Του Ανδρέα Πετρουλάκη από την «Καθημερινή»

Ασε το άλλο: «Θα βοσκήσω το μαύρο». Οταν όλα γύρω φώναζαν με απελπισία: Νυχτώνει!

Αλογο πράμα η ελπίδα που γεννιέται απ' τη γνώση του «έτσι κι αλλιώς...».

Τέλος στο διάλειμμα.

Κρίση! Τρίγωνο του διαβόλου, λέει, οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες, για τις ελληνικές επιχειρήσεις που έκαναν επενδύσεις εκεί. Ξέσκισαν την εργατική τάξη σ' αυτές τις χώρες, τη χρησιμοποίησαν για να εκβιάσουν και τους Ελληνες εργαζόμενους και τώρα που έρχεται - κάποτε θα ερχόταν - η ώρα για μείωση του ποσοστού κέρδους, βλέπουν τρίγωνο του διαβόλου. Αλί στους εργάτες που ζούσαν στο σοσιαλισμό και έμαθαν από πρώτο χέρι τι πάει να πει καπιταλισμός στην εποχή του ιμπεριαλισμού.

Θα πάει, λέει, η ανεργία στο 9%. Ηταν εκεί και παραπάνω. Στο 11% τη θυμόμαστε. Και ήρθαν εκείνα τα περίφημα κείμενα που υπέγραφαν από κοινού η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ για τις περίφημες «τέσσερις ελευθερίες» και «για την Ανάπτυξη, την Ανταγωνιστικότητα, την Απασχόληση», για να επιβάλουν τη μερική απασχόληση και τους ενοικιαζόμενους εργάτες, για να κρύψουν την ανεργία κάτω απ' το χαλί. Για να κρύψουν το γεγονός ότι ενώ με τις πολιτικές που υπεράσπιζαν αυξανόταν ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργατών, στο πόπολο όλο αυτό παρουσιαζόταν ως μοίρασμα της απασχόλησης σ' όλους.

Οι εργάτες μπορούν να μετατρέψουν το δικό τους φόβο μπροστά στην ανεργία, σε τρόμο των αστών. Να νιώσουν την ανάσα των εργατών στο σβέρκο τους. Κι όσο πιο γρήγορα καταλάβουν κι άλλα στρώματα ότι με τους εργάτες είναι το μέλλον, τόσο το καλύτερο.

Στο ράδιο («902») «έρχονται μάχες, μη δειλιάσεις, γίνε ο δρόμος να περάσεις».

Ασχετο: Τι κάνεις όταν το παιδί σου λέει ότι δε θα πάει να δώσει εξετάσεις γιατί δεν μπορεί να γράψει αυτό που του ζητάνε, ότι ο ήλιος βγαίνει από τη δύση; Του λες ευθέως πως αν μέχρι τώρα έδινε μια ώρα του στην ΚΝΕ, τώρα πρέπει να δίνει το 24ωρό του στο ΚΚΕ. Για να 'ρθει μια μέρα αρχύτερα η ώρα που το βιβλίο θα γράφει ότι ο ήλιος δε βγαίνει από πουθενά, γιατί είναι πάντα εκεί, η Γη γυρνάει από τη «δύση» προς την «ανατολή» κι έτσι φαίνεται ο ήλιος να ανατέλλει. Δηλαδή, δε χάθηκε ο κόσμος που το παιδί δε θέλει να περάσει μέσα απ' τη μυλόπετρα. Είναι σημαντικότερο να παραμείνει άνθρωπος ακέραιος. Είναι σημαντικότερο να βάλεις στην άκρη την ψώρα που τεχνηέντως καλύπτεις πίσω από το «δηλαδή, μόνο τα παιδιά των αστών θα σπουδάζουν;» - τα παιδιά των αστών θα σπουδάζουν έτσι κι αλλιώς και τα δικά μας θα σπουδάζουν επίσης, αλλά σε διαφορετικά πανεπιστήμια. Αρκετά με την παραγωγή αναπήρων, δηλαδή μια χαρά ανθρώπων που τους πείθουμε ότι είναι βλάκες, χαζοί, τεμπέληδες, επειδή διαπιστώνουν το αυτονόητο: Οτι δεν πρέπει να γράψεις σε μια κόλλα χαρτί πως ο ήλιος βγαίνει από τη δύση. Αρκετά! Κι αφού - μέχρι στιγμής - δεν είναι οι δάσκαλοι αυτοί που θα μπουν μπροστά, ας είναι οι γονείς δίπλα στα παιδιά τους. Οχι πάνω τους. Ειδικά όχι πάνω τους.