Σαν πρόβατα απ' τα αρματαγωγά ξεφόρτωναν στα λιμάνια τα παιδιά απ' τις περιοχές Μακεδονίας, Θράκης και Ηπείρου, για να τα κλείσουν στα γκέτο της Φρειδερίκης (φωτ. από το βιβλίο του Δημήτρη Σέρβου «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια»)

Ημουν τότε 12 χρονών. Εξω από το χωριό μου σε ένα ύψωμα ήταν ένα φυλάκιο του στρατού και συχνά τη νύχτα γίνονταν μάχες. Ενα βράδυ, επειδή τα σκυλιά γαύγιζαν, νόμισαν πως ήταν αντάρτες του ΔΣΕ στο χωριό και άρχισε ο στρατός να ρίχνει βλήματα πάνω απ' τα κεφάλια μας από το ύψωμα. Πολλά βλήματα πέρασαν πέντε εκατοστά απ' τα κεφάλια μας. Την άλλη μέρα πήγε ο πατέρας μου να παραπονεθεί στο λοχαγό για το συμβάν και τον έδιωξε με βρισιές. Το ίδιο έγινε, αργότερα, όταν πήγε στο Σουφλί στον ανώτερο αξιωματικό να παραπονεθεί. Τότε εμείς φτιάξαμε ένα αμπρί στην αυλή μας με δυο σειρές κορμών δένδρων κι εκεί μπαίναμε για να γλιτώσουμε, όταν ακούγαμε όλμους απέναντί μας.

Μετά απ' αυτά, σε λίγες μέρες, ήρθε ο πρόεδρος του χωριού μας με ένα χωροφύλακα και μας κορόιδεψε να πάμε στο σχολείο όπου, τάχα, μοίραζαν δέματα. Ως αφελή παιδιά εμείς τρέξαμε εκεί και διαπιστώσαμε ότι ήταν ψέματα. Εκεί η έξοδος μάς απαγορεύτηκε από δύο χωροφύλακες. Ετσι, με τα ψέματα του προέδρου, μάζεψαν εκεί με τη βία στο σχολείο στην Κορνοφωλιά Εβρου, 60 παιδιά. Σε λίγο ήρθαν στρατιωτικά αυτοκίνητα μάς φόρτωσαν και μας πήγαν στο σταθμό του τρένου. Μας έμπασαν σε βαγόνια που φόρτωναν μουλάρια και καταλήξαμε στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, χωρίς να ξέρουν τίποτα οι γονείς μας. Εδώ μας βάλανε σε ένα αρματαγωγό πλοίο με το όνομα «Αλιάκμων» που μας ξεφόρτωσε στον Πειραιά όπου μάθαμε ότι είχανε μαζέψει εκεί όλα, σχεδόν, τα παιδιά του Εβρου.

Εκεί μας χώρισαν και μας πήγαν σε διάφορα μέρη των Αθηνών: Καστρί, Καλλιθέα, Βύρωνα, Καστέλλα και αλλού. Το μεγάλο μας πρόβλημα ήταν ότι ποτέ δε χορταίναμε φαΐ και ψωμί. Ημασταν παιδιά από 7 έως 15 χρονών και μας διέκοψαν απ' το σχολείο. Αργότερα, εμάς τους Κορνοφωλιώτες μάς πήγαν στην Πάτρα, όπου περάσαμε πολλές ταλαιπωρίες που δεν μπορώ να τις περιγράψω όλες. Κάθε μέρα, σχεδόν, μας έκαναν κατηχητικό παπάδες ή φοιτητές της Θεολογικής.

Θυμάμαι πως, το Γενάρη του '50, πήρα ένα γράμμα από τη μάνα μου που με ρωτούσε πότε θα γυρίσουμε στο χωριό, αφού ο πόλεμος τέλειωσε. Εγώ της έγραψα πως δεν ξέρω και, όπως ήμουν θυμωμένος, της έγραψα ότι εδώ μας δέρνουν. Γι' αυτό έφαγα ένα δυνατό χαστούκι από την ομαδάρχισσα και την άλλη μέρα έμαθα ότι οι επιστολές μας λογοκρίνονταν, αν και ήμασταν μικρά παιδιά.

Με κάλεσε ο διευθυντής της παιδούπολης, ένας απόστρατος αξιωματικός, και μόλις με είδε στο γραφείο του φώναξε θυμωμένος: «Θα σε περάσω στρατοδικείο»! Μαθημένος απ' αυτά δε σκέφτηκε καν ότι μιλάει σε ένα παιδί... Οταν τον ρώτησα γιατί, μου απάντησε πως αυτά που γράφω στη μάνα μου είναι ψέματα -όταν κάλεσε την Ομαδάρχισσα έμαθα τι είχε συμβεί στ' αλήθεια.

Εμάς τα παιδιά της Κορνοφωλιάς μάς είχαν σταμπαρισμένα διότι το χωριό μας στην κατοχή κατά 99% ήταν οργανωμένο στο ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ. Στον Εμφύλιο, στο βουνό βγήκαν 350 άτομα και σκοτώθηκαν 75 απ' αυτούς. Ολα αυτά ήταν γνωστά στους διευθύνοντες την παιδούπολη... Αξίζει να σημειώσω ότι αυτά τα παλικάρια και οι κοπέλες που σκοτώθηκαν, μέχρι πρότινος δεν είχαν έναν τάφο, ενώ όταν σκοτώνονταν δυο χωροφύλακες, τους έκαναν μνημείο γράφοντας τα γνωστά: «Σφαγιάστηκαν από ΕΑΜοβούλγαρους»!

Μετά από πολλά χρόνια κάνοντας αίτηση, επιτέλους, μου επέτρεψαν να κάνω ένα μνημείο και αυτό όχι στην πλατεία του χωριού αλλά μόνον στο νεκροταφείο...

Οσο για τα παιδιά που φιλοξενήθηκαν στις σοσιαλιστικές χώρες, βλέπουμε από χρόνια ότι πήγαν εκεί αγράμματα τσομπανόπουλα και γύρισαν επιστήμονες. Εμείς που μας πήραν με τη βία (μας άρπαξαν χωρίς να το ξέρουν οι γονείς μας) μείναμε αγράμματοι αλλά... θρήσκοι.