«Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια,/ ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,/ αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,/ έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, - πώς μεγαλώνει/ το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου» (Γ. Ρίτσος, Ημερολόγιο μιας Εβδομάδας, 16 Νοεμβρίου 1973).

Ο μεγάλος ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου με τη συμμετοχή εργαζομένων και φοιτητών, στις 17 Νοέμβρη 1973, αποτελεί μια ακόμη χρυσή σελίδα στους αγώνες των ελληνικού λαού ενάντια στους ιμπεριαλιστές. Σελίδα που γράφτηκε με αίμα και αποτελεί συνέχεια των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού. Αγώνας αντιιμπεριαλιστικός, ενάντια και στην ξενοκίνητη, τότε, χούντα.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι έκτοτε έχει γίνει μια τεράστια προσπάθεια να αλλοιωθεί το πραγματικό νόημα, οι αιτίες και τα αιτήματα της εξέγερσης. Στόχος είναι να μετατρέψουν το Πολυτεχνείο σε μουσειακό είδος. Προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω του κάθε το αγωνιστικό, κάθε τι που μπορεί να ριζοσπαστικοποιήσει σήμερα τμήματα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας. Επιχειρούν να βάλουν και αυτήν την εξέγερση στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, χρησιμοποιώντας κάθε λογής επιχειρήματα.

Η αντικειμενική προσέγγιση, όμως, στα γεγονότα του Πολυτεχνείου - προκειμένου να εξαχθούν και τα κατάλληλα συμπεράσματα για το σήμερα - μας οδηγεί στην ανάγκη να τα εξετάσουμε σε σχέση με την ανάπτυξη των αγώνων του λαού και της νεολαίας, με το επίπεδο οργάνωσης της ταξικής πάλης και την εκτίμηση της στιγμής, εκείνη την περίοδο.

Απ' τα τέλη του 1972 και κύρια το 1973, η κρίση του χουντικού καθεστώτος βάθυνε πολύ περισσότερο. Η κρίση αυτή πατούσε πάνω στις ίδιες τις αντικειμενικές εξελίξεις, εξωτερικές και εσωτερικές. Η οικονομική κρίση της περιόδου - που οι αστοί οικονομολόγοι ονόμασαν «πετρελαϊκή κρίση» - αντανακλούνταν και στη χώρα. Ο πληθωρισμός γίνεται πια πολύ αισθητός, τα διάφορα σκάνδαλα γνωστοποιούνται, αρχίζει να εκδηλώνεται το σπάσιμο του οικοδομικού «μπουμ», οι συμβάσεις με τα ξένα μονοπώλια γίνονται απροκάλυπτες και γνωστές στο λαό. Δυναμώνουν οι εσωτερικές αντιθέσεις ανάμεσα στις διάφορες κλίκες των πρακτόρων - στρατοκρατών.

Την ίδια περίοδο, οι διεθνείς τυχοδιωκτικές επιθετικές ενέργειες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (όπως η χοντροκομμένη επέμβαση στη Χιλή), βαθαίνουν την αντιαμερικανική συνείδηση του λαού και της νεολαίας. Πρόσθετες ανησυχίες στο λαό δημιουργεί η αραβοϊσραηλινή σύγκρουση και οι αμερικάνικες απειλές για άμεση επέμβαση στις αραβικές πετρελαιοπηγές, με την πιθανότητα χρησιμοποίησης της Ελλάδας σαν ορμητηρίου. Η αγανάκτηση, απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, κορυφώνεται με τον ελλιμενισμό του 6ου Στόλου στο Φάληρο και την Ελευσίνα.

Ο κυριότερος, όμως, παράγοντας που συντελεί στην ένταση της κρίσης της δικτατορίας, είναι η σημαντική ανάπτυξη της παλλαϊκής αντίθεσης προς τη χούντα. Η άνοδος της πάλης όλων των στρωμάτων του λαού, επιταχύνεται και, ιδιαίτερα το 1973, χαρακτηρίζεται από τη σοβαρή αγωνιστική ανάταση του λαού και της νεολαίας.

