Προσυνεδριακός Διάλογος - 18ο Συνέδριο ΚΚΕ

Για τις θέσεις για το Σοσιαλισμό

Δεν είμαι μέλος του ΚΚΕ, απλά βρίσκω πολύ θετική και σημαντική την προσπάθεια που κάνει το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια. Στα πλαίσια λοιπόν του διαλόγου που έχει ανοίξει για τις προσυνεδριακές θέσεις του, σας στέλνω την άποψή μου πάνω σε ορισμένα σημεία των Θέσεων της ΚΕ στο θέμα «Θέσεις για το Σοσιαλισμό». Το χωρίζω σε τρεις «ενότητες» και αναφέρω μόνο κάποια από τα σημεία διαφωνίας για λόγους οικονομίας χώρου. Είναι προφανές ότι σε πολλά από τα γραφόμενα στις Θέσεις συμφωνώ, αλλιώς δε θα έστελνα καν το σημείωμα. Ελπίζω να συμβάλω θετικά στην όλη διαδικασία.

1. Οι αιτίες που οδήγησαν στην ήττα του εγχειρήματος της Σοβιετικής Ενωσης είναι ένα θέμα πολύ μεγάλο που αφήνει περιθώρια για διαφορετικές οπτικές και ερμηνείες, ακόμη κι αν υπήρχε μία πλήρης και ορθή ενημέρωση για όλες τις παραμέτρους. Κατά τη γνώμη μου, παλαιότερα το ΚΚΕ και για μεγάλη περίοδο υπερτόνιζε τους εξωτερικούς παράγοντες, υποβαθμίζοντας συστηματικά σχεδόν τους εσωτερικούς που αφορούσαν τόσο την κοινωνία όσο και κυρίως το κόμμα, ακόμη και όταν αυτοί ήταν εξόφθαλμοι. Είναι λοιπόν ένα πολύ σωστό βήμα η ενασχόληση με τις εσωτερικές αιτίες της ανατροπής.

Ωστόσο, πιστεύω ότι το κείμενο φτάνει σε κάποια σημεία στο αντίθετο άκρο. Π.χ. στο σημείο 3 αναφέρεται ότι κατά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού εμπεριέχεται η δυνατότητα οπισθοδρόμησης στον καπιταλισμό ως αποτέλεσμα της ήττας «έναντι όλων των φυτρών των παλιών σχέσεων». Ανάλογα στο σημείο 10 αναφέρεται ότι η ανατροπή «... δεν προήλθε από ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση, αλλά από τα μέσα και από τα πάνω, με την πολιτική του ΚΚ».

Νομίζω ότι είναι ελλιπής μια τέτοια διατύπωση. Πέραν του ότι θα πρέπει με κάποιο τρόπο να αιτιολογηθεί γιατί η δικτατορία του προλεταριάτου μπορεί να ηττηθεί από απλές «φύτρες», κατά τη γνώμη μου έχει αποδειχθεί και στην πράξη ότι από μόνες τους οι «φύτρες», ακόμη και σε χώρες με χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης, ακόμη και με παρούσες τις προκαπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δεν μπόρεσαν να νικήσουν το σοσιαλισμό χωρίς την ιμπεριαλιστική βοήθεια. Και ως «ιμπεριαλιστική βοήθεια» δεν εννοώ τόσο τις άμεσες στρατιωτικές επεμβάσεις ή τις τυχόν ενέργειες μυστικών υπηρεσιών (η επίδραση των οποίων είχε επίσης υπερτονιστεί παλιότερα), όσο την έμμεση πίεση σε οικονομικό, ιδεολογικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο που μπορεί να ασκήσει ο ιμπεριαλισμός.

Πίεση που διατηρεί, αναπαράγει και πιθανά οξύνει κατά περιόδους στο εσωτερικό της σοσιαλιστικής χώρας την ταξική πάλη, ενισχύοντας την αντίδραση (με την όποια παλιά ή νέα της μορφή/έκφραση), εξαναγκάζοντας το σοσιαλισμό σε υποχωρήσεις, στρεβλώσεις και αναγκαστικές επιλογές, δημιουργώντας εν τέλει συνεχώς νέες «φύτρες», έστω και σε λανθάνουσα ή καλυμμένη μορφή. Οι παλιές και νέες λοιπόν αυτές «φύτρες», διαιωνίζοντας και κατοχυρώνοντας την ύπαρξή τους, είναι λογικό κάποια στιγμή να διεκδικήσουν «αυτόνομα» πια και με ποικίλους τρόπους την περαιτέρω ανάπτυξη και κυριαρχία τους. Με την έννοια αυτή ιμπεριαλιστική επέμβαση υπήρξε σε κάθε περίπτωση. Κάθε βήμα στην παραγωγή, στην κοινωνική οργάνωση, στις επιστήμες, στον πολιτισμό κλπ. η Σοβιετική Ενωση το έκανε στα πλαίσια της στρατιωτικής και οικονομικής απειλής/ανταγωνισμού του ιμπεριαλισμού και αυτό δεν πρέπει να παραβλέπεται, μιλώντας μόνο για τα «μέσα και πάνω» του κόμματος.

