Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Πεδίον του Αρεως (Αγαλμα Αθηνάς), ώρα 6.30 μ.μ.

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης θα ανοίξει με χαιρετισμούς από την ΚΝΕ και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Απογόνων και Φίλων της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού. Την κεντρική ομιλία θα κάνει ο ιστορικός Χρήστος Τζιτζιλώνης.

Στο Β' μέρος του προγράμματος, που θα είναι καλλιτεχνικό, θα ακουστούν τραγούδια του αγώνα, από τη Χορωδία της ΠΕΑΕΑ, υπό τη διεύθυνση του Παναγιώτη Μπαρμπάτη, ενώ παραδοσιακούς χορούς θα αποδώσουν τα μέλη του Συνδέσμου Διάδοσης Δημοτικών Χορών και Τραγουδιών, με διευθύντρια την Ευαγγελία Λύτρα.

Πέρασαν 55 χρόνια από τη Νίκη των Αντιφασιστικών Δυνάμεων την Ιστορική άνοιξη του 1945 που ο ερχομός της σήμανε το τέλος του σκοταδιού που για έξι και πάνω χρόνια είχε πλακώσει την Ευρώπη.

Στις σημερινές συνθήκες που ο ιμπεριαλισμός προσπαθεί, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα και βέβαια την επιστημονικοτεχνική εξέλιξη για να επιβάλλει την πιο βάρβαρη Νέα Τάξη στους λαούς και να γυρίσει την Ιστορία στο Μεσαίωνα, έχουμε υποχρέωση να αναφερόμαστε στα μεγάλα γεγονότα που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στον 20ό αιώνα, ώθησαν τους αγώνες των λαών και την πορεία της Ιστορίας.

Κόντρα όμως σε όλους αυτούς που με λόγια και εγκληματικά έργα θέλουν να περάσουν στους λαούς τη θεωρία του «τέλους» της Ιστορίας, υπάρχουν φωτεινές χαραμάδες απ' τους λαϊκούς αγώνες, σχεδόν παντού και στην πορεία θα γίνονται παράθυρα και πόρτες, αργά, βασανιστικά αλλά σταθερά, όχι μόνον να αντισταθούν, αλλά και θα τους επιτρέψουν να αντεπιτεθούν. Να γιατί θεωρούμε ότι είναι ανάγκη, όταν τιμούμε με οποιοδήποτε τρόπο τόσο μεγάλα γεγονότα να ξανανοίγουμε τις σελίδες της Ιστορίας και ιδιαίτερα στην περίοδο που αναφερόμαστε και που είναι γραμμένες με το αίμα δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Θα μας βοηθούν να βρίσκουμε τα πραγματικά γεγονότα και να τους τιμούμε με τα ίδια του Ηρωικά και Υπεράνθρωπα έργα. Και για τον Κόκκινο Στρατό δεν υπάρχει μορφή ανδρείας και ηρωισμού που να μην την πραγματοποίησε. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το Βολοκολάμσκ, έξω από τη Μόσχα, το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τα συντάγματα που έπαιρναν μέρος σαν παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία για τον εορτασμό της Οκτωβριανής Επανάστασης ή της Πρωτομαγιάς και φεύγανε στη συνέχεια για το Μέτωπο; Το σμηναγό των βομβαρδιστικών Μερέσγιεφ, που όταν κατερρίφθη το αεροπλάνου του, έσπασαν και τα δυο του πόδια και μ' αυτά τα σπασμένα πόδια για μέρες σερνόταν στα δάση και που όταν τον βρήκαν οι Παρτιζάνοι ήταν αργά γιατί είχαν πάθει γάγγραινα και δεν απέφυγε το κόψιμο και των δύο ποδιών πάνω από τον αστράγαλο; Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ο μοναδικός στον κόσμο αεροπόρος, κατάφερε με απέραντη θέληση και επιμονή να ξαναπετάξει με ξένα πόδια και να παίρνει μέρος μέχρι το τέλος του πολέμου στις αερομαχίες, στους βομβαρδισμούς και σε όποιες αποστολές του ανέθεταν, αποστρατεύτηκε πολύ αργά με το βαθμό του στρατηγού και τον ανώτερο τίτλο του «Ηρωα» της ΕΣΣΔ.