Το χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης των αγώνων της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, αρχίζει να ξεπερνιέται. Οι αγώνες, από τις πρώτες στοιχειώδεις μορφές τους (διαβήματα, υπομνήματα κλπ.), περνάνε σε ανώτερες και φτάνουν μέχρι τις απεργίες. Μεροκάματα, ασφαλιστικά ταμεία, ωράριο, συνδικαλιστικές ελευθερίες, δικαίωμα της απεργίας - όλα αυτά είναι μερικά από τα βασικά αιτήματα των εργαζομένων. Μάλιστα, πολλά υιοθετούνται ακόμη και από τη ΓΣΕΕ, τα Εργατικά Κέντρα, τις Ομοσπονδίες. Ετσι, η συνδικαλιστική ηγεσία, παρ' όλο που υπηρετεί γενικά την πολιτική της χούντας, υποχρεώνεται - κάτω από την πίεση των εργαζομένων, αλλά και για να ανακόψει τους αγώνες τους - να υιοθετήσει μερικά από τα αιτήματα της εργατιάς. Χαρακτηριστική περίπτωση, το Ντοκουμέντο (απόφαση) του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, που κάνει ακριβώς αυτό. Αναπτύσσονται, παράλληλα, εργατικές κινητοποιήσεις, που εκδηλώνονται με καταγγελία των συμβάσεων, συνελεύσεις, επιτροπές, αποφάσεις για απεργίες. Σημειώνονται οι απεργίες αλιεργατών Καβάλας, τυπογράφων Αθήνας, τεχνικών «Ολυμπιακής», δημοσιογράφων πρωινών εφημερίδων Αθήνας, προσωπικού των τρόλεϊ, εργαζομένων της ΔΕΗ, κινηματογραφιστών Αθήνας.

Μέσα στο 1973, αναπτύσσονται και οι εκδηλώσεις των αγροτών, αν και μένουν ακόμη πίσω σε σύγκριση με τους αγώνες των άλλων εργαζομένων. Παίρνουν τη μορφή μαζικής άρνησης για παράδοση ή πώληση των προϊόντων τους και επεκτείνονται σε όλη τη χώρα. Πληθαίνουν οι αγωνιστικές εκδηλώσεις ενάντια στις απαλλοτριώσεις. Πραγματοποιείται πανθεσσαλική σύσκεψη των εκπροσώπων αγροτικών συνεταιρισμών στη Λάρισα. Οργανώνονται συλλαλητήρια κατά των απαλλοτριώσεων στα Μέγαρα, στα Σπάτα, στο Μενίδι, στου Σκαραμαγκά.

Την ίδια περίοδο, κινούνται εντονότερα οι επαγγελματίες και βιοτέχνες, οι άνθρωποι του πνεύματος και της επιστήμης, οι εκπαιδευτικοί και τα άλλα στρώματα των εργαζομένων.

Ολες αυτές οι κινητοποιήσεις έχουν την αντανάκλασή τους στο σύνολο του εποικοδομήματος της ελληνικής κοινωνίας, που ριζοσπαστικοποιείται με εντονότερους ρυθμούς εκείνη την περίοδο, απ' ό,τι τα προηγούμενα χρόνια, από την επιβολή της δικτατορίας και έπειτα. Το γεγονός, λοιπόν, ότι οι αγώνες της νεολαίας απέκτησαν ποιοτικά ανώτερο περιεχόμενο έχει άμεση σχέση με τη βαθμιαία ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, αλλά και με την άμεση και ουσιαστική σύνδεσή τους.