2. Γράφεται στο σημείο 4: «Θεωρούμε λαθεμένη την προσέγγιση που μιλώντας για μεταβατικές κοινωνίες προσδίδει αυτοτελή χαρακτηριστικά και μακρόχρονη ύπαρξη στην περίοδο μετάβασης από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό». Και παρακάτω: «Η χρονική διάρκεια αυτής της περιόδου εξαρτάται από την καθυστέρηση που κληρονομεί ο σοσιαλισμός από τον καπιταλισμό. Η ιστορία έδειξε ότι δεν μπορεί να είναι μακρόχρονη».

Πιστεύω ότι είναι σφάλμα οι πολιτικές θέσεις να παίρνουν το χαρακτήρα προφητείας. Κανείς δε γνωρίζει και ούτε θα γνωρίσει ποτέ (παρά μόνο αφού γίνει) τον πραγματικό χρόνο μετάβασης από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό. Πόσο μάλλον όταν αυτή η μετάβαση δεν επηρεάζεται και καθορίζεται μόνο από την «καθυστέρηση που κληρονομεί ο σοσιαλισμός», αλλά και από την πορεία της ταξικής πάλης τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και διεθνώς.

Ο ορισμός λοιπόν του «μακροχρόνιου» ή του «βραχυπρόθεσμου» της οικοδόμησης είναι εντελώς σχηματικός και εν τέλει αποπροσανατολιστικός, δεν προσφέρει τίποτε στην ανάλυση, ούτε φυσικά «προστατεύει» με κανέναν τρόπο από μετεξελίξεις τύπου Κίνας ή Βιετνάμ. Το πέρασμα στον κομμουνισμό είναι μια αντικειμενική διαδικασία και δεν ορίζεται από την απόφαση κάποιου οργάνου. Η επανάσταση μπορεί να ηττηθεί σε 5 ή 50 χρόνια ή ποτέ. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Κούβας όπου παρ' όλες τις μεγάλες οπισθοχωρήσεις και τη δύσκολη κατάσταση, η επανάσταση ως τέτοια δεν έχει ακόμη ηττηθεί ούτε τυπικά ούτε ουσιαστικά, σε αντίθεση με την «ακμάζουσα» Κίνα όπου η επανάσταση έχει ουσιαστικά ηττηθεί εδώ και δεκαετίες με μηδαμινές ελπίδες ανάκαμψης.

Η άποψή μου είναι ότι δεν είναι δυνατό να περάσει μία χώρα στον κομμουνισμό εάν δεν ηττηθεί ο ιμπεριαλισμός. Δεν έχει τόσο σημασία να εξαλειφθούν πλήρως ή «ταυτοχρόνως» οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής παγκοσμίως. Εχει τεράστια σημασία όμως η ήττα του ιμπεριαλισμού, ο οποίος δε θα αφήσει σε καμία περίπτωση μία χώρα να περάσει στο κομμουνιστικό στάδιο είτε «αργότερα» είτε «νωρίτερα». Η ύπαρξη και δράση του ιμπεριαλισμού κάνει αδύνατο τον εκφυλισμό και την απονέκρωση του κράτους (ως «ιδιαίτερου μηχανισμού καταναγκασμού/καταστολής»), κάνει αδύνατο ουσιαστικά το τέλος της ταξικής πάλης, στοιχείο απαραίτητο για το πέρασμα στην κομμουνιστική κοινωνία.

Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι η διαδικασία μετάβασης αποκτά ένα μάταιο χαρακτήρα ή αυτο-ακυρώνεται αν δε γίνει συνολικά και «παγκοσμίως». Ισα - ίσα η αποκοπή χωρών από το ιμπεριαλιστικό σύστημα, με όρους μάλιστα σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αποτελεί βασικό στοιχείο στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Απλά κατά τη γνώμη μου, παρόλο που μία ή περισσότερες χώρες μπορούν να περάσουν στο σοσιαλισμό και να δημιουργήσουν λιγότερο ή περισσότερο τους όρους για μια κομμουνιστική κοινωνία, είναι αδύνατον να ολοκληρωθεί το πέρασμα στην επόμενη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας δίχως την ήττα του ιμπεριαλισμού. Και η ήττα αυτή μπορεί να γίνει γρήγορα ή αργά, με μεγάλα ή με μικρά βήματα, με τις ανάλογες (και αυξανόμενες πιθανά στην πορεία του χρόνου) δυσκολίες για το σοσιαλιστικό κράτος.

Σε αυτό το μικρό ή μεγάλο διάστημα η όποια σοσιαλιστική(-ες) χώρα(-ες) καλείται να δώσει έναν αγώνα σε δύο επίπεδα (εσωτερικά και διεθνώς) χωρίς να κάνει σφάλματα του παρελθόντος: Να κηρύσσει δηλαδή πρόωρα και βολονταριστικά την είσοδο στον κομμουνισμό απλά και μόνο επειδή «η διάρκεια αυτής της περιόδου δεν μπορεί να είναι μακρόχρονη» ή να φορτώνει τα όποια προβλήματα και οπισθοχωρήσεις αποκλειστικά στην ξένη επέμβαση.

Η αντίδραση, ειδικά σήμερα, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα σύστημα που λειτουργεί αμφίδρομα και αλληλοτροφοδοτείται: Ο ιμπεριαλισμός με ποικίλους τρόπους τροφοδοτεί άμεσα ή έμμεσα τις εσωτερικές αντιθέσεις και οι εσωτερικές αντιθέσεις δίνουν πάτημα στον ιμπεριαλισμό.

Μπορεί, ανάλογα την περίοδο, να έχει βαρύνουσα σημασία η μία ή η άλλη «πλευρά», όμως είναι υπαρκτές και οι δύο. Η «απολυτοποίηση» τόσο της μίας όσο και (ή) της άλλης οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα.

3. Σημείο 23:

«Με την επαναστατική εξουσία της, η εργατική τάξη ως κυρίαρχη τάξη πραγματοποιεί τη συμμαχία της με άλλα λαϊκά στρώματα που δεν είναι ακόμη εργαζόμενοι της σοσιαλιστικής παραγωγής (π.χ. τους συνεταιρισμένους μικροϊδιοκτήτες της πόλης και του χωριού, αυτοαπασχολούμενους σε υπηρεσίες, επιστήμονες -διανοούμενους και τεχνικούς στη διεύθυνση της παραγωγής, προερχόμενους από την αστική τάξη και τα ανώτερα μεσαία στρώματα)».

«Λαϊκά στρώματα» που να προέρχονται «... από την αστική τάξη και τα ανώτερα μεσαία στρώματα» δεν υπάρχουν. Το στρώμα των ανωτέρων/ανωτάτων στελεχών που βρίσκονται σήμερα στη διεύθυνση της παραγωγής είναι πλήρως ενσωματωμένο και αναγνωρίζει ουσιαστικά τα συμφέροντά του στα συμφέροντα της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. Εννοείται δε σε κάθε περίπτωση ότι δε μιλάμε για μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά για στρώμα.

Είναι πολύ διαφορετικό πράγμα να λες ότι πιθανά να χρειαστεί να γίνουν κάποιες υποχωρήσεις σε τυχόν απαιτήσεις αυτών των στρωμάτων (όπως και έχει γίνει ιστορικά) και πολύ διαφορετική η έννοια της «συμμαχίας». Πιστεύω ότι δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση της συμμαχίας που πιθανά να προκύψει ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα (όπως π.χ. ένα κομμάτι των αγροτών, αυτοαπασχολούμενων κλπ.), με υποχωρήσεις που ίσως γίνουν και που δεν υπάρχει κανένας λόγος φυσικά να τίθενται εκ των προτέρων.

Ουσιαστικά το μόνο που εξυπηρετεί η παραπάνω διατύπωση είναι να βάζει από την πίσω πόρτα την έννοια της συμμαχίας με το «προοδευτικό κομμάτι της αστικής τάξης».

Φιλικά

Κ. Τ.

