-- Ποια είναι η θέση του ζωγράφου στις μέρες μας;

-- Σήμερα, περισσότερο ίσως από ποτέ, πιστεύω πως πρέπει να υπερασπιστεί την ελευθερία έκφρασης. Πρέπει να υπερασπιστούμε τον ζωγράφο - μοναχικό ποιητή, που με λίγα χρώματα και τα πινέλα του - ή και με οποιοδήποτε άλλο μέσο - εκφράζει τις ιδέες και τα συναισθήματά του σχετικά με τον ίδιο και τον κόσμο. Η ζωγραφική είναι τέχνη ταπεινή, ίσως γι' αυτό και αθάνατη. Μοιάζουν με τους ποιητές οι ζωγράφοι, γιατί παλεύουν σε μια επιφάνεια άδεια να εκφραστούν με τα σχήματα και τα χρώματα, όπως κι οι ποιητές αντίστοιχα προσπαθούν με το λόγο.

-- Με ποιο τρόπο επηρεάζουν άλλες τέχνες τη δική σου «ποιητική»;

-- Αγάπησα πολύ τη μουσική και την ποίηση. Μάλιστα, κατά καιρούς, έχω χρησιμοποιήσει κείμενα αυτούσια πάνω στους πίνακες από τον Καρούζο και τον Ασλάνογλου, σε μια σύνθεση λόγου και εικόνας. Αλλωστε ο τίτλος της τελευταίας μου ατομικής έκθεσης στην Αθήνα «Μέρες επίγειες» είναι δανεισμένη από ποίημα του Καρούζου. Επίσης, η μουσική με συντροφεύει όταν ζωγραφίζω, και καθημερινά παίζω ο ίδιος κιθάρα. Η μουσική με βοήθησε σημαντικά στην κατανόηση του χρώματος και της σύνθεσης στη ζωγραφική. Οι τέχνες είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Πιστεύω πως, αν στη ζωγραφική τα πράγματα δε μετουσιώνονται σε ποιητική έκφραση, αναπαράγουν νατουραλιστικά την πραγματικότητα. Βέβαια, υπάρχει και η ψευτοποιητική ατμόσφαιρα στη ζωγραφική, που απλά γαργαλάει το μάτι του θεατή. Δεν εννοώ αυτή.

-- Σε ποιο σημείο βρίσκεται η ζωγραφική σήμερα;

-- Είναι δύσκολο να περιγραφεί μέσα σε λίγες γραμμές. Υπάρχει η καλλιτεχνική έκφραση που απορρέει από τον προσωπικό αγώνα του καλλιτέχνη σε σχέση με τον εαυτό του αλλά και σε σχέση με θέματα που αφορούν τις ιδεολογικές και εκφραστικές επιλογές του απέναντι στο σύστημα που πλαισιώνει σήμερα την τέχνη, όμως υπάρχουν και οι τρόποι εξαπάτησης του θεατή, που έχουν γίνει επιστήμη. Φυσικό είναι λοιπόν, όταν μιλάμε για τέχνη κι όχι για «τέχνη», τα πράγματα να είναι δύσκολα. Σήμερα τα εικαστικά συγκροτούνται, στην πλειονότητά τους, από αδιάφορα έργα που συνωστίζονται να τα παρακολουθήσουν αδιάφοροι θεατές. Τα μίντια συμβάλλουν δεόντως σ' αυτό, αλλά και σε μια γενικευμένη σύγχυση. Ολα μπορούν να είναι καλλιτεχνικά προϊόντα που προσφέρονται εν δυνάμει προς χρηματιστηριακή εκμετάλλευση. Βρισκόμαστε σ' ένα σούπερ μάρκετ, όπου η διαφήμιση έχει τον πρώτο λόγο.

-- Ποιο ρόλο παίζουν τα μουσεία και οι συλλέκτες έργων τέχνης;

-- Τα μουσεία - γίγαντες της σύγχρονης τέχνης, οι επιμελητές, οι συλλέκτες, οι γκαλερί αλλά και οι σχολές καλών τεχνών είναι ένα οργανωμένο δίκτυο που συντελεί στο να καταστήσει τον καλλιτέχνη παραγωγό ενός προϊόντος απ' όπου όλοι θα επωφελούνται, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Στόχος είναι μόνο το κέρδος και τα παιχνίδια εξουσίας στο χώρο του πολιτισμού. Μέσα σ' αυτή την κατάσταση ο καλλιτέχνης καλείται να προστατέψει την προσωπική του αλήθεια με τη στάση του απέναντι στα πράγματα. Δυστυχώς, σήμερα μοιάζει αδύναμος μπροστά στα πολιτιστικά μεγαθήρια των κέντρων.

Βέβαια, στην Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμη λίγο διαφορετικά. Υπάρχει η τοπική σκηνή με τις ιδιομορφίες της, κάποιες γκαλερί που προσπαθούν να σπάσουν την απομόνωση, και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, όπως Φουάρ και Μπιενάλε, με στόχο να φέρουν την Ελλάδα στον διεθνή χάρτη. Εχουμε λοιπόν τα καλά και τα κακά της «περιφέρειας». Ενας αριθμός καλλιτεχνών ζει χάρη στην αγάπη του κόσμου για τα εικαστικά. Αυτό είναι όμορφο, αλλά ταυτόχρονα θέτει εξ ορισμού μερικούς ασφυκτικούς περιορισμούς όπως αυτοί ορίζονται από μια τέτοια σχέση και μια μικρή τοπική αγορά. Αυτό που μένει είναι η χαρά της επικοινωνίας και η πολυτέλεια που έχει ο καλλιτέχνης να ορίζει ο ίδιος τη δουλειά του και όχι κάποιοι πάνω απ' αυτόν.