Η ιδιαίτερη ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος έχει αρχίσει από τις αρχές του 1972, με την κίνηση για την αποκατάσταση του φοιτητικού συνδικαλισμού. Οι σπουδαστές αξιώνουν τη διεξαγωγή νέων αρχαιρεσιών στους συλλόγους. Συγκαλούν συγκεντρώσεις. Η χούντα τις ορίζει υποχρεωτικά το Νοέμβρη του 1972. Δημαγωγεί και παίρνει μέτρα εκφοβισμού, μεγάλων διωγμών. Εφαρμόζει το μέτρο της επιστράτευσης. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι εκλογές είναι παρωδία.

Παρ' όλα αυτά, υπήρξαν σχολές, όπου γίνεται δυνατό να εκλεγούν γνήσιοι αντιπρόσωποι. Ανεβαίνει αμέσως το κίνημα για την καταγγελία των νόθων αποτελεσμάτων, το σταμάτημα των διώξεων και της επιστράτευσης, κατά των χουντικών νόμων. Οργανώνονται πορείες και γίνονται απεργίες όλων των σχολών του Πολυτεχνείου. Μέσα απ' αυτούς τους αγώνες το φοιτητικό κίνημα, ανεβάζει και τις πιο ανοιχτές αντιχουντικές εκδηλώσεις του.

Το 1973 βρίσκει το φοιτητικό κίνημα σε μια κρίσιμη καμπή. Η χούντα προσπαθεί να οργανώσει επίθεση εναντίον του. Στις 14 Φλεβάρη, με τη συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο, αρχίζει η ανώτερη φάση των αγώνων Φλεβάρη - Μάρτη - Απρίλη. Παραβιάζεται το Ασυλο και γίνεται βάρβαρη επίθεση ακόμη και στα γραφεία των καθηγητών. Παραιτείται η Σύγκλητος. Σε απάντηση, στις 21 - 22 Φλεβάρη, 4.000 φοιτητές κάνουν κατάληψη στο κτίριο της Νομικής, όπου μένουν 48 ώρες. Χιλιάδες λαού, τους συμπαραστέκεται. Παρά τις συλλήψεις και τους διωγμούς που επακολούθησαν, η δικτατορία δεν κατάφερε ούτε καν να πισωγυρίσει το κίνημα, το οποίο συνεχίζει τις κινητοποιήσεις μέχρι τα τέλη της ακαδημαϊκής χρονιάς.

Εν γένει, στην ανάπτυξη αντιχουντικού κινήματος δεν επιδρούσε μόνο η αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά και μια σειρά από άλλους, υποκειμενικούς, παράγοντες. Τέτοιος, ήταν, για παράδειγμα, η κάθε φορά σωστή θέση του ΚΚΕ -της πρωτοπορίας, δηλαδή, της εργατικής τάξης - απέναντι στους ελιγμούς της χούντας. Ιδιαίτερα για τη νεολαία, καταλυτικό ρόλο έπαιξε η ίδρυση, το 1968, της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας και η δράση της στους μαζικούς νεολαιίστικους χώρους, καθώς και η όλο και πιο άμεση σύνδεση του φοιτητικού και γενικότερα του νεολαιίστικου κινήματος με τους αγώνες των εργαζομένων.

Για να το δούμε όμως, αυτό το σημείο αναλυτικότερα, πρέπει να εξετάσουμε το ρόλο και τη δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Την επαύριο της 21ης Απρίλη, το ΚΚΕ καλεί το λαό σε πλατύ αντιδικτατορικό μέτωπο. Το Μάη ιδρύεται από το ΚΚΕ και άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις που δρούσαν στην ΕΔΑ, το Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ) με διακηρυγμένο στόχο: την ανατροπή της δικτατορίας, την αποκατάσταση των συνταγματικών και δημοκρατικών ελευθεριών, την ελευθερία δράσης όλων των κομμάτων και οργανώσεων, τη διάλυση της Χούντας, ελεύθερες εκλογές με απλή αναλογική.