Παρέμβαση στον προσυνεδριακό διάλογο για το 2ο θέμα, του σοσιαλισμού

Σύντροφοι,

Με πόνο ψυχής διαπιστώνω ότι οι Θέσεις της ΚΕ, επιβεβαιώνουν την εκτίμησή μου περί σταλινικής στροφής του Κόμματος, μια εκτίμηση την οποία είχα διατυπώσει και στη σ. Γραμματέα της ΚΕ, αρχικά προφορικά και στη συνέχεια και με γραπτά κείμενά μου στις 17 Μάη 2006, και 9 Νοέμβρη 2006.Τη στροφή αυτή την είχα διαγνώσει μέσα από άρθρα, εισηγήσεις, ομιλίες στελεχών του Κόμματος, αγιοποιητικά για τον Στάλιν αφιερώματα του «Ριζοσπάστη», εκδόσεις,¹ και μελετώντας την μπροσούρα της Ιδεολογικής Επιτροπής με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Ο αντικομμουνισμός χθες και σήμερα».²

Εκτιμώ ότι αυτή η στροφή σε συνδυασμό με ένα σεχταρισμό, ο οποίος όλο και πιο έντονα διέπει όλες τις πτυχές της κομματικής δραστηριότητας, αν τελικά υιοθετηθεί από το 18ο Συνέδριο, θα είναι καταστροφική.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια Θέση την οποία κυρίως μετά το 17ο καλλιέργησαν συστηματικά ορισμένα ιδεολογικά στελέχη, και η οποία τελικά με δεδομένες τις θεωρητικές αδυναμίες και τον κυρίαρχο πρακτικισμό των κομματικών μελών και στελεχών κατέληξε να είναι και επίσημα Θέση της ΚΕ.

Και όπως συνήθως συμβαίνει, η προειλημμένη αυτή αυθαίρετη Θέση στηρίχτηκε εκ των υστέρων μεθοδολογικά, από τη μια με τοποθετήσεις που έτειναν να αναγάγουν, αναποδογυρίζοντας τους κλασικούς, σε γενική θεωρία του σοσιαλισμού την όξυνση της ταξικής πάλης κατά τη διάρκειά του - κάτι που κατά τον ίδιο το Στάλιν έπαψε να ισχύει από το 1936 στην ΕΣΣΔ μια και υποστήριζε ότι είχαμε να κάνουμε με «ολοκληρωτική νίκη του σοσιαλισμού» και «σβήσιμο των πολιτικών και ταξικών αντιθέσεων»!!!³- και από την άλλη χρησιμοποιώντας το μεθοδολογικό τέχνασμα της αντιμετώπισης της οικονομίας από βασικό και σε «τελευταία ανάλυση» καθοριστικό παράγοντα ερμηνείας, σε αποκλειστικό παράγοντα εκτίμησης της σταλινικής περιόδου, μην υπολογίζοντας ούτε τη διαλεκτική οικονομίας, πολιτικής, ούτε κυρίως την ιδιαίτερη, κυρίως λόγω της συνειδητής σχεδιοποίησης, βαρύτητα της πολιτικής στο σοσιαλισμό.

Πιο συγκεκριμένα, στις Θέσεις της ΚΕ για το σοσιαλισμό η υπεράσπιση της σταλινικής περιόδου τεκμαίρεται σ' ένα γενικότερο επίπεδο:

- Από τη διάχυτη στο σύνολο του κειμένου υπεράσπιση του σταλινικού ρεβιζιονιστικού οπορτουνισμού, της υποταγής του στρατηγικού στόχου του κομμουνισμού στην τακτική και τα μέσα.

- Από το ότι όσον αφορά στις αιτίες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης οι Θέσεις «βγάζουν λάδι» τη μέχρι το 20ό Συνέδριο περίοδο, υποστηρίζοντας ότι ο δεξιός, Χρουστσοφικός και μετέπειτα, ρεβιζιονισμός - τον οποίο κάθε άλλο παρά υποστηρίζω - μέσω της εμπορευματοποίησης ήταν η κύρια αν όχι η μοναδική εσωτερική αιτία της παλινόρθωσης, ενώ αντίθετα αποσιωπάται η από εποχής Στάλιν γραφειοκρατική απόσπαση των πολιτικών - οικονομικών διαχειριστών, η οποία και κατέστη δυνατή ακριβώς λόγω της συρρίκνωσης της σοσιαλιστικής δημοκρατίας.

Θυμίζω ότι μια τέτοια «από τα πάνω» απόσπαση στη βάση όχι ιδιωτικής αλλά κοινοτικής ιδιοκτησίας, περιγράφουν οι κλασικοί κατά τις αναφορές τους στον ασιατικό τρόπο παραγωγής τον οποίο για προφανείς λόγους, λογοκρίνοντας τους κλασικούς, «διέγραψε» ο Στάλιν.