Πιο ανάγλυφα στα κατορθώματα του Κόκκινου Στρατού απαντούν τα παρακάτω αποσπάσματα από τα επίσημα κείμενα του υπουργείου Αμυνας της ΕΣΣΔ, «Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 1939-1945». Η παράθεση αυτή ας είναι η ελάχιστη τιμή για τη μεγάλη παγκόσμια προσφορά αυτού του Λαϊκού Επαναστατικού Στρατού.

Το απόσπασμα που παραθέτουμε από τη σελ. 35, «Οι επιχειρήσεις στη Δυτ. Ευρώπη 1944» του Υπουργείου Αμυνας της ΕΣΣΔ είναι αποκαλυπτικό. Ολα τα αποσπάσματα που θα παρατεθούν προέρχονται από τον 3ο τόμο.

«Σπουδαίο ρόλο στο σταμάτημα των επιθετικών επιχειρήσεων στην Ιταλία έπαιξε η αποστολή από την αγγλική διοίκηση την εποχή ακριβώς αυτή τριών καλά εφοδιασμένων αγγλικών μεραρχιών στην Ελλάδα. Το μεγαλύτερο μέρος από τα στρατεύματα αυτά μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην περιοχή των Αθηνών για τη συντριβή του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος των δυνάμεων της ελληνικής αντίστασης, που ήταν γνωστό με τα αρχικά ΕΑΜ. Οι ένοπλες δυνάμεις του ΕΑΜ είχαν το όνομα ΕΛΑΣ. Ο γερμανικός στρατός κατοχής, κάτω από τις επιθέσεις των Ελλήνων ανταρτών, καθώς και από το φόβο να αποκοπεί με την προέλαση των σοβιετικών στρατευμάτων που είχαν φθάσει τότε στα Βαλκάνια, εκκένωσε εντελώς την Ελλάδα. Οι αγγλικές τότε δυνάμεις που είχαν αποβιβαστεί στην Ελλάδα άρχισαν αμέσως ένοπλο αγώνα εναντίον των ελληνικών δυνάμεων της εσωτερικής εθνικής αντίστασης για να εμποδίσουν την εγκαθίδρυση της λαϊκοδημοκρατικής εξουσίας στη χώρα. Οπως είναι γνωστό, ο αγώνας μεταξύ του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ από το ένα μέρος, και των αγγλικών στρατευμάτων και των ελληνικών αντιδραστικών δυνάμεων από το άλλο, συνεχίστηκε ως το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου και ύστερα από τον πόλεμο».

Κι αυτό είναι ένα από τα πολλά επίσημα ντοκουμέντα που αποκάλυψαν πως τόσο ο ψυχρός πόλεμος αλλά και η δημιουργία του ΝΑΤΟ, των τοπικών πολέμων (Κορέα 1950), ήταν πολύ καλά προγραμματισμένα, με κύριο στόχο την ανατροπή της ΕΣΣΔ που ποτέ δε σταμάτησαν να επιδιώκουν με όλα τα μέσα από την ύπαρξή της και του Σοσιαλιστικού Στρατοπέδου που συγκροτήθηκε μετά τον πόλεμο και το οποίο τρέμανε για την επίδραση που είχε παγκόσμια, τη στήριξη που έδινε στους καταπιεσμένους λαούς στα Εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και την επέκταση που αυτό θα είχε. Υπάρχουν όμως τα κείμενα της Ιστορίας που ευτυχώς η αντεπανάσταση δεν κατάφερε να τα κάψει όλα. Ξέχασαν ή μάλλον... δε βρίσκουν τα ιστορικά κείμενα που πάντα θα τους διαψεύδουν, στην προκειμένη περίπτωση οι εκκλήσεις του Τσόρτσιλ προς το Στάλιν να αρχίσει ο Κόκκινος Στρατός πολύ νωρίτερα από την ημερομηνία που είχε συμφωνηθεί από κοινού η γενική μεγάλη τελική επίθεση εναντίον των χιτλερικών για να γλιτώσουν την καταστροφή τα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα στο μέτωπο των Αρδενών.