Παρά το μίσος των χουντικών και την εκστρατεία βίας κατά των κομμουνιστών (δολοφονίες, εξορίες, φυλακές), το έδαφος της λαϊκής πάλης δεν ξεραίνεται. Το ΚΚΕ δεν το άφησε να ξεραθεί. Η πολιτική της ρήξης και της σύγκρουσης αποδείχτηκε πιο ισχυρή. Πλήγμα εναντίον του οπορτουνισμού είχε ήδη καταφερθεί στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ το 1968, όταν η αναθεωρητική γραμμή ηττήθηκε και τέθηκε εκτός Κόμματος. Η πολιτική επανασύστασης και ισχυροποίησης των οργανώσεων του Κόμματος, της αποκατάστασης των δεσμών με πλατιές μάζες νεολαίας, της ανασύνταξης του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, ήταν η παρακαταθήκη για τους μεγάλους αγώνες που ακολούθησαν.

Φυσικά, το μέγιστο ίσως θεμέλιο της αντεπίθεσης μπήκε με την απόφαση να ιδρυθεί η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας. Συγκεκριμένα, τον Αύγουστο του 1968, αποφασίστηκε από το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ η δημιουργία της ΚΝΕ. Ηταν η πρώτη φορά μετά το 1943 - χρονιά αυτοδιάλυσης της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) προκειμένου να δημιουργηθεί η ΕΠΟΝ - που ιδρυόταν νεολαία με τα μαρξιστικά - λενινιστικά χαρακτηριστικά της Νεολαίας του ΚΚΕ και με πολιτικό της όργανο την εφημερίδα «ΟΔΗΓΗΤΗΣ». Είχαν προηγηθεί η έκδοση του πρώτου φύλλου του παράνομου «Ριζοσπάστη» το Μάρτη του 1968, η ανασυγκρότηση του καθοδηγητικού οργάνου της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (ΚΟΑ) και η τοποθέτηση της παράνομης εφημερίδας «Αδούλωτη Αθήνα» υπέρ των αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας.

Ετσι, οι αγώνες, σταδιακά, αποκτούν πολιτικό περιεχόμενο και προσανατολισμό. Συγκεκριμένα, σημειώνονται μέρες δράσης όπως είναι η 28η Οκτωβρίου 1972, η επέτειος του πραξικοπήματος (21 Απρίλη 1973), η Πρωτομαγιά του '73, η νυχτερινή διαδήλωση μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Μαρκεζίνη. Ακόμη και στις Ενοπλες Δυνάμεις υπάρχουν παραδείγματα αντιδικτατορικών εκδηλώσεων, με την εγκατάλειψη της ΝΑΤΟικής άσκησης στην Αδριατική από το αντιτορπιλικό «ΒΕΛΟΣ». Η υποχώρηση, μάλιστα, της χούντας - με την απόλυση τον Αύγουστο του 1973, του συνόλου, σχεδόν, των πολιτικών κρατουμένων - αποτέλεσε ένα ακόμα σοβαρό στοιχείο, που εμψύχωσε το λαϊκό κίνημα.

Η σοβαρή αγωνιστική ανάταση έβαζε κάθε μέρα, όλο και περισσότερο, το θέμα της τελικής πάλης για την ανατροπή της δικτατορίας. Η χούντα και οι πάτρωνές της αισθάνονται τον κίνδυνο. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση - και παίρνοντας υπόψη τους τις διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες - προωθούν μια κάποια «φιλελευθεροποίηση» του καθεστώτος, απ' τα μέσα του 1973, νομίζοντας πως έτσι θα εξαπατήσουν τις λαϊκές μάζες και τη διεθνή κοινή γνώμη.