- Από το ότι, με δεδομένη τη θετική εκτίμηση για τη σταλινική περίοδο και το χαρακτηρισμό της σαν σοσιαλιστική, σε αντίθεση με τους κλασικούς και τον Λένιν, υιοθετούν τη σταλινική θέση περί δυνατότητας «οικοδόμησης του σοσιαλισμού» σε μία μόνο χώρα (Θέση 31) παραλείποντας μάλιστα τούτη τη φορά, την εκτίμηση του Λένιν που υπήρχε στο προηγούμενο κείμενο της ΚΕ, ότι δηλαδή οι επιμέρους σοσιαλισμοί θα είναι αναγκαστικά ελλιπείς.

- Από το ότι και πάλι με δεδομένη την ίδια θετική εκτίμηση, «ξεχνώντας» ότι ο κομμουνισμός είναι η κυριαρχία της ελεύθερης δραστηριότητας απέναντι στην καταναγκαστική εργασία, αναγάγουν σε κυρίαρχο αν όχι μοναδικό ζήτημα της πορείας προς τον κομμουνισμό την πορεία της κολεκτιβοποίησης.

Πιο ειδικά από:

- τις Θέσεις 9 και 11 όπου γίνεται λόγος για «θεμελίωση του σοσιαλισμού» και για «διαμόρφωση της βάσης της νέας κοινωνίας» την περίοδο του Στάλιν,

- τη Θέση 17 όπου εκτιμάται ότι «το πιο συνεπές ρεύμα της μαρξιστικής διανόησης και πολιτικής [ήταν εκείνο] υπό την ηγεσία του Στάλιν»!!!

- και τέλος από την από κάθε άποψη καταδικαστέα δικαιολόγηση της καταστολής του 1936 - 1938 (Θέση 16 και υποσημείωση 18) η οποία και τεκμηριώνεται υιοθετώντας με μεθοδολογικά και πολιτικά απαράδεκτο τρόπο ό,τι παραθέτει ο καθ' όλα ανυπόληπτος γνωστός αντισοβιετικός Λούντο Μαρτένς.⁴

Αυτή η τοποθέτηση της ΚΕ του Κόμματος που δικαιολογεί τα εγκλήματα εκείνης της περιόδου και το μόνο που βρίσκει να πει είναι ότι υπήρξαν και ορισμένες «υπερβολές» στην αντιμετώπιση των «αντεπαναστατικών κέντρων»!!!!!, οδηγεί στο λογικό συμπέρασμα ότι η ΚΕ υποστηρίζει ότι στο σοσιαλισμό του μέλλοντός μας, όπως γίνονταν επί Στάλιν, κατά τα λεγόμενα της σχετικής εισήγησης στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ⁵ θα καταστέλλονται μέχρι και θα τιμωρούνται με την εσχάτη των ποινών και οι εργαζόμενοι που τυχαίνει να διαφωνούν με την όποια κομματική γραμμή, ή ακόμη και εκείνοι που θα θεωρούνται σαν εν δυνάμει διαφωνούντες, ή και τα ίδια τα κομματικά στελέχη, όπως έγινε με εκείνους τους 98 ανθρώπους, δηλαδή το 70% από τα 139 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ του κόμματος τα οποία είχαν εκλεγεί στο 17ο Συνέδριό του που συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν διά τουφεκισμού κατά κύριο λόγο την περίοδο 1937 - 1938!!!!

Μια τέτοια θέση:

Εκθέτει το Κόμμα εμφανίζοντάς το σύμφωνο με εγκληματικές ενέργειες ενάντια ακόμη και στους ίδιους τους κομμουνιστές.
Γαλουχεί τους ίδιους τους κομμουνιστές με το σταλινικό οπορτουνισμό.
Ακυρώνει τη Θέση 36 όπου αναφέρεται ότι στο σοσιαλισμό «θεσμοθετείται και πρακτικά εξασφαλίζεται [...] η απρόσκοπτη άσκηση κριτικής,[...] η απρόσκοπτη καταγγελία υποκειμενικών αυθαιρεσιών, γραφειοκρατικής στάσης στελεχών...»
Αμαυρώνει το κομμουνιστικό όραμα και το καθιστά αποκρουστικό, εμφανίζοντας τη σοσιαλιστική δημοκρατία σαν ένα καθεστώς ανελευθερίας.
Δυσκολεύει την προβολή των όποιων θετικών στοιχείων της πρώτης προσπάθειας περάσματος στον κομμουνισμό, διότι θέτει ως προϋπόθεσή τους τον σταλινικό αυταρχισμό.
Δίνει όπλα στους αντικομμουνιστές και καθιστά το Κόμμα εύκολη λεία για αυτούς.
Ενισχύει αντικειμενικά καθιστώντας τες πιο ελκτικές για τις λαϊκές μάζες και ιδιαίτερα για τους νέους τις δυνάμεις του ρεφορμισμού και των αριστεριστών στις οποίες εγκαταλείπουμε το προνόμιο της κριτικής του «υπαρκτού» στα πλαίσια της Αριστεράς.
Τελικά, σε συνδυασμό με ένα γενικότερο σεχταρισμό αντί να ενισχύει την ηγεμονική θέση του Κόμματος, το αποδυναμώνει κινδυνεύοντας να το μετατρέψει σε σέκτα.

