Αυτό είναι το πολιτικό συμπέρασμα που αβίαστα βγαίνει τόσο από την ομιλία του Κ. Καραμανλή στην προχτεσινή συνεδρίαση της ΚΕ της ΝΔ όσο και από τα νέα μέτωπα που άνοιξε και θα συνεχίσει με ένταση το επόμενο διάστημα στο πλαίσιο της υλοποίησης του προγράμματος των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Η «ατζέντα», όπως φάνηκε καθαρά από την πρωθυπουργική ομιλία, είναι πλήρης: Ιδιωτικοποίηση της «Ολυμπιακής» και του ΟΣΕ, εφαρμογή του αντιασφαλιστικού νόμου, ανατροπές στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα, εμπορευματοποίηση και χειροτέρευση των υπηρεσιών Υγείας, ώθηση στην ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, «Καποδίστριας 2», επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και στο στενό δημόσιο τομέα, κ.ο.κ. Ταυτόχρονα, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, νέες φοροεπιδρομές, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων... Ολα αυτά, και όχι μόνο, δεν είναι στο επίπεδο του σχεδιασμού αλλά στη φάση της πλήρους υλοποίησης με χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσής τους την άνοιξη.

Ταυτόχρονα, ο Κ. Καραμανλής φρόντισε να κάνει τη συνήθη επίδειξη πυγμής απέναντι στους αγώνες των εργαζομένων. «Αντιδράσεις συνδικάτων, την ώρα που δε θίγονται δικαιώματα εργαζόμενων(!), είναι έξω από κάθε λογική. Απεργιακοί εκβιασμοί ολόκληρης της κοινωνίας, όπως αυτοί των τελωνειακών, δεν πρόκειται να περνούν, σε καμία περίπτωση», ήταν η φράση που χρησιμοποίησε προκειμένου να καταδείξει την αποφασιστικότητά του να συγκρουστεί για να επιβάλει τις «μεταρρυθμίσεις».

Το οπλοστάσιο όμως της κυβέρνησης δεν περιλαμβάνει μόνο ή κυρίως τον αυταρχισμό και τη χρήση βίας. Ηδη έχει ξεκινήσει μια συστηματική εκστρατεία προκειμένου να αξιοποιηθεί στο έπακρο η «διεθνής οικονομική κρίση» για να δικαιολογηθεί και υποστηριχτεί ο μονόδρομος των μεταρρυθμίσεων. «Αν δεν προχωρήσουμε πιο γρήγορα, οι συνέπειες θα είναι ολέθριες, ιδιαίτερα για τους οικονομικά ασθενέστερους», είναι το σλόγκαν που ακούγεται μονότονα από τα κυβερνητικά χείλη, προκειμένου να δημιουργηθεί κλίμα ανοχής και αποδοχής των νέων αντιλαϊκών μέτρων. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι η μόνη προστατευτική ασπίδα που υψώνει η κυβέρνηση απέναντι στη διεθνή κρίση είναι γύρω από την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και του τραπεζικού κεφαλαίου, όπως σαφώς προέκυψε από την επίσκεψη που έκανε την περασμένη Δευτέρα ο Κ. Καραμανλής στα γραφεία της Τράπεζας της Ελλάδας. «Η πολιτική μας είναι συνεπής με τους κανόνες της οικονομικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δηλαδή, με την ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τις προβλέψεις του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και με τη Στρατηγική της Λισαβόνας για την προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων», τόνισε ο πρωθυπουργός, επιβεβαιώνοντας τη βούληση της κυβέρνησης να προχωρήσει πιο γρήγορα τις μεταρρυθμίσεις υπέρ του κεφαλαίου ως δήθεν «ανάχωμα» στη διεθνή κρίση.

Επιπλέον, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τις μεταρρυθμίσεις για να πείσει τα μεγάλα αφεντικά ότι είναι ο πιο συνεπής και αποτελεσματικός διαχειριστής της κυρίαρχης πολιτικής, ότι δεν έχει εξαντλήσει το «πολιτικό κεφάλαιό» της και αξίζει στήριξης για μια τρίτη τετραετία... Η κυβέρνηση είναι καταδικασμένη να προχωρήσει σε αυτό το μονόδρομο. Δεν μπορεί να απαρνηθεί τον εαυτό της... Το «δίλημμα» που αντιμετωπίζει ο Κ. Καραμανλής το έθεσε με παραστατικό τρόπο από το βήμα της συνεδρίασης της ΚΕ της ΝΔ ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ, Κ. Μίχαλος: «`Η θα κάνει ό,τι έκανε ο Κ. Σημίτης μετά το 2001, δηλαδή να μην κάνει τίποτα, ή να προχωρήσει σε ένα τολμηρό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων». Φυσικά, ο πρωθυπουργός έχει δώσει απάντηση με λόγια και έργα.

Οι διαβεβαιώσεις του Κ. Καραμανλή ότι «κατανοεί τα δίκαια παράπονα, τα αιτήματα και τις ανάγκες των πολιτών» δεν πείθουν πλέον κανέναν, ακριβώς γιατί έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι η πολιτική του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα λαϊκά προβλήματα. Οι ισχυρισμοί του ότι «οι μεταρρυθμίσεις θωράκισαν την ελληνική οικονομία και κατάφεραν να διασφαλίσουν ισχυρή ανάπτυξη» είναι κενό γράμμα για το λαό, γιατί την ίδια στιγμή η φτώχεια απλώνεται ραγδαία και τα κέρδη για τους λίγους αυξάνονται με πρωτοφανείς ρυθμούς, ενώ υποσχέθηκε να μοιράσει το επόμενο διάστημα «ψίχουλα», σαν το επίδομα θέρμανσης. Ως εδώ φτάνει η «κοινωνική ευαισθησία» της κυβέρνησης απέναντι στην εξαθλίωση.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να «αγωνιούν» ή να ανησυχούν για το αν θα πετύχει η προσπάθεια του Κ. Καραμανλή να ανακάμψει ή να συσπειρώσει το κόμμα του. Αντίθετα, έχουν άπειρους λόγους για να αποτύχει. Ομως, όχι απλά ως διαχειριστής αλλά ως κυρίαρχη πολιτική. Πράγμα που σημαίνει απεγκλωβισμό όχι μόνο από τα κόμματα του δικομματισμού αλλά και χειραφέτηση από την πολιτική που εφαρμόζουν. Το «κλειδί» για να πάρουν τα πράγματα αυτή την πορεία είναι η ενίσχυση του εργατικού -λαϊκού κινήματος και η αποφασιστική ισχυροποίηση του ΚΚΕ.