«Το Ανώτατο Αρχηγείο, έχοντας υπόψη τα δυσμενή προγνωστικά του καιρού κατά τον Ιανουάριο και την ανάγκη, σε συνδυασμό μ' αυτό, να προετοιμάσει με μεγάλη προσοχή τα στρατεύματα και τα μετόπισθεν για την επικείμενη επίθεση, σχεδίαζε να αρχίσει τις επιθετικές επιχειρήσεις όχι ενωρίτερα από τις 20 Ιανουαρίου. Εξαιτίας όμως της δύσκολης κατάστασης που διαμορφώθηκε για τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα τον Ιανουάριο του 1945, το Ανώτατο Αρχηγείο, υποχωρώντας στις παρακλήσεις του τότε πρωθυπουργού της Αγγλίας Τσόρτσιλ, αποφάσισε να συντομεύσει το χρόνο προπαρασκευής των επιχειρήσεων και να αρχίσει την επίθεση ενωρίτερα, παρά τις δυσμενείς μετεωρολογικές συνθήκες. Πρέπει να τονίσουμε ότι η συντόμευση του χρόνου προετοιμασίας της επίθεσης, χάρη στα μέτρα που πάρθηκαν, δεν είχε αρνητική επίδραση στην επιτυχή διεξαγωγή των επιχειρήσεων». (σελ. 43).

Εκατομμύρια κομμουνιστές μέλη και στελέχη που έπεσαν στα μέτωπα, στα μετόπισθεν, στα στρατόπεδα ήταν οι εμψυχωτές στρατού και λαού για να είναι νικηφόρος υπέρ των λαών ο βάρβαρος αυτός πόλεμος και να συγκροτηθεί το αντιφασιστικό μέτωπο. Που ήταν οι σημερινοί υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Αρνούνταν και καθυστερούσαν. Το απόσπασμα από τη σελ. 213 είναι η απάντηση:

«Εμπνευστής και οργανωτής της νίκης του σοβιετικού λαού στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ενωσης. Αυτό κατόρθωσε να κινητοποιήσει όλες τις υλικές και ηθικές δυνάμεις των σοβιετικών ανθρώπων για τη συντριβή του εχθρού. Το Κομμουνιστικό Κόμμα έστειλε στο μέτωπο εκατομμύρια από τα καλύτερα μέλη του. Μονάχα στους τέσσερις πρώτους μήνες του πολέμου με απόφαση της ΚΕ του ΚΚΣΕ στάλθηκαν για στρατιωτική υπηρεσία 47 χιλιάδες μέλη του Κόμματος. Η κομματική οργάνωση της Μόσχας στην περίοδο της ηρωικής άμυνας της πρωτεύουσας της πατρίδας μας, της Μόσχας, έστειλε στο μέτωπο περίπου 100 χιλιάδες κομμουνιστές και 250 χιλιάδες μέλη της νεολαίας, η κομματική οργάνωση του Λένινγκραντ τα 70% περίπου των μελών της και η κομματική οργάνωση της Οδησσού και της Σεβαστούπολης τα 90%. Οι κομμουνιστές εμψύχωναν τους σοβιετικούς μαχητές στην εκτέλεση του στρατιωτικού τους καθήκοντος με τη μεγαλύτερη αυταπάρνηση και ήταν η ψυχή των στρατιωτικών τμημάτων και μονάδων. Οι μαχητές του σοβιετικού στρατού θεωρούσαν μεγάλη τους τιμή να πηγαίνουν στη μάχη σαν μέλη του Κόμματος. Στη διάρκεια του πολέμου οι στρατιωτικές κομματικές οργανώσεις πολλαπλασιάζονταν αδιάκοπα. Ενώ στα τέλη του 1941 στο σοβιετικό στρατό και στο πολεμικό ναυτικό υπηρετούσαν 1.300 χιλιάδες κομμουνιστές ή τα 42,4% της συνολικής δύναμης του Κόμματος, στα 1942 ξεπέρασαν τα 2 εκατομμύρια ή τα 54,3% της συνολικής δύναμης του Κόμματος και στο τέλος του πολέμου ήταν περισσότεροι από 3,5 εκατομμύρια ή τα 60% όλων των τακτικών και υποψηφίων μελών του ΚΚΣΕ».