Ταυτόχρονα, η Θέση υπεράσπισης του Στάλιν είναι ασυνεπής στο βαθμό που από τη μια δεν επεκτείνει τη μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ κριτική της σοβιετικής ηγεσίας και πολιτικής, στην κριτική όλων των μετά το 1956 και ως και πρόσφατα ηγεσιών του ΚΚΕ, οι οποίες ήταν σύμφωνες με αυτήν την πολιτική, και από την άλλη διότι το Κόμμα αντιφατικά συνεχίζει να υποστηρίζει τις επεμβάσεις αυτής της κατά τα άλλα οπορτουνιστικής σοβιετικής ηγεσίας, σε Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία κλπ.!!!

Σύντροφοι, εκτιμώ ότι αν αποτελεί θεμελιακό λάθος το Κόμμα να θεωρεί ότι υπερασπίζεται το σοσιαλισμό υπερασπιζόμενο συλλήβδην τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», αποτελεί τραγωδία και έστω ακούσιο αντικομμουνιστικό διάβημα, να υπερασπίζεται τις εγκληματικές παραβιάσεις του σοσιαλισμού. Και αποτελεί υποχρέωση όλων των κομματικών μελών να τοποθετηθούν δημόσια απέναντι σε αυτό.

Ας μην ξεχνάμε ότι «η πλέον αυστηρή αυτοκριτική δεν αποτελεί μόνον δικαίωμα για την εργατική τάξη, αλλά είναι επίσης για αυτήν το ύψιστο καθήκον».⁶ Για τον Λένιν «η αυτοκριτική είναι απαραίτητη για τους μαρξιστές»⁷. Μάλιστα, ο ίδιος αναφερόμενος στη σοβιετική γραφειοκρατία έκανε αυτοκριτικά λόγο για «μεγάλη σαπίλα», «βρωμιά», «μούχλα» «πληγή», «σκουριά», «κομματική αρρώστια» που «κατατρώει» τη Σοβιετική Ενωση.⁸

Αλλά και οι κλασικοί τόνιζαν ότι η αυτοκριτική όχι μόνον δε βλάπτει, αλλά όποια δυσαρέσκεια κι αν προκαλέσει αυτή «ισοφαρίζεται πλουσιοπάροχα» αν το περιεχόμενό της είναι τεκμηριωμένο και αποκαλύπτει την αλήθεια⁹.

Στο τέλος της γραφής σύντροφοι, όπως λέει και ο ποιητής «η ειλικρίνεια αρχίζει πάντα εκεί που τελείωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς».¹⁰

Σημειώσεις:

1. Οπως για παράδειγμα το σχετικό αφιέρωμα του Ρίζου, με την αγιοποίηση του Στάλιν και την παρουσία των δικών της Μόσχας σαν νίκη επί της 5ης φάλαγγας του Χίτλερ!!!, στις 19/12/2004, το άρθρο του E. Βαγενά μέλους της ΚΕ, στις 9/10/2005, την αποσιώπηση της δολοφονίας του Ρούμπιν από την έκδοση της Σύγχρονης Εποχής για τα θέματα πολιτικής οικονομίας στην ΕΣΣΔ στη δεκαετία του '20, την ομιλία του σ. Μαΐλη στην Καισαριανή, με βάση την οποία «είναι μακριά νυχτωμένοι όλοι αυτοί [που νομίζουν] ότι θα μας στριμώξουν να παίξουμε κι εμείς τον λεγόμενο αντισταλινικό ρόλο», την έκδοση των Απάντων του Στάλιν και του βιβλίου του Μαρτένς, όταν δεν έχουν εκδοθεί βασικά έργα των κλασικών και ελάχιστα έως καθόλου των Γκράμσι, Λούκατς, Λούξεμπουργκ... και όλα αυτά σε συνδυασμό με τη μη δημοσίευση ούτε ενός κριτικού για εκείνη την περίοδο σχολίου.

