2. Καθήκον μας είναι η καλλιέργεια του αίματος. Και η φροντίδα για τη σκοτεινή ομορφιά που δεν μπορεί, λόγω συνθηκών, να κάψει την εμφάνισή της στο φως. Να βάλουμε τέλος στη μεγάλη αρρώστια της εποχής, το φθόνο, μένοντας ενθουσιαστικά ο ένας δίπλα στον άλλο.

3. Η επιβίωση πάση θυσία πρέπει να πάψει να είναι αποκτήνωση, τάφος ιδεών για τη νεότητα, γεμάτος υποκατάστατα και ρασοφόρες υποσχέσεις για αθανασία.

4. Η ψυχική ένδεια των αντιπάλων της εργατικής τάξης ένα και μοναδικό ενδιαφέρον παρουσιάζει: Το παραμύθιασμα. Ολοι αυτοί επαναπαύονται στις ονειρώξεις τους, βασιζόμενοι στις αρχές που διέπουν αυτήν την κοινωνία και με θεματοφύλακες τους μπάτσους, ελπίζοντας πως έτσι έχουν απαλλαγεί διά παντός από κάθε αντίδραση.

5. Ζούμε στο κέντρο ενός πολιτισμού που είναι έτοιμος για κάθε μαζική δολοφονία, όπως αναφέρει ο Μπάροουζ. Αν κάτι έχει να αναδείξει αυτή η αξιοθρήνητη εποχή, είναι το πείσμα του ρομαντισμού ενάντια στη βαρβαρότητα με μορφή Ντίσνεϊλαντ. Είναι τα εκατομμύρια των πολιτών (που δε θα εμφανιστούν ποτέ στα δελτία ειδήσεων) που αντιστέκονται ενεργά στην παγκόσμια αθλιότητα, είναι ο αγώνας του τρίτου κόσμου, του οποίου μόνο την ένδεια καταγράφει στις εκθέσεις της με αφηρημένο τρόπο η παγκόσμια τράπεζα.

6. Ακόμη και ο Καραμανλής αντιλαμβάνεται πως η δημοκρατία στην οποία κατοικεί δεν είναι αυτή που ονειρεύτηκε, αλλά μια αόριστη μορφή της. Προσπαθώντας να καθορίσει το περιεχόμενό της, ανακαλύπτει μετά απορίας τη σύμφυτη αδυναμία της προς την απληστία, το κέρδος και την εκμετάλλευση. Θεός δεν είναι, ούτε άγιος, και η μέση ηλικία δεν του επιτρέπει να ριχτεί στη μάχη για γενικό έλεγχο. Ερχονται στιγμές που ονειρεύεται την κατάσταση του μονάρχη. Παρά το βαρύ ύφος σαν να του συμβαίνει ένα δράμα κάθε δύο λεπτά, οι υπουργοί του φροντίζουν ο χλευασμός να τον ακολουθεί σαν τη σκιά του. Μήπως τελικά ο Τσιτουρίδης και ό,τι άλλο δε συμμαζεύεται γύρω του χρείαν έχουν από θρησκευτικό και όχι οικονομικό έλεγχο (αφού ο δεύτερος δεν οδηγεί πουθενά); Αλλά ο Καραμανλής, ακόμα και το διάταγμα πίστεως που παρουσίασε η Ιερά Εξέταση στην Ισπανία το 1478 να εφαρμόσει, δε θα μάθει - ούτε αυτός, ούτε κι εμείς - ποτέ την αλήθεια. Παρ' όλο που αποτυγχάνει να φοβίσει το δικό του επιτελείο, αντίθετα ο φόβος που απλόχερα μοιράζει στους πολίτες μοιάζει να πιάνει τόπο παντού, εκτός από την «ουράνια σφαίρα» του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, οι τίτλοι του οποίου όχι μόνο δεν επιδέχονται καμία έρευνα, αλλά σύντομα θα τους προσκυνάμε στο χρηματιστήριο.