Η «αντιδικτατορική δεξιά», αν και όχι ανοιχτά, ερωτοτροπούσε προς τον ελιγμό αυτό. Είχαν ιδιαίτερα δραστηριοποιηθεί οι λεγόμενοι «γεφυροποιοί» - αυτοί, δηλαδή, που συνέδεαν τη χούντα με τον εν λόγω πολιτικό χώρο. Κύρια προσπάθειά τους ήταν να ευνουχίσουν το λαϊκό κίνημα, κηρύσσοντας «σύνεση», «φρόνηση», όχι αγώνες και «περιττές θυσίες». Την ίδια στιγμή, προετοίμαζαν τη λύση Καραμανλή, ο οποίος σταθερά «σιωπούσε», αφήνοντας, έτσι, ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα.

Το ΠΑΚ, του Α. Παπανδρέου, ήταν αντίθετο στον «ελιγμό» της χούντας, αλλά η τακτική του, όπως και των αριστερίστικων ομάδων της περιόδου, ήταν, εξτρεμιστική. Αρνιόταν την αξιοποίηση των δυνατοτήτων που δημιουργούσε η νέα κατάσταση. Τη χειρότερη στάση, εκείνη τη στιγμή, κράτησε η αναθεωρητική ομάδα - η ομάδα που δημιούργησε το ΚΚ «Εσωτερικού». Ο οπορτουνισμός των ηγετών της οδήγησε σε θέσεις αποδοχής, στην ουσία, του πειράματος της «φιλελευθεροποίησης» και συμμετοχής και στις «εκλογές» που είχαν εξαγγελθεί.

Οι θέσεις του ΚΚΕ, απ' την άλλη, απέρριπταν σταθερά το χουντικό πείραμα «πολιτικοποίησης» και «εκλογών», αλλά και σωστά προσανατόλιζαν το λαϊκό κίνημα στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων για ανάπτυξη του αγώνα, που δημιουργούνταν σε εκείνες τις συνθήκες. Μάλιστα, οι ξεκάθαρες τοποθετήσεις του Κόμματος σε αυτά τα ζητήματα, είναι αναμφισβήτητο ότι έπαιξαν σημαντικό και θετικό ρόλο στην ανάπτυξη του αντιχουντικού αγώνα τις στιγμές εκείνες.

Από το Σεπτέμβρη, του 1973, οι αγώνες του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος μπαίνουν σε νέα, πιο οξυμένη, φάση. Ιδιαίτερα απ' τα τέλη Οκτώβρη, με το μαχητικό εορτασμό της επετείου και το Νοέμβρη, τα γεγονότα εξελίσσονται ραγδαία. Σταχυολογούμε: Στις 7 Νοέμβρη συγκεντρώνονται αγρονόμοι - τοπογράφοι και χημικοί μηχανικοί στο Πολυτεχνείο. Στις 8 - 12 Νοέμβρη, 1.500 φοιτητές Ιατρικής κάνουν μαχητική συγκέντρωση στο Γουδί. Στις 13 Νοέμβρη, η χούντα επιχειρεί νέο ελιγμό συνδυασμένο με απόπειρα εκβιασμού και εκφοβισμού.

Την Τετάρτη, 14 Νοέμβρη, γίνονται παμφοιτητικές συνελεύσεις. Ζητούν άμεση διενέργεια ελεύθερων εκλογών. Η χούντα αρνείται. Το Πολυτεχνείο είναι περιτριγυρισμένο από αστυνομικούς. Οι φοιτητές είναι συγκεντρωμένοι στο προαύλιο. Υπάρχει αναβρασμός, όχι όμως επεισόδια. Καταφτάνει εισαγγελέας και απειλεί με μηνύσεις, αν το πλήθος δε διαλυθεί. Περίπου 800 φοιτητές μένουν στο Πολυτεχνείο. Κάπου εκεί, αρχίζει η κατάληψη.

Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου, ως κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα, προετοιμάστηκε σε ό,τι αφορά τα αιτήματα, τα συνθήματα, τους στόχους πάλης, σε όλους τους προηγούμενους αγώνες του λαού.