2. Ιδεολογική Επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΕ, «Ο αντικομμουνισμός χθες και σήμερα», «Σύγχρονη Εποχή», 2006.

3. Στάλιν, Για το Σχέδιο του Συντάγματος της ΕΣΣΔ στο «Στάλιν, Ζητήματα Λενινισμού», Εκδοση «Καμπίτση» σελ. 675 και 679

4. Ενός ανθρώπου, ο οποίος όλη του τη ζωή διακατεχόταν από λυσσαλέο αντισοβιετισμό, του οποίου το κόμμα, το PTB, επί προεδρίας του, τη δεκαετία του '70 χαρακτήριζε «σοσιαλοϊμπεριαλιστική» την ΕΣΣΔ, καλούσε την εργατική τάξη του Βελγίου να προετοιμαστεί απέναντι στην επερχόμενη Σοβιετική Επίθεση και να ενισχύσει το ΝΑΤΟ στα πλαίσια της δημιουργίας ενός αντισοβιετικού μετώπου, ο οποίος το 1976 στήριξε τον στρατηγό Robert Close μετέπειτα πρόεδρο της Διεθνούς αντικομμουνιστικής Λίγκας (World Anticommunist League), όταν αυτός δήλωνε ότι τα σοβιετικά τανκ θα προσέγγιζαν τον Ρήνο σε 48 ώρες, ο οποίος στήριξε άκριτα την κινέζικη επίθεση ενάντια στο Βιετνάμ το 1979, τα όργια του Πολ Ποτ στην Καμπότζη, ο οποίος μια ζωή τα 'χε μια χαρά με τους σοσιαλδημοκράτες γενικούς γραμματείς του βελγικού σοσιαλιστικού συνδικάτου, (FGTB) και με το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Βελγίου, με το οποίο και συνεργάζονταν για να μην εκλεγούν μέλη του ΚΚ Βελγίου, ο οποίος πέρασε μια μεγάλη περίοδο της ζωής του στο Κονγκό και που σαν σύμβουλος του Καμπίλα, έχει κατηγορηθεί για πολλά και διάφορα από τους ίδιους του κογκολέζους αγωνιστές...

5. Νικήτας Σεργκιέγιεβιτς Χρουστσόφ, Για την προσωπολατρία και τις συνέπειές της, Εισήγηση στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, Μετάφραση Δημήτρης Τριανταφυλίδης, «Μεταμεσονύχτιες Εκδόσεις», 2007, σελίδα 28.

6. Rosa Luxemburg, La crise de la social-democratie in Rosa Luxemburg, textes, ιditions sociales, 1969, σελ.198.

7. Λένιν, Για την μπροσούρα του Γιούνους, Απαντα τόμος 30, σελ. 2

8. Βλέπε Γιώργου Ρούση, «Ο Λένιν για τη γραφειοκρατία», Σύγχρονή Εποχή 1985, ιδίως σελίδες 69 - 80.

9. Βλέπε Ενγκελς, Γράμμα στον Κάουτσκυ, Λονδίνο, 23 Φλεβάρη 1981, Παράρτημα στο «Καρλ Μαρξ, Κριτική του Προγράμματος της Γκότα», «Σύγχρονη Εποχή» 1979, σελ. 39 - 42.

10. Τάσου Λειβαδίτη, Το κλειδί του μυστηρίου.

