Κρατούσα το «Ριζοσπάστη» στα χέρια κι αυτό στάθηκε αφορμή για μια πολιτική συζήτηση στην είσοδο του φούρνου της γειτονιάς, μερικές βδομάδες μετά τις εκλογές. Η συζήτηση άρχισε με την ερώτηση - διαπίστωση του φούρναρη: «Ωστε εσύ ψήφισες ΚΚΕ;». Υστερα από την καταφατική μου απάντηση και μερικά «γιατί» που επακολούθησαν, η συζήτηση και το ενδιαφέρον ανάψανε. Τα μάτια ζωντανέψανε κι ο καθένας ανυπομονούσε να πει το λόγο του. Σε ποιο νεκροταφείο κοιμούνται για τέσσερα χρόνια το ενδιαφέρον και η σκέψη για μια καλύτερη ζωή, για ελευθερία, για αξιοπρέπεια, για μόρφωση, για πολιτισμό; Και γιατί το ξύπνημα έρχεται απότομα μόνο δύο μήνες πριν από τις εκλογές; Γιατί μόνο τότε, παίρνει ο κόσμος της απόφαση ν' αλλάξει τη ζωή του; Γιατί αυτά που έπρεπε να σκεφτεί τους 46 μήνες της τετραετίας τα άφησε για τους δυο τελευταίους; Το αποτέλεσμα είναι, λίγο μετά τις εκλογές, να βρίσκεται στους δρόμους για να σταματήσει το καταστροφικό έργο αυτών που ο ίδιος ψήφισε, γιατί την τελευταία στιγμή ξεγελάστηκε πάλι από υποσχέσεις και από φόβο μη κερδίσει το «κακό» κόμμα κι έτσι ψηφίζει το «καλό» κόμμα, που δεν έχει καμιά διαφορά από το «κακό». Κι έτσι η τραγική κωμωδία του δικομματισμού συνεχίζεται.
Ως πότε θα γίνεται αυτό; Τη συζήτηση που έγινε στο φούρνο, δεν την αναφέρω τυχαία. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν άγνωστοι σε μένα, αλλά και μεταξύ τους. Κι όμως, εκτός από έναν, που δε νομίζω να ήξερε και ο ίδιος γιατί ήταν αντικομμουνιστής, όλοι οι άλλοι συμφωνήσαμε ότι τα δυο κόμματα είναι καταστροφή. Πάνω στην κουβέντα κάποιος μου είπε: «Εχεις δίκιο, αλλά ποιος σ' ακούει;». Ενας άλλος, ο αντικομμουνιστής, που λέγαμε, μου ζήτησε την εφημερίδα, τη σήκωσε ψηλά και με το δάχτυλο έδειχνε το «Ριζοσπάστη, όργανο του ΚΚΕ». «Αυτή την εφημερίδα σας προτείνει ο κύριος να διαβάζετε», και έκανε μια κίνηση να μου την επιστρέψει. «Κράτησέ τη να τη διαβάσεις», είπα. «Εγώ διαβάζω μόνο ανεξάρτητες εφημερίδες», ήταν η απάντηση. «Πες μου μια και θα την αγοράσω», ακούστηκε μια αδύναμη φωνή. Ηταν ένας γεροντάκος που καθόταν στο πεζούλι. Ο τρόπος που το είπε μας έκανε όλους να γελάσουμε. Σήκωσε γελώντας το χέρι μου με την εφημερίδα. «Τη θέλει κανείς;». Ο γεροντάκος σηκώθηκε από το πεζούλι και πλησίασε. «Εγώ τη θέλω. Τις διαβάζω όλες». «Μπράβο, αυτό είναι το σωστό» του λέω. «Οταν τις βρίσκω τζάμπα», γέλασε. «Το μπράβο παραμένει», του είπα. Πάνω σ' αυτό διαλύθηκε η συνεδρίαση.