«Ο μεγάλος πατριωτικός πόλεμος επιβεβαιώνει κατά τρόπο ολοφάνερο τα λόγια του Β. Ι. Λένιν για το ότι σε "σε κάθε πόλεμο η νίκη εξαρτάται τελικά από το ηθικό των μαζών που χύνουν στο πεδίο της μάχης το αίμα τους. Η πεποίθηση στο δίκαιο του αγώνα, η συναίσθηση της ανάγκης να θυσιάσουν τη ζωή τους για την ευτυχία των αδελφών τους συντελούν στην ψυχική ανάταση των στρατιωτών και τους κάνουν να υπομένουν αφάνταστες δυσκολίες". Ετσι, χάρη στη σωστή καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Κεντρικής του Επιτροπής και στο μαζικό ηρωισμό των Σοβιετικών ανθρώπων στο μέτωπο και στα μετόπισθεν, ο σοβιετικός λαός βγήκε από τον πόλεμο νικητής». (σελ.214).

«Στο σκληρό και δύσκολο αγώνα το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1941 οι σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις προξένησαν μεγάλες απώλειες στον εχθρό. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του πρώην αρχηγού του γενικού επιτελείου του χιτλερικού στρατού στρατηγού Γκάλντερ, οι γερμανικές δυνάμεις ξηράς στην καλοκαιρινή εκστρατεία του 1941 έχασαν 742 χιλ. άνδρες. Εξάλλου πρέπει να σημειώσουμε ότι στον πόλεμο κατά των Πολωνίας, Γαλλίας, Αγγλίας, Νορβηγίας, Βελγίου, Δανίας, Ολλανδίας και κατά των Βαλκανίων τα γερμανοφασιστικά στρατεύματα ξηράς έχασαν συνολικά μονάχα 418.805 άνδρες». (σελ. 208).

Αλλά η απάντηση που δίνει το παρακάτω απόσπασμα - κόλαφος στους συκοφάντες του σοσιαλιστικού συστήματος, είναι οι δυνατότητες κινητοποίησης όλων των δυνάμεων ενός λαού (σελ. 211):

«Στη διάρκεια των πρώτων 18 μηνών του πολέμου, η εθνική οικονομία της Σοβιετικής Ενωσης έπαθε μεγάλες καταστροφές. Μονάχα στα εδάφη που κατείχε ο αντίπαλος το Νοέμβριο του 1941, παράγονταν πριν από την έναρξη του πολέμου τα 63% του κάρβουνου, τα 68% του χυτοσιδήρου, τα 58% του χάλυβα και τα 60% από τη συνολική παραγωγή αλουμινίου. Το καλοκαίρι του 1942, ύστερα από την προέλαση του εχθρού μέχρι το Βορονέζ, το Στάλινγκραντ και την κύρια οροσειρά του Καυκάσου, οι καταστροφές της εθνικής οικονομίας μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο. Ωστόσο, παρ' όλη την κατάσταση αυτή, η σοβιετική βιομηχανία παρήγαγε κατά το 1942 περισσότερα από 25 χιλιάδες αεροπλάνα, 23,5 περίπου χιλιάδες άρματα μάχης (απ' αυτά περισσότερα από 13,5 χιλιάδες ήταν Τ34) και περισσότερα από 34 χιλιάδες κανόνια (διαμετρήματος 76 χιλιοστών, 122 χιλιοστών και 152 χιλιοστών)... Από άποψη ποιότητας η σοβιετική πολεμική τεχνική όχι μόνο δεν υστερούσε σε σχέση με την τεχνική του εχθρού, αλλά και σε μερικά είδη την ξεπερνούσε. Χάρη στο ότι η βιομηχανία μας κατά το 1942 παρήγαγε πολύ περισσότερα βασικά είδη οπλισμού και πολεμικών τεχνικών μέσων σε σύγκριση με τη φασιστική Γερμανία, συμπληρώθηκαν όλες οι απώλειες που είχαν τα στρατεύματά μας στα χρόνια 1941 και 1942. Εξασφαλίστηκε η απαραίτητη υπεροχή σε πολεμικά τεχνικά μέσα απέναντι του εχθρού και δημιουργήθηκαν ευνοϊκές συνθήκες για τη ριζική αλλαγή της πορείας του πολέμου.