Την Πέμπτη, 15 Νοέμβρη, και την Παρασκευή, 16 Νοέμβρη, χιλιάδες λαού κατεβαίνουν στο Πολυτεχνείο. Με πρωτοβουλία της ΚΟΑ του ΚΚΕ, που από το πρωί της Πέμπτης ρίχτηκε στη μάχη του καλέσματος των εργαζομένων, οι γύρω δρόμοι γεμίζουν με κόσμο. Η κατάληψη αποκτά χαρακτηριστικά παλλαϊκού ξεσηκωμού. Την Πέμπτη, ο κόσμος που αρχίζει να συγκεντρώνεται στους γύρω δρόμους συγκρούεται με την αστυνομία, η οποία τους εμποδίζει να ενωθούν με τους φοιτητές. Με την ενεργητική συμμετοχή της ΚΝΕ, μαθητές, μόλις σχολούν, πηγαίνουν στο χώρο.

Την Παρασκευή, η μαχητικότητα του λαού, με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, ανεβαίνει. Διαδηλώσεις με πολλές χιλιάδες κατεβαίνουν από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας και από την Πατησίων και συγκλίνουν στο Πολυτεχνείο. Το πιο οργανωμένο κομμάτι είναι των οικοδόμων, αλλά συμμετέχουν και ιδιωτικοί υπάλληλοι και πολλοί νέοι και μαθητές. Υπολογίζεται να είναι σε κινητοποίηση γύρω στις 150.000 λαού. Σε όλο σχεδόν το κέντρο της Αθήνας, γίνονται εκδηλώσεις και διαδηλώσεις.

Οι συμπλοκές πυκνώνουν. Η αστυνομία εντείνει τις επιθέσεις με δακρυγόνα, κλομπ και σφαίρες. Νεκροί και τραυματίες βρίσκονται μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο. Αλλά το ηθικό του λαού δεν κάμπτεται. Οι διαδηλωτές διαλύονται και ξανά συγκεντρώνονται. Γεγονός που δείχνει ότι η χούντα καταλαβαίνει και φοβάται την εργατική, τη λαϊκή συμμετοχή στην ανατρεπτική ενάντιά της πάλη. Ηταν τότε που έγειρε η πλάστιγγα στην απόφαση για ένοπλη επέμβαση. Ηθελαν να προλάβουν τον παλλαϊκό ξεσηκωμό με επικεφαλής την εργατική τάξη. Ετσι, από τις 12 το βράδυ, από διάφορα σημεία μπαίνουν στην Αθήνα στρατός και τανκς. Το Πολυτεχνείο περικυκλώνεται...

Τριάντα πέντε χρόνια πέρασαν από εκείνες τις μέρες. Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου συνεχίζει να αποτελεί πηγή έμπνευσης και αγώνα για το λαό. Η μαζική συμμετοχή εργατών, αλλά και η ανάπτυξη των αγώνων της εργατικής τάξης, έγινε κάτι παραπάνω από φανερή ακόμη και στα συνθήματα που κυριάρχησαν τις μέρες του Πολυτεχνείου: «Εξω οι Αμερικάνοι», «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», «Λαϊκή Κυριαρχία». Συνθήματα αντιιμπεριαλιστικά, πάλη που ξεπερνούσε κατά πολύ την προοπτική εναλλαγής της χούντας με καθεστώς αστικοκοινοβουλευτικό.

Αυτά τα αιτήματα περιμένουν ακόμη την εκπλήρωσή τους. Οι σημερινοί αγώνες, οι αγώνες των εργαζομένων, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, που είναι ταξικά προσανατολισμένοι, διατρανώνουν την ίδια ανάγκη. Την ανάγκη δημιουργίας ενός γιγάντιου, αντιμονοπωλιακού, αντιιμπεριαλιστικού μετώπου πάλης, που θα τα διεκδικήσει μέσα από τους αγώνες του σήμερα...

ΠΗΓΗ: «Για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973 - Εκθεση και συμπεράσματα. Εκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ».