Ανέβα στο κατάστρωμα, στη φθηνότερη θέση, στη θέση των πολλών. Από 'δω μπορείς να δεις ολόκληρο το πέλαγος ν' ανοίγεται μπροστά σου, δε σ' εμποδίζει τίποτα, δεν μπορεί να σ' εκβιάσει κανείς. Τα μικρά κύματα δυναμώνουν την όρασή σου, φεύγεις μαζί τους και ακολουθείς το «άπιαστο». Τούτο το πλοίο δεν έχει κάγκελα. Τα παιδιά κάνουν τα πρώτα τους βήματα, μα κανείς δεν τρέχει να τα προστατέψει. Κανείς δεν τρέμει, μήπως γλιστρήσουν και κινδυνεύσουν. Δεν είναι ελαφρόμυαλοι οι επιβάτες, «απλά», είναι σίγουροι, σίγουροι για την περπατησιά της επόμενης γενιάς.

Πότε θα φτάσουμε; Δε θα βρεις κάποιον να σου απαντήσει σε αυτή την ερώτηση. Δεν υπάρχει κανένα συμβόλαιο, καμία προθεσμία, το πλοίο αυτό δε λειτουργεί με τους νόμους της «ελεύθερης αγοράς». Δεν «τρέχει», κι έτσι όταν ένα παιδί αποζητά να βουτήξει στα βαθιά, κάνει αμέσως «στάση». Να, πάλι μια μικρή βούτηξε στη θάλασσα. «Στάση»...

Ολα εξηγούνται, όλα αντιμετωπίζονται, όλα παλεύονται. Οι διαδρομές του μυαλού έχουν λευτερωθεί, η δημιουργία και η πρόοδος είναι απλές, καθημερινές «συνήθειες» όλων των ανθρώπων. Εδώ πλημμυρίζουμε γέλια και χαρές. Γύρω μας πάντα φως. Κι όταν το φεγγάρι δεν είναι ολόγιομο, έχει τ αστέρια για «βοηθούς», κι όταν τα σύννεφα κρύβουν τ' αστέρια, λάμπουν οι ελπίδες του μέλλοντος, κι όταν - για λίγο - οι ελπίδες χάνονται, υπάρχουν τα χαμόγελα των μικρών παιδιών. Γύρω μας πάντα φως...