Στην περίοδο 1943-1945, το σοβιετικό κράτος απόκτησε μεγάλη ικανότητα παραγωγής. Με τις ηρωικές προσπάθειες του σοβιετικού λαού ιδρύθηκαν καινούρια εργοστάσια, μεταλλεία, εργοστάσια ηλεκτρικής παραγωγής κλπ. και επισκευάστηκαν αυτά που είχαν πάθει βλάβες. Εξαιτίας των μεγάλων καταστροφών που προξένησαν οι γερμανοφασίστες κατακτητές στη Σοβιετική Ενωση, ακόμα και στα 1945 σε σύγκριση με το 1940 η ηλεκτροενέργεια ήταν λιγότερη κατά 10%, ο χάλυβας κατά 33%, ο χυτοσίδηρος κατά 40%, το πετρέλαιο κατά 37,7% και το κάρβουνο κατά 10%. Αυτό φυσικά δημιουργούσε τεράστιες δυσκολίες για την παραπέρα ανάπτυξη της πολεμικής παραγωγής. Ωστόσο, οι δυσκολίες αυτές, κάτω από την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, ξεπεράστηκαν από το σοβιετικό λαό. Η σοβιετική σοσιαλιστική παραγωγή κάλυπτε τις ανάγκες του μετώπου.

Από τις αρχές του 1942 μέχρι τα τέλη του 1944, η κυβέρνηση της φασιστικής Γερμανίας, κινητοποιώντας όλους τους πόρους της χώρας και ληστεύοντας αλύπητα τις κατεχόμενες χώρες, κατέβαλε εξαιρετικές προσπάθειες για να ξεπεράσει τη Σοβιετική Ενωση στα βασικά είδη οπλισμού και πολεμικών τεχνικών μέσων. Το 1944 η γερμανική βιομηχανία μαζί με τη βιομηχανία των κατεχομένων χωρών παρήγαγε 27 χιλιάδες άρματα μάχης, 38 χιλιάδες αεροπλάνα, 40 χιλιάδες κανόνια. Ετσι, σε σύγκριση με το 1942, η παραγωγή πολεμικών τεχνικών μέσων στη Γερμανία κατά το 1944 αυξήθηκε σε αεροπλάνα και κανόνια περισσότερο από 2,5 φορές και σε άρματα μάχης περίπου κατά 3 φορές. Παρόλη όμως τη γρήγορη αυτή αύξηση της παραγωγής πολεμικών τεχνικών μέσων που πέτυχε η φασιστική Γερμανία, η Σοβιετική Ενωση εξακολουθούσε να παράγει, όπως πρώτα, περισσότερα πολεμικά τεχνικά μέσα από εκείνη» (σελ.211-212).

Θα ήταν όμως παράλειψη να μην αναφερθούμε σε μερικά σημαντικά γεγονότα που σηματοδοτούσαν ή προγραμμάτιζαν οι δυνάμεις των Αγγλοαμερικάνων που υποχρεώθηκαν να συμμαχήσουν με τη Σοβιετική Ενωση εναντίον των δυνάμεων του «άξονα», όταν ο Κόκκινος Στρατός παρέσυρε στην ορμητική του προέλαση από την Ανατολική Ευρώπη, χιτλερικούς και συνεργάτες τους και πλησίαζε στο Βερολίνο. Το υπουργείο Αμυνας της ΕΣΣΔ είναι αποκαλυπτικό:

