεού σχολιάζει με χαρούμενο τρόπο το θαυμάσιο βιβλίο του Μισέλ Ονφραί «Πραγματεία περί αθεολογίας», εκδόσεις «Εξάντας». Ο συγγραφέας γεννήθηκε το 1959 και είναι διδάκτωρ της φιλοσοφίας. Ας τον ακούσουμε:

1. Θνητοί, πεπερασμένοι, περιορισμένοι, καταπονημένοι από αυτούς τους καταναγκασμούς, οι άνθρωποι που τους ταλανίζει η περάτωση, εφευρίσκουν μια δύναμη προικισμένη ακριβώς με τις αντίθετες ιδιότητες: με τα ελαττώματά τους γυρισμένα το μέσα έξω, επινοούν τις ιδιότητες που μπροστά τους γονατίζουν και ύστερα προσκυνούν. Είμαι θνητός; Ο Θεός είναι αθάνατος. Είμαι πεπερασμένος; Ο Θεός είναι άπειρος. Είμαι περιορισμένος; Ο Θεός είναι απεριόριστος. Δεν τα ξέρω όλα; Ο Θεός είναι παντογνώστης. Δεν μπορώ τα πάντα; Ο Θεός είναι μεγαλοδύναμος. Δεν είμαι προικισμένος με το ταλέντο της πανταχού παρουσίας; Ο Θεός είναι πανταχού παρών. Είμαι δημιουργημένος; Ο Θεός είναι αδημιούργητος. Είμαι αδύναμος; Ο Θεός ενσαρκώνει την παντοδυναμία. Είμαι επί της γης; Ο Θεός είναι εν ουρανώ. Είμαι ατελής; Ο Θεός είναι τέλειος. Δεν είμαι τίποτα; Ο Θεός είναι το παν κτλ....

2. Η ανεπάρκεια θετικών λέξεων για το χαρακτηρισμό της αθεΐας και η ανυποληψία πιθανών υποκατάστατων επιθέτων συμβαδίζει μ' ένα πλούσιο λεξιλόγιο για το χαρακτηρισμό των πιστών (...) (θεϊστής, πανθεϊστής, μονοθεϊστής, πολυθεϊστής...). (...) Μπροστά σε αυτά τα πολλαπλά ονόματα, αυτές τις αναρίθμητες πρακτικές, αυτές τις άπειρες λεπτομέρειες στον τρόπο που αντιλαμβάνεται κανείς το Θεό, που σκέφτεται το δεσμό μαζί τους, απέναντι σε αυτόν τον κατακλυσμό παραλλαγών πάνω στο θρησκευτικό θέμα, παρουσία τόσων λέξεων για να κατονομαστεί το απίστευτο πάθος της πίστης, ο άθεος συμβιβάζεται με το ένα και αυτό κακόμοιρο επίθετο για να τον διαβάλει! Αυτοί που λατρεύουν τα πάντα και ό,τι να 'ναι, οι ίδιοι που στο όνομα των φετίχ τους αιτιολογούν τις βιαιότητες της μισαλλοδοξίας τους και τους ανέκαθεν πολέμους τους κατά των ανθρώπων χωρίς Θεό, αυτοί εκεί λοιπόν περιορίζουν ετυμολογικώς το ανήσυχο πνεύμα σε ένα άτομο ατελές, ακρωτηριασμένο, κατακερματισμένο, σακατεμένο, ένα ον από το οποίο λείπει ο Θεός για να υπάρχει πραγματικά... Οι υπέρμαχοι του Θεού διαθέτουν έναν ολόκληρο κλάδο αφιερωμένο στο να εξετάζει τα ονόματα του Θεού, τα κατορθώματά του, τα αξιομνημόνευτα λεγόμενά του, τις σκέψεις του, τα λόγια του (γιατί μιλάει κιόλας) και τα έργα του, τους υποχείριους και μισθωτούς στοχαστές του, τους επαγγελματίες του, τους νόμους του, τους λιβανιστές του, τους υπερασπιστές του, τους πληρωμένους δολοφόνους του, τους διαλεκτικούς του, τους ρήτορές του, τους φιλοσόφους του - τα πιόνια του, τους υπηρέτες του, τους επί γης αντιπροσώπους του, τις ιδέες του, τις ντιρεκτίβες του και άλλα τερπνά: τη θεολογία.

3. Το μίσος για την ευφυία και τη γνώση, η προτροπή να υπακούς παρά να σκέφτεσαι, η λειτουργία του διπλού ζεύγους «θεμιτό - αθέμιτο», «καθαρό - ακάθαρτο» για την πρόκληση υπακοής και υποταγής στη θέση της ελεύθερης διάθεσης του εαυτού σου, όλα αυτά βρίσκονται κωδικοποιημένα σε βιβλία. Ο μονοθεϊσμός θεωρείται η θρησκεία του βιβλίου, φαίνεται όμως μάλλον περισσότερο σαν η θρησκεία τριών βιβλίων που δεν ανέχονται και πολύ το ένα το άλλο. Στους οπαδούς του Παύλου δεν αρέσει ιδιαίτερα η Τορά, οι μουσουλμάνοι δεν εκτιμούν πραγματικά το Ταλμούδ και τα Ευαγγέλια, οι οπαδοί της Πεντατεύχου εκλαμβάνουν την Καινή Διαθήκη και το Κοράνι ως απάτες. Βεβαίως όλοι τους διδάσκουν την αγάπη για τον πλησίον.