Γιώργος Ρούσης

Συνέδριο ελπίδας και αισιοδοξίας

Φεβρουάριος 2009. Πραγματοποιείται το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Ενα συνέδριο που για την εργατική τάξη, για όλο τον ελληνικό λαό, είναι συνέδριο ελπίδας και αισιοδοξίας. Τώρα που ο ιμπεριαλισμός βρίσκεται στην πιο μεγάλη κρίση του, το Συνέδριο του ΚΚΕ θα δώσει αέρα στα πανιά για μεγαλύτερους αγώνες της εργατικής τάξης που με το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο που βρίσκεται στην κορυφή του συνδικαλιστικού κινήματος και με καθοδηγητή το Κόμμα μας, θα φέρει την πολυπόθητη αλλαγή σε όλα όσα το εργατικό κίνημα έχει κατά καιρούς διεκδικήσει. Παράλληλα με τους εργαζόμενους που αγωνίζονται για να κερδίσουν το αυτονόητο, το δικαίωμα στη δουλειά και στη ζωή, από κυβερνήσεις όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που έχουν καταργήσει ό,τι η εργατική τάξη έχει κερδίσει με αίμα, γιατί έτσι διατάσσει η Κομισιόν, βρίσκεται και το κίνημα των συνταξιούχων. Ενα κίνημα που πράγματι παλεύει σκληρά να αποτρέψει αποφάσεις και νόμους που καταργούν ό,τι είχε κερδίσει με σκληρούς αγώνες, το θέμα της Υγείας, το θέμα της ακρίβειας, τις χαμηλές συντάξεις αλλά και μια σειρά άλλα προβλήματα που έχουν να κάνουν με αυτή την ίδια την ύπαρξη της τρίτης ηλικίας. Το κίνημα όμως αυτό μέρα με τη μέρα χάνει την αγωνιστικότητα, χάνει τη δύναμη με την οποία κατέβαινε στους δρόμους και συνέπαιρνε τους πάντες. Ο αδυσώπητος χρόνος έχει χτυπήσει τους σημερινούς που από πολλά χρόνια βρίσκονται στο μετερίζι του αγώνα και βιολογικά βρίσκονται στη δύση τους, αυτοί πότε θα αντικατασταθούν; Σήμερα υπάρχουν αρκετά μέλη του Κόμματος που όμως ούτε καν είναι γραμμένοι στα σωματεία των συνταξιούχων. Επί τάπητος λοιπόν, μπαίνει το ζήτημα της οργάνωσης στο συνταξιουχικό κίνημα. Το Κόμμα μας αυτό δεν πρέπει επ' ουδενί να το παραμελήσει και η νέα Κεντρική Επιτροπή που θα βγει από το Συνέδριο θα πρέπει να ρίξει ειδικό βάρος. Τώρα που το μέλλον φαντάζει κόκκινο, για τους κομμουνιστές, και με τα τρία χρυσά γράμματα Κ.Κ.Ε. να φεγγοβολούν, το σφυρί και το δρεπάνι μοναδικά εργαλεία που δε θα σταματήσουν να υπάρχουν για την παραγωγή. Είναι εκείνα που στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς που έχουν δημιουργήσει οι σφαγείς στον κόσμο, θα φέρουν την πολυπόθητη ΕΙΡΗΝΗ. Αυτό που φοβούνται οι σφαγείς της ανθρωπότητας θα γίνει πραγματικότητα και οι αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου θα ωθήσουν με τη φιλειρηνική πολιτική που θα προβάλει και θα έχει τον άνθρωπο στην επικαιρότητα, αυτόν το γίγαντα που παράγει τον πλούτο και του τον ληστεύουν, να διεκδικεί ό,τι του ανήκει, γιατί ό,τι αποσπάσει η εργατική τάξη προς όφελος της δεν πάνε στους σφαγείς της ανθρωπότητας. ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ και η τρίτη ηλικία και οι απόμαχοι της δουλειάς θα μπορούν να αγκαλιάζουν τα εγγόνια τους χωρίς το άγχος που έχουν σήμερα. Το 17ο Συνέδριο που έφτασε στο τέλος του, άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια για να μπορέσουμε να πορευτούμε στο μέλλον με περισσότερη σιγουριά και αισιοδοξία ότι στην πορεία μέχρι το 19ο Συνέδριο θα έχουν επιλυθεί πολλά από εκείνα που ζητά και διεκδικεί η εργατική τάξη της χώρας μας, με πρώτα και καλύτερα την αποδυνάμωση - και την απομάκρυνση - των δύο κοκορομάχων με τα μπλε και τα πράσινα φτερά, συντομεύοντας εκείνο για το οποίο σήμερα ο καπιταλισμός διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για να συκοφαντήσει, να διαστρεβλώσει, να το αμαυρώσει, ζητώντας το ξαναγράψιμο της ιστορίας αλλά από την ανάποδη. ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ. Και αυτό μας γεμίζει αισιοδοξία. Σύντροφοι, περισσότερη δουλεία στις ΚΟΒ για να λειτουργούν, γιατί υπάρχουν ΚΟΒ που δε λειτουργούν.

Ευχαριστώ.

Γιώργος Βαγγελάκος
μέλος της ΚΟΒ Κερατσινίου και της Ενωσης Συνταξιούχων ΙΚΑ Πειραιά