«Οι ηγέτες της φασιστικής Γερμανίας, στη δύσκολη αυτή θέση τους, εναπέθεταν όλες τις ελπίδες στην όξυνση των αντιθέσεων του αντιχιτλερικού συνασπισμού. Οι Γερμανοί ηγέτες πίστευαν πως θα κατορθώσουν να έρθουν σε συνεννόηση με τους αντιδραστικούς κύκλους των ΗΠΑ και της Αγγλίας και να μεταβάλουν την κατάσταση προς το συμφέρον τους. Γι' αυτό απέβλεπαν στην παράταση του πολέμου και στην παρεμπόδιση του σοβιετικού στρατού να προελάσει προς Δυσμάς... Η γερμανική διοίκηση, στηριζόμενη στο έγκαιρα δημιουργημένο αυτό σύστημα τεχνικών οχυρών σε βάθος 600 χλμ. περίπου, υπολόγιζε να καταπονήσει τις δυνάμεις του σοβιετικού στρατού και να ματαιώσει την επίθεση των στρατευμάτων μας προς την κατεύθυνση του Βερολίνου. Η γερμανική διοίκηση, για να εξασφαλιστεί από την εισβολή των στρατευμάτων μας στην Αυστρία και στις νότιες περιοχές της Γερμανίας από την πλευρά των Βαλκανίων, συγκέντρωσε κατά τις αρχές Ιανουαρίου στην Ουγγαρία τις μισές περίπου από τις μεραρχίες αρμάτων μάχης και τις μηχανοκίνητες που υπήρχαν στο σοβιετο-γερμανικό μέτωπο. Με τις δυνάμεις αυτές η γερμανική διοίκηση υπολόγιζε να ενεργήσει τον Ιανουάριο του 1945 μια σειρά από ισχυρές επιθέσεις, να συντρίψει τις κύριες δυνάμεις των σοβιετικών στρατευμάτων στην Ουγγαρία, να απελευθερώσει την από 180 χιλ. άνδρες φρουρά της Βουδαπέστης που είχαν κυκλώσει τα στρατεύματά μας, να ισχυροποιήσει τις θέσεις της στο Δούναβη και να ελευθερώσει δυνάμεις για να τις μεταφέρει στον τομέα του Βερολίνου. Οπως αναφέραμε ήδη, τον Δεκέμβριο του 1944 οι Γερμανοί έκαμαν επίθεση εναντίον των Αγγλο-αμερικανών στις Αρδένες για να επιδείξουν τις δυνάμεις τους στις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Αγγλίας και να τις πείσουν να κλείσουν χωριστή ειρήνη με τη Γερμανία» (σελ.39-40).

Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν σκέψεις και ερωτηματικά που μας δημιουργούνται. Στις 8 με 23 Φλεβάρη 1945 οι στρατιές των Αγγλοαμερικάνων του Βορείου συγκροτήματος, μια τεράστια δύναμη με αεροπορική κάλυψη 3.600 αεροπλάνων, επιτέθηκε στην περιοχή Νεϊμένγκεν Ααχεν. Την πρώτη μέρα προέλασαν 12 χιλιόμετρα και ως τις 23/2 δηλαδή μέσα σε 15 μέρες κατάφεραν (ή δεν ήθελαν;) να προχωρήσουν μόνον 25 - 30 χιλιόμετρα. Το δικαιολογητικό ήταν πως ξεχείλισε ο ποταμός Ρουρ από την ανατίναξη των φραγμάτων από τους Γερμανούς. Το ίδιο διάστημα (Φλεβάρης - Απρίλης 1945) οι στρατιές του Κόκκινου Στρατού που εισέβαλαν στην Αυστρία σε ένα βράδυ έχασαν 30 χιλ. Σοβιετικούς στρατιώτες στο Δούναβη, που στο σημείο του περάσματος οι παλιότεροι συμπατριώτες του Χάιντερ και Γερμανοί, είχαν ανατινάξει λίγο πριν φτάσουν τα τμήματα του Κόκκινου Στρατού κι όμως η Στρατιά δε σταμάτησε έφτασε στον προκαθορισμένο στόχο.

Κι ακόμα δύο ερωτήματα. Το πρώτο είναι ότι ενώ με βάση τα συμφωνημένα σχέδια των συμμάχων, το Νότιο Συγκρότημα των Αγγλοαμερικάνων έπρεπε να επιτεθεί ταυτόχρονα με το βόρειο, καθυστέρησε 15 ολόκληρες μέρες. Γιατί; Το δεύτερο αφορά τους επιλεκτικούς βομβαρδισμούς. Στην ίδια τη Γερμανία όλες οι βιομηχανίες είχαν μετατραπεί σε πολεμικές, αλλά πολλές απ' αυτές, όπως πχ η ΒΑΓΕΡ, δε βομβαρδίστηκαν. Γιατί; Υπάρχει ξεκάθαρη και επιβεβαιωμένη απάντηση. Λειτουργούσαν με αμερικανικά κεφάλαια. Αντίθετα βομβάρδιζαν πόλεις και άμαχο πληθυσμό που κι αυτό δεν ήταν χωρίς στόχο.