Περπατούσα με το ψωμί στο χέρι στο γυρισμό για το σπίτι και σκεφτόμουνα αυτά που ειπώθηκαν στο φούρνο. Ο μόνος που εκδηλώθηκε αρνητικά ήταν ο αντικομμουνιστής. Ομως οι άλλοι συμφωνούσαμε σχεδόν σε όλα κι ανάμεσα σ' αυτά και στο ότι η κυβέρνηση με την πλειοψηφία που πήρε και με τη βοήθεια της ΝΔ, θα σκληρύνει τη στάση της πιο πολύ.
Τη μέρα της συζήτησης στο φούρνο, δεν ξέραμε για το Ανοιγμα των Κλειστών Επαγγελμάτων που μελετά η κυβέρνηση, στο πλαίσιο των επιταγών της ΟΝΕ. Αν υπήρχαν στη συζήτηση ταξιτζήδες, φαρμακοποιοί, συμβολαιογράφοι κλπ. θα 'ψαχναν να βρουν από πού βγαίνει ο πράσινος ήλιος για να του απονείμουν το παράσημο της ανοιχτής παλάμης. Είναι σίγουρο πως κι αυτοί που είναι προσκολλημένοι στα μεγάλα κόμματα από παράδοση ή από μικροσυμφέροντα θα έχουν ανησυχήσει από τη λαίλαπα που είναι φανερό πως έρχεται. Και ίσως μερικοί να μετάνιωσαν από τώρα όχι μόνο γιατί ψήφισαν αυτό που ψήφισαν, αλλά και γιατί δεν ψήφισαν ΚΚΕ. Αρχισαν να καταλαβαίνουν κιόλας ότι όσο πιο δυνατή φωνή είχε το ΚΚΕ, τόσο καλύτερα θα προστατεύονταν τα εργατικά και κοινωνικά αιτήματα και τόσο αποτελεσματικότερα θα αντιμετωπιζόταν η αμερικανική κατοχή.
Αυτό το ξύπνημα είναι το μεγάλο κέρδος, η μεγάλη ελπίδα. Γι' αυτούς τους λόγους το Λαϊκό Μέτωπο είναι πιο θεμελιωμένο από κάθε άλλη φορά. Υπάρχει από τα πράγματα. Υπάρχει γιατί τα προβλήματα είναι κοινά. Η απόφαση του ΚΚΕ δίνει καρπούς. Η βάση του «παζλ» έχει βρεθεί. Τι είναι εκείνο που κάνει τόσο δύσκολο να κολλήσουμε και τ' άλλα κομμάτια; Οταν οι εργαζόμενοι κατεβαίνουν σε απεργία για αυξήσεις και όρους δουλιάς, γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό δεν είναι μια σύμπτωση που την αντιμετωπίζεις μια φορά και τελείωσε, αλλά ότι είναι η σταθερή πολιτική της κυβέρνησης και πρέπει το ίδιο σταθερά και συνεχώς να αντιμετωπίζεται από το λαό ενωμένο; Πώς είναι δυνατό να ψηφίζεις τον εχθρό σου; Τι είδους μαζοχισμός είναι αυτός; Ποιος θα βρει την κίνηση που θα ολοκληρώσει το «Παζλ» για να μπορέσουμε να αγωνιστούμε με επιτυχία για τον άνθρωπο; Για όλους εμάς. Σκέφτομαι απλά; Μα είναι απλό. Μπορεί να είναι πολύ δύσκολο να γίνει, όμως τίποτα δεν είναι αδύνατο. Το σύνθημα «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» είναι σύνθημα για πανικόβλητους. Για μοιρολάτρες, για τα ποντίκια. Η λύση είναι η ΕΝΩΣΗ, το Λαϊκό Μέτωπο.
Ανυποχώρητα. Ας σκεφτούμε και ας δουλέψουμε.
Του
Τίτου ΒΑΝΔΗ
Feeds
