Κ. ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ

Θυμίζουμε ότι ο πρώην πρόεδρος του Ε΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, Μιχάλης Δεκλερής, είναι απόλυτα σαφής: «Κανένα παραχωρητήριο ή χρυσόβουλο δεν έχει την ισχύ, μετά τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους, στο οποίο ανήκουν ακτές και δάση. Το Σύνταγμα ορίζει ξεκάθαρα την κυριότητα αυτή και όποιος δεν το εφαρμόζει πρέπει να τιμωρηθεί».

Ομως, από πού κι ως πού, μονές εμφανίζονται να έχουν στην κατοχή τους δημόσια περιουσία; Ποιος αναγνωρίζει τους όποιους τίτλους ιδιοκτησίας και δίνει τη δυνατότητα να γίνονται συνδιαλλαγές με εκτάσεις, λίμνες, βουνά, πηγές που θα έπρεπε να είναι λαϊκή περιουσία; Μα οι νόμοι του αστικού κράτους, που από το 1981 έχουν ψηφίσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Νόμοι που κανένα από τα δύο κόμματα όταν ήταν κυβέρνηση και κανένας αστικός θεσμός δεν έχει αποσύρει, αφού γι' αυτούς η ιδιοκτησία αντιμετωπίζεται σαν «ιερό» δικαίωμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η όποια κριτική ασκούσαν και ασκούν από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφορά το εάν στη διαδικασία της επιχειρηματικής συμφωνίας υπάρχει ή δεν υπάρχει μίζα για πολιτικά πρόσωπα ή εάν η συμφωνία ήταν ή δεν ήταν συμφέρουσα για το Δημόσιο και άλλα παρόμοια. Η ουσία της υπόθεσης, το γεγονός δηλαδή ότι η όποια συμφωνία γίνεται, αφορά δημόσια περιουσία που πρέπει να ανήκει στο λαό, δεν τους αγγίζει καθόλου. Γιατί πολύ απλά εκπροσωπούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Η ίδια περίπου διαδικασία ακολουθήθηκε και στο θέμα της Μονής Τοπλού Λασιθίου, εκεί όπου αναπτύσσονται «ιερές μπίζνες», σε συνεργασία με πολυεθνικό όμιλο και σε έκταση 26.000 στεμμάτων σε μια περιοχή ενταγμένη στο δίκτυο «ΝΑΤΟΥΡΑ». Και εδώ τα οθωμανικά φιρμάνια αναγνωρίστηκαν επί κυβέρνησης της ΝΔ το 1991, ενώ το 1998 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη σειρά της παραιτήθηκε από τη διεκδίκηση των εκτάσεων αυτών. Και για να μην ξεχνιόμαστε, τη συμφωνία του στην υπόθεση αυτή έχει εκδηλώσει και ο εκπρόσωπος του ΣΥΝ στην περιοχή, καταθέτοντας μάλιστα συγκεκριμένες προτάσεις για το επενδυτικό σχέδιο.

Το ίδιο έγινε και στην υπόθεση της διεκδίκησης των 36.000 στρεμμάτων από τη Μονή του Αγίου Ορους Μεγίστης Λαύρας στη νότια Σκύρο, όπου θέλει να δημιουργήσει τεράστιο Αιολικό Πάρκο. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2001 έβαλε το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους να γνωμοδοτήσει θετικά υπέρ της Μονής και στη συνέχεια το κράτος παραιτήθηκε από τη διεκδίκησή τους. Με τέτοιες σκανδαλώδεις διαδικασίες βρέθηκε η Εκκλησία να κατέχει ή να διεκδικεί σήμερα τεράστιες εκτάσεις δημόσιας γης. Και βέβαια από τη δημόσια αυτή περιουσία να αποκομίζουν - και οι μονές και οι διάφοροι επιχειρηματίες - τεράστια υπερκέρδη.

Αν δε γίνει αυτό, όσες εξεταστικές ή προανακριτικές και να γίνουν, όσοι πολιτικοί κι αν φτάσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, η δημόσια περιουσία, τα δάση και οι ακτές της χώρας, πάντα θα κινδυνεύουν από «ιερές» ή ανίερες μπίζνες...