Ο Κόκκινος Στρατός διέτρεξε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του, με αμέτρητες θυσίες, απελευθερώνοντας χώρες και λαούς από τη χιτλερική κατοχή και τους ντόπιους συνεργάτες της κάθε χώρας, εκτελώντας το διεθνιστικό του καθήκον στην πράξη.

«Διεξάγοντας σκληρό αγώνα κατά των γερμανοφασιστικών στρατευμάτων οι σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις εκπλήρωσαν τίμια το απελευθερωτικό τους καθήκον προς τις χώρες της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Η νικηφόρα επίθεση των σοβιετικών στρατευμάτων συνδυάστηκε στενά με το εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα των χωρών της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Το κίνημα αυτό κατευθυνόταν εναντίον των γερμανοφασιστικών στρατευμάτων και των δυνάμεων της εσωτερικής αντίδρασης που συνεργάζονταν με τους γερμανοφασίστες κατακτητές... Αθάνατα θα παραμείνουν τα κατορθώματα των σοβιετικών μαχητών στα χρόνια του μεγάλου πατριωτικού πολέμου. Περίπου 11.000 στρατιώτες, ναύτες, λοχίες και επιλοχίες, αξιωματικοί, στρατηγοί και ναύαρχοι τιμήθηκαν με τον ανώτερο τίτλο του ήρωα της Σοβιετικής Ενωσης. Περισσότεροι από εφτά εκατομμύρια Σοβιετικοί μαχητές πήραν παράσημα και μετάλλια της Ενωσης των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Τα ένδοξα ονόματα του Ν. Γκαστέλο, του Α. Ποκρίσκιν, του Ι. Κοζέντουμπ, του Β. Ταλαλίχιν, του Α. Ματρόσοφ, του Γ. Σμιρνόφ, του Β. Ζάιτσεφ, του Β. Καλιούζνι, του Ν. Φίλτσενκοφ, των ηρώων της μεραρχίας του στρατηγού Πανφίλοφ, των ένδοξων υπερασπιστών του φρουρίου Μπρεστ και των πόλεων - ηρωίδων, καθώς και πολλών χιλιάδων Σοβιετικών μαχητών αντιπροσωπεύουν τον ηρωισμό των σοβιετικών ανθρώπων» (σελ 209-210).

Ετσι έγινε πράξη το σύνθημα «Ολα για το Μέτωπο, Ολα για τη Νίκη», από τον Κόκκινο Στρατό και το σοβιετικό λαό που πάρθηκε το 1941 από το ΚΚΣΕ και έγινε αποδεκτό για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας και του λαού, αμέσως μετά από την ύπουλη και απροειδοποίητη χιτλεροφασιστική επίθεση ενάντια στο πρώτο Σοσιαλιστικό Κράτος στον κόσμο. Αλήθεια, πώς θα μπορούσαμε να τιμήσουμε αυτές τις αμέτρητες θυσίες του σοβιετικού λαού και των λαών που αντιστάθηκαν στη φασιστική λαίλαπα; Οι επιζώντες εκείνης της γενναίας γενιάς και οι σημερινές και οι επόμενες; Τιμητικά να γονατίσουμε μπροστά στα 50 εκατομμύρια - απ' αυτά τα 20 Σοβιετικοί μαχητές και πολίτες - των νεκρών και να δώσουμε υπόσχεση και κάλεσμα ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα να γίνει πράξη στις νέες συνθήκες εκείνο το σύνθημα «Ολα για το Μέτωπο». Ολοι μαζί για τη συγκρότηση του μεγάλου αντιιμπεριαλιστικού μετώπου. Στοπ στον πόλεμο, Ναι στην Ειρήνη, Ολα για την Υπεράσπιση της Ζωής. Ραντεβού στους δρόμους της άνοιξης για να σταματήσουμε να τη βλέπουμε και να τη ζούμε ματωμένη. Είναι στο